Κοιτάζω τον ουρανό, φτύνοντας θολές λέξεις σε λερωμένα τετράδια. ‘Μου έλειψες πολύ πριν πούμε αντίο’, μου ‘χεις πει και κάθε φορά που σε σκέφτομαι, χορεύω με τους φόβους μου… φόβους που πότε δεν προφτάσαμε να συστηθούμε.  Ίσως την επόμενη φορά, λέω δειλά και ξεμακραίνω το βήμα μου… Τελικά, όσα παραλείπουμε να πούμε είναι αυτά που σημαίνουν πολλά περισσότερα από ‘κείνα που καταφέραμε να εκφράσουμε με ήχους ή με λέξεις.  Οπότε, μάλλον το νόημα της δικής μας ιστορίας θα το βρεις να ‘ναι κρυμμένο στα αποσιωπητικά στο τέλος μιας πρότασης… Ανάμεσα σε τρεις τελείες, σε πενθώ και σε καρτερώ…