Καθώς θα ακούς βρώμικο funk από τον τόπο σου, εγώ θα σου πω δύο κουβεντούλες για έναν πολύ όμορφο τύπο -και στα έξω του, αλλά κυρίως στα μέσα του. Τον ψάχνουν και τον συμβουλεύονται άνθρωποι από αρχαία θέατρα, πολυτελή ξενοδοχεία και κτίρια, μέχρι κινηματογράφους και τεράστιους συναυλιακούς χώρους. Σε περίπτωση που δεν με πιστεύεις, ρίξε μια ματιά στο acoustical.gr άπιστε Θωμά για να ενημερωθείς πλήρως!

Ας τα πάρουμε λίγο από την αρχή. Οι δρόμοι μας συναντήθηκαν για πρώτη φορά σ’ ένα στούντιο ηχογραφήσεων. Εκεί έγινε το πρώτο κλικ, καθώς κρατούσε στα χέρια του μπάσο. Αν και δεν είμαι μπασίστας, το φωνάζω πάνω, κάτω, δεξιά κι αριστερά, ότι σαν τους μπασίστες δεν έχει. Είναι μακράν το πιο σημαντικό μέλος μιας μπάντας για αναρίθμητους λόγους. Τώρα θα μου πεις και γιατί ρε μεγάλε δεν παίζεις μπάσο; Αυτό είναι άλλο κομμάτι, δεν είναι της ώρας. Αφού λοιπόν τα είπαμε και τα συμφωνήσαμε με τον Γιώργο σχετικά με τον ευεργετικό ρόλο του μπασίστα στο μουσικό στερέωμα, ξαφνικά κι απ’ το πουθενά, ανέφερε κάτι για μαγειρική.

Έχεις κοιτάξει ποτέ μέσα στα μάτια πεινασμένο παιδάκι την ώρα που ειδοποιεί το buzzer ότι είναι έτοιμη η παραγγελία του στα goody’s; Οπαδό των maiden την ώρα που ξεκινάει το fear of the dark σε συναυλία, έχεις δει; Έτσι ακριβώς έκανε. Πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα για να περιγράψω άνθρωπο που ‘’γυαλίζει το μάτι του’’ δεν μπορώ να βρω από τον Γιώργο. Έχεις βαρεθεί να συνομιλείς με ανθρώπους που πετάγονται από το ένα θέμα στο άλλο; Διάλεξε τον Γιώργο για φίλο και θα ησυχάσει το κεφαλάκι σου, καθώς το αγαπημένο του θέμα είναι ένα! Ο ίδιος, ίσως και να μην το αντιλαμβάνεται, αλλά όταν μιλάει για μαγειρική, αλλάζει η όψη του, η χροιά της φωνής του, ολάκερο το είναι του… Στην συνέχεια της σχέσης μας, πήραμε σβάρνα τις αγορές, τα κρεοπωλεία, τα ιχθυοπωλεία, τα παντοπωλεία… γίναμε μπαχαράκηδες για να μην στα πολυλογώ!… Και αφού χτυπήσαμε πολύωρα μαγειρικά καφεδάκια, καταλήξαμε στις σχολές και τα σεμινάρια…

Οι ρυθμοί του ήταν τέτοιοι, που κάποια στιγμή τερμάτισα κι έκατσα στον πάγκο… όμως αυτός συνέχισε να τρέχει, μέχρι να λύσει και την τελευταία του απορία, μέχρι να καλύψει και το τελευταίο του ερώτημα. Έχει όμως τέλος αυτή η διαδρομή; Ολόκληρη ζωή δεν φτάνει για να εξερευνήσεις όλο το μαγειρικό φάσμα του πλανήτη, οπότε κάπου εκεί το παίρνεις απόφαση ότι δεν σταματάς να τρέχεις… Αυτή όμως η απεριόριστη δίψα του για να διευρύνει τους ορίζοντες του και να δοκιμάσει καινούργιες τεχνικές και γεύσεις, έφερνε το ενδεχόμενο της παντόφλας ολοένα και πιο κοντά… Νομίζω όμως ότι κι εγώ στην θέση της Ιωάννας, θα έκανα την καρδιά μου πέτρα, αν ήταν να έχω στο τραπέζι μου κάθε μέρα τόσο εξελιγμένες μαγειρικές αλητείες!

Όπως θα δεις με τα ίδια σου τα μάτια σε λιγάκι, η πολύωρη ενασχόλησή του με το αντικείμενο που τόσο αγαπάει, άξιζε τον κόπο. Το γεγονός ότι ψάχνεται τόσο πολύ, μόνο καλό κάνει στην μαγειρική του εξέλιξη. Κατεβάζει συνεχώς καινούργιες ιδέες, τις οποίες λατρεύει να μοιράζεται με φίλους, αλλά έχει παράλληλα μάτια και αυτιά ανοιχτά. Όπως καταλαβαίνεις, εμείς που τον ζούμε, έχουμε μόνο το στόμα μας ανοιχτό! Δεν πιστεύω ότι έχει να ζηλέψει κάτι από έναν επαγγελματία μάγειρα, κι αν πάλι δεν με πιστεύεις, σου έχω δύο τρανές αποδείξεις στο σημερινό double trouble. Αγαπητέ αναγνώστη, ιδού ο Γιώργος Χατζηγεωργίου, με σάρκα και οστά.

Trouble n.1: Φιλέτο λαυράκι, φάβα, κρέμα κάπαρη/σταφίδα και ποικιλία καρότα.

Trouble n2: Φρέσκο καλαμάρι με αυγοτάραχο, σαλάτα ταμπουλέ , πατάτα  καρότο & μαγιονέζα άνηθου