Πέρυσι, ήταν τόσο γεμάτο το πρόγραμμα, που το βράδυ του Μαρτίου που έπρεπε να παραδώσω το βραβείο-σταυρό του Δημήτρη Χορν, δεν μπορούσα να είμαι παρών, γιατί έπαιζα στο θέατρο. Θα είχα χαρά να δώσω το βραβείο στον Μιχάλη Συριόπουλο, κι ας είναι ένας ηθοποιός που δεν γνώριζα, ούτε είχα δει στο θέατρο, παίζοντας κι εγώ συνέχεια, αλλά πρακτικά δεν γινόταν. Η χρονιά του βραβείου ήταν ένα κατακτημένο όνειρο κι έπρεπε να βρω καινούργιο όνειρο. Το τέλος της αίσθησης του βραβείου έγινε απότομα, μου είπαν “την ερχόμενη Δευτέρα είναι η απονομή, πρέπει να φέρεις το σταυρό” και χάρηκα που τη δική μου χαρά θα ζούσε ο επόμενος βραβευμένος ηθοποιός. Σα να δίνεις σκυτάλη χαράς σε ένα άλλο νέο παιδί. Αυτός ο σταυρός είναι ένας αόρατος ιστός που ενώνει νέους άνδρες ηθοποιούς στην Ελλάδα. Αυτό το βραβείο, πέρα από τα πρακτικά που έχει (3.000 ευρώ, αίγλη) είναι και ένα “χτύπημα στη πλάτη” ότι πας καλά. Βέβαια, φέρει μια ευθύνη. Και εσύ, μετά το βραβείο αισθάνεσαι διαφορετικά τον εαυτό σου, μέσα στα πράγματα, λόγω της ευθύνης των επιλογών που έχεις. Όπως κι ο κόσμος σε βλέπει διαφορετικά…είσαι “αυτός που μαζί με άλλους 20 ηθοποιούς έχει πάρει βραβείο”. Οφείλεις να είσαι αντάξιος, στα επόμενα βήματα, αυτού του βραβείου. Οπότε, τα όνειρά σου πλέον δεν είναι “λευκή κόλλα”, αλλά εσύ, μέσα σου, οφείλεις να την κρατήσεις “λευκή”. Μα για το κοινό, δε θα είσαι ξανά “λευκή κόλλα” μέσα σε μια παράσταση. Θα είσαι “αυτός που πήρε το βραβείο”. Από την άλλη, χτυπήσανε τηλέφωνα για πολλές παραστάσεις, προτάσεις μόνο και μόνο για την “επιτυχία” του βραβείου, κι εγώ να πρέπει καθαρά να δω το όλον και να αντισταθώ πορευόμενος με προσοχή και το ένστικτο μου, την κάθε επόμενη θεατρική κίνηση.

Αν το πολύ θέατρο με κουράζει; Εννοείται! Θέλει να βγεις κι έξω από αυτό, για να ξαναμπείς σωστός μέσα του. Φέτος, θέλω στα ρεπό μου, να βγαίνω με “κανονικούς” ανθρώπους, να μην μιλάμε με μια μπύρα στο χέρι, πάλι για θέατρο. Υπάρχει ζωή και έξω από το θέατρο. Πέρυσι, αυτό μου είχε λείψει, κι ας ήταν επιλογή μου. Φέτος, πήγα διακοