Η “Ορέστ3ια-μια διαδρομή” επιστρέφει 5,6 και 7 Απρίλη στο θέατρο ΑΝΕΤΟΝ, στις θεατρικές φωνές της πόλης. Μια τραγωδία γεμάτη κέφι και ουσία από μια αλλιώτικη τριάδα. Σκηνοθετεί ο Στάθης Μαυρόπουλος. Δες το και αν το είδες, ξαναδέστο.

“Η ώρα είναι τέσσερις. Σε δυο ώρες. Χειμώνας είναι. Έξω σφυρίζει Βαρδάρης. Ποιός να ΄ναι ξάγρυπνος τέτοια ώρα; Τί ώρα έπλασε ο Θεός το κόσμο; Οι νυχτοφύλακες, οι φαροφύλακες, οι σκοπιές στο στρατό, στα σύνορα, αυτοί που φυλάνε εργοστάσια, δικαστήρια, διοικητήρια. Οι νυχτερινοί στη δουλειά. Αυτοί ξενυχτούν σαν και μένα. Οι φάροι είναι ανοιχτοί τη νύχτα. Τα μπουρδέλα είναι κλειστά. Ένα-δύο διανυκτερεύουν για τους χαρμάνηδες. Τα πατσατζίδικα είναι ανοιχτά, η “Κωνσταντινούπολις”, ο “Λευτέρης”, ο “Ηλίας” στην Εγνατία. Στο Βαρδάρη, ένα μπουγατσατζίδικο, ένα περίπτερο. Οι φορτηγατζήδες που κουβαλάνε εμπορεύματα. Οι νταλικέρηδες για Σερβία. Οι καλόγεροι που έχουν αγρυπνία. Οι μοναχές”…Ο “Αρίστος” του Γιώργου Παπαγεωργίου, που είναι βασισμένος στο “Γύρο του Θανάτου”, 19, 20 και 21 Απρίλη ξανά στη Θεσσαλονίκη. Η Φιλαρέτη Κομνηνού, ο Γιώργος Χριστοδούλου και ο Μιχάλης Οικονόμου, και πάλι, για τρεις νύχτες, για αυτό το αγόρι που στα μάτια του διάβαζες τον πόνο το βαθύ.
“Να τον θυμηθώ; Νομίζεις ότι χρειάζομαι αφορμή; Τον σκέφτομαι κάθε μέρα. Τί λέω; Κάθε δευτερόλεπτο της κάθε μέρας. Και τη νύχτα τον ονειρεύομαι”. Το “Χελιδόνι” του Γκιλιέμ Κλούα, σε σκηνοθεσία Ελένης Γκασούκα και μουσική Θέμη Καραμουρατίδη, με τη Σοφία Σειρλή και το Βασίλη Μαυρογεωργίου θα έρθει και Θεσσαλονίκη, μετά από δύο χρόνια επιτυχίας ουσιαστικής, στην Αθήνα. 2,3, 4 και 5 Μαΐου στο θέατρο ΑΜΑΛΙΑ. Μια παράσταση που πρέπει να δεις.

Εξαιρετικά πηγαίνει το “Ερκουλίν Μπαρμπέν-Οι αναμνήσεις ενός ερμαφρόδιτου” στο Μπενσουσάν Χαν, με απανωτές -γεμάτες από κόσμο- βραδιές. H παράσταση του Δαμιανού Κωνσταντινίδη, για αυτό το ΠΣΚ δεν έχει καμία θέση-κρατήσεις γίνονται μόνο για το επόμενο τριήμερο και είναι σχεδόν βέβαιη η παράταση για 15-16 και 17 Απρίλη. Γι αυτό και θέλει άμεσα, όποιος επιθυμεί να δει το έργο με το Χρήστο Παπαδόπουλο, τον Αναστάση Ροιλό και την Αντιγόνη Μπάρμπα να σπεύσει!

Προστέθηκε στο θέατρο ΑΥΛΑΙΑ, για το “Ευχαριστημένο” που σκηνοθέτησε ο Δημήτρης Τάρλοου, βασισμένο στο βιβλίο της Καραγάτση, πέρα από τις δύο βραδινές παραστάσεις του Δευτερότριτου και μία απογευματινή, την Τρίτη στις 19.00, λόγω μεγάλης ζήτησης. Στον ίδιο χώρο, αυτή την εβδομάδα έρχεται “Ο Καλός Άνθρωπος του Σε Τσουάν” σε σκηνοθεσία Νικορέστη Χανιωτάκη, ενώ μέχρι 21 Απριλίου συνεχίζονται οι “Ψευδαισθήσεις” που σκηνοθέτησε ο Γιάννης Παρασκευόπουλος στο θέατρο Τ.

… και ποιός σου είπε ότι το θέατρο δεν είναι ένας φεγγίτης;

“Είχαμε έξι χρόνια ευτυχίας. Και έπρεπε εσύ να τα καταστρέψεις. Εσένα, όταν κάτι δεν πάει καλά, δεν σου είναι ποτέ αρκετό. Δεν εκτιμάς την ευτυχία. Δεν την συνειδητοποιείς καν. Γιατί θέλεις πάντα κάτι παραπάνω. Γνώρισμα της ανησυχίας σου, γνώρισμα της παιδικότητάς σου”. Το έργο του Ντέιβιντ Χέαρ, “Ο Φεγγίτης” σε απόδοση Μιρέλλας Παπαοικονόμου και σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη, παρουσιάζεται στο θέατρο ΚΟΛΟΣΣΑΙΟΝ, για λίγες παραστάσεις. Ο Δημήτρης Καταλειφός και ο Μιχάλης Πανάδης στο σπίτι μιας γυναίκας, που ήξερε να αγαπά με όλο της το είναι. Κρατήστε την ολότητα της ερμηνείας της Λουκίας Μιχαλοπούλου και απολαύστε την, σε ότι καλύτερο έχει κάνει επί σκηνής.

.. και ποιος σου είπε ότι δεν υπάρχει η πρόταση για αυτή την εβδομάδα;

“Υπηρέτης δύο αφεντάδων”. Με κέφι, μπρίο, όλα τα είδη θεάτρου μέσα σε ένα δίωρο και με γεμάτες αίθουσες στην Ε.Μ.Σ. να αποδεικνύουν ότι το θέατρο από νιάτα για κάθε είδους νιάτα είναι ότι πιο παρήγορο μπορεί να συμβαίνει στη θεατρική Θεσσαλονίκη. Ναι. Ο Μιχάλης Σιώνας διασκεύασε και σκηνοθέτησε ότι καλύτερο παρουσιάζεται φέτος. Ναι. Ένα σύνολο ταλαντούχων πλασμάτων καταθέτουν ενέργεια, ιδρώτα, αγάπη σε μια συγκυρία που κι ο Γκολντόνι θα ήταν ευτυχής. Ναι. Από το Θανάση Ραφτόπουλο που πρωταγωνιστεί, μέχρι τον Αλέξανδρο Ιωάννου που μιλάει με νότες, όλοι-όλοι-μηδενός εξαιρουμένου, δεν προσφέρουν τίποτα λιγότερο από το υπέροχο. Μη τυχόν και δεν…

Τελειώνοντας, ρώτησα τον Αντίνοο Αλμπάνη, που παρουσίασε το “Φινιστρίνι” του Βασίλη Ρίσβα, για τρεις νύχτες-τρεις νύχτες sold out- στο θέατρο ΑΥΛΑΙΑ, παράσταση που σκηνοθέτησε ο Πέτρος Φιλιππίδης, για το έργο, για ότι ετοιμάζει, την καθημερινότητα του και τη μεγάλη του παρέα. Ενώ θα ξανάρθει Θεσσαλονίκη; Κι εκείνος απάντησε…

