Είναι πάντα δύσκολο να ξεκινάς, γι’ αυτό αρχίζω κάπως έτσι..
Είμαι η Άννα. Μ’ αρέσει να με φωνάζουν Αννιώ. Ο μπαμπάς μου με φωνάζει Αννιώ. Και λίγοι άνθρωποι ακόμα.
Την τελευταία περίοδο της ζωής μου, κοιμάμαι πολύ αργά (λόγω δουλειάς) και ξυπνάω πολύ νωρίς (λόγω δουλειάς). Θα ήθελα να ξυπνάω χωρίς ξυπνητήρια. Δεν τα ακούω ποτέ.
Κυκλοφορώ πάντα με σακίδιο, σπάνια θα με δεις χωρίς αυτό. Εκεί μέσα βρίσκεις ό,τι μπορεί να χρειαστώ…Κείμενα παράστασης, το ημερολόγιό μου, το βιβλίο που διαβάζω αυτήν την περίοδο (που δεν το διαβάζω σχεδόν ποτέ μέσα στην μέρα),την φυσαρμόνικά μου, μία βούρτσα, οδοντόβουρτσα, αποσμητικό, κολώνια, ρούχα, ένα ψαλίδι, κραγιόν ( πάντα χρειάζεται ένα κραγιόν), αυτοκόλλητα, το φλουρί που κέρδισα φέτος, φορτιστή, εισιτήρια που έχουν ξεμείνει από κάποιο καλοκαίρι, δαχτυλίδια και και και…
Πίνω τρεις καφέδες την μέρα. Φρέντο εσπρέσο μέτριο. Εκτιμώ πολύ τον καφέ. Τον καφέ και το τσιγάρο πριν την πρόβα με την Υρώ. Πολλοί λένε ότι με την Υρώ μοιάζουμε. Δεν ξέρω γι’αυτό. Ξέρω μόνο ότι αγαπιόμαστε και ότι δουλέψαμε πολύ για την παράστασή μας “ΜΆΓΙΣΣΕΣ: Αυτή η ιστορία (δεν) είναι δική μας” η οποία παρουσιάζεται στο Θέατρο Άνετον στις 15,16 και 17 Απρίλη (21:30, 21:30 και 20:00 αντιστοιχα). Μας συνδέει κάτι από παλιά, ίσως γι’αυτό. Και δεν θα μπορούσα να είμαι πιο χαρούμενη για την ομάδα που φτιάξαμε παρέα, την Hex Theatre Group, ή για μένα.. .την Υρώ, την Λέλα, την Μάγδα, την Αναστασία, την Μαριλένα, τον Δημήτρη, τον Θανάση.