κείμενο | γιάννης νιάρρος + γιώργος παπανικολάου*/* φωτογραφίες | τάσος θώμογλου */* επιμέλεια | γιώργος παπανικολάου
life before "lies"
Στα 16 με 17 μου χρόνια, κατάλαβα καλύτερα τι γίνεται γύρω μου. Συνειδητοποίησα ότι κάποια πράγματα, δεν μπορείς να τα παίρνεις ως δεδομένα. Άρχισα να κάνω άλλου τύπου σκέψεις. Ως τότε, όλα μου φαίνονταν “ανώδυνα”, γιατί είχαν και τη χαρά της εξέλιξης. Αυτή η εξέλιξη σε φέρνει κατάμουτρα με κάτι πιο πεζό. Είναι ωραίο να έχεις ορμή, φεύγοντας από την “προστατευμένη σου φούσκα”, αλλά έρχεται και “πόνος”. Είχα ορμή για τα πάντα, που ήταν απολαυστικό, γιατί δούλευε περισσότερο το φαντασιακό μου. Αλλά και πόνος. Μπορεί να ονειρεύεσαι τα πράγματα πολύ διαφορετικά από ό,τι είναι, κι αυτό να σε καθιστά πιο ευτυχισμένο. Βλέπεις είναι ωραίο να ονειρεύεσαι, παρά να ζεις. Άνοιξα μονοπάτια. Τότε το φανταζόμουν πιο έντονο και πιο “μεγάλο” από ό,τι ήταν στο φινάλε. Τα όνειρα ήταν καλύτερα από την πραγματικότητα. Όσο μεγαλώνω πια, είναι προδιαγεγραμμένο ό,τι κάνω, μπαίνει σε “κουτάκια”, αλλά τουλάχιστον ασχολούμαι με μια δουλειά “που δεν έχει όρια” και μπορείς να ζήσεις πράγματα που δεν μπορεί ο άλλος. Σε ρόλους, να δεις τον εαυτό σου σε άλλες συνθήκες. Και εκεί πάλι, στο φαντασιακό καταλήγουμε. Στο “πλαστό”. Αλλά, τουλάχιστον κι έτσι, μπορείς να ζήσεις.