“Συνάντησα, γνώρισα καλλιτέχνες που δεν είχα ξανασυνεργαστεί, όπως ο Πέτρος Φιλιππίδης που ήταν ένας δάσκαλος και συνοδοιπόρος σε αυτό το “ταξίδι”. Με βοήθησε στις φοβίες μου με το κείμενο, αναλογίσου ότι είναι η πρώτη φορά που κάνω μονόλογο. Η ανάγκη μας να συνυπάρχουμε, να ζητάμε και να παρέχουμε βοήθεια είναι ένα μήνυμα του έργου. Είναι ζωτικής σημασίας να αποδεχόμαστε την ύπαρξη μας και να ακουμπάμε στο διπλανό μας. Το “Φινιστρίνι” θα συνεχίσει τις παραστάσεις του, στην Αθήνα, πλέον, κάθε Δευτερότριτο στο ΑΠΟ ΜΗΧΑΝΗΣ ΘΕΑΤΡΟ. Ξεκινάω ταυτόχρονα πλέον πρόβες για το καλοκαίρι, όπου θα παίξω στον “Κατά Φαντασία Ασθενή” του Μολιέρου που θα σκηνοθετήσει ο Πέτρος Φιλιππίδης. Αν γίνομαι κι εγώ “κατά φαντασία ασθενής”; Όλοι νομίζω, κατά διαστήματα στρέφουμε το βλέμμα μας αλλού και δεν κοιτάμε τον εαυτό μας “στα μάτια” φορτώνοντας το νου με άσχετες σκέψεις, θέλοντας να καλύψουμε αυτό που πραγματικά μας ενοχλεί. Η “Μπλου”, ο σκύλος μου, αντιλαμβάνεται τα πάντα σε ότι αφορά εμένα. Με ταλαιπωρεί αυτό το διάστημα μια απλή ίωση.Και την παρατηρούσα, ενώ είναι ένα υπερκινητικό σκυλί που θέλει την προσοχή μου, αυτές τις μέρες είχε κάτσει δίπλα μου κουλουριασμένη και απλώς μου έκανε παρέα. Δεν με ζόριζε, ούτε μου έφερνε τα παιχνίδια της, να παίξουμε. Αυτό ήταν συγκινητικό…Η πρώτη παράσταση που είδα στην Αθήνα, και με πρωτοπήγε η μάνα μου από τη Χαλκίδα; “Η Κυριακή των Παπουτσιών” του Λάκη Λαζόπουλου-μια απίστευτη παράσταση που με θάμπωσε. Όπως και το “Βίρα τις άγκυρες” στο Εθνικό Θέατρο. Αυτή η ιστορική παράσταση των Ρέππα-Παπαθανασίου σε σκηνοθεσία Σταμάτη Φασουλή. Ναι…κάπως έτσι, βλέποντας τέτοιες παραστάσεις, αγάπησα και αποφάσισα να ασχοληθώ με το θέατρο. Μπήκα στο θέατρο Τέχνης για σπουδές, διότι επιθυμούσα να γίνονται εσωτερικές εξετάσεις στο χώρο που θα σπουδάσω. Και ήξερα ότι είναι μια Δραματική Σχολή που βγάζει ωραίο “υλικό” ηθοποιών. Γνώρισα την ιστορία του Τέχνης, στο υπόγειο του Κουν. Θυμάμαι με νοσταλγία τόσο το Μίμη Κουγιουμτζή που ήταν και ο πρώτος μου σκηνοθέτης, αλλά και τη Αθανασία Καραγιαννοπούλου που με τη διδασκαλία της, “με καθόρισε”. Θυμάμαι του Μίμη τα μάτια, στις πρόβες, να βγάζουν σπίθες εν ώρα προβών. Θυμάμαι, όταν πλέον έκανε θεραπείες στο νοσοκομείο, παρόλα αυτά να έρχεται στο θέατρο να μας ρωτήσει πως πάνε οι πρόβες, αν έχουμε κάποιο πρόβλημα. Είχε την έγνοια μας και την έγνοια του χώρου.
Μένω στο Λυκαβηττό. Είμαι παιδί του κέντρου και μου αρέσει να το περπατάω. Για ξεκάρφωμα, έχω δικαιολογία τη Μπλου, και “ξεχύνομαι” μέσα στο λόφο. Μου αρέσει να κάνω διαδρομές στο κέντρο. Μου αρέσει η αναρχία που έχει η Αθήνα και συνθέτει ένα μοναδικό τοπίο. Δεν είναι μια από τα ίδια η Αθήνα. Η Αθήνα αλλάζει, όσο και οι άνθρωποι αλλάζουμε. Πρέπει να περπατάμε τη πόλη, να αντιλαμβανόμαστε που ζούμε και ότι θέλουμε να αλλάξουμε να το κάνουμε. Το να μένουμε κλεισμένοι στα σπίτια μας, μόνο αποξένωση μπορεί να μας φέρει. Δεν είμαστε “φιλοξενούμενοι” αλλά κάτοικοι της πόλης.
Όσο περνάνε τα χρόνια, αποδέχομαι τον εαυτό μου και γίνομαι πιο χαλαρός. Αφήνω πράγματα να πέσουν κάτω. Δεν με απασχολούν κιόλας. Δεν δίνω σημασία μεγάλη σε αυτά. Όχι με την έννοια της αδιαφορίας ή της απαξίωσης. Αλλά, πλέον, προσπαθώ να επιλέγω αυτό που θα με απασχολήσει.
Ήρθα Θεσσαλονίκη, τελευταία φορά χειμώνα, με το “Γυάλινο Κόσμο” σε σκηνοθεσία Κατερίνας Ευαγγελάτου τέτοια περίοδο. Από τότε, είχα να έρθω και τώρα ήρθα και πάλι στο ΑΥΛΑΙΑ. Πέρα από τις παραστάσεις, ήθελα να κάνω βόλτες στη παραλία της Θεσσαλονίκης. Μόνο αυτό ήθελα, να πάρω ένα χυμό και να κάνω βόλτα, να γυρίσω να ξεκουραστώ και το βράδυ να παίξω στο θέατρο. Απλά πράγματα επιζητώ…πολύ απλά. Και τα έκανα. Η Μπλου δεν ήρθε Θεσσαλονίκη, γιατί δεν μπορεί να ταξιδέψει στη καμπίνα κι αρνούμαι να τη βάλω στο αεροπλάνο στις αποσκευές. Αλλά, θα ξανάρθουμε Θεσσαλονίκη με το “Φινιστρίνι”. Στις 17, 18 και 19 Μάη και πάλι στο θέατρο ΑΥΛΑΙΑ. Τότε, μάλλον θα κοιτάξω να έρθω οδικώς. Να δει και η Μπλου τη Θεσσαλονίκη”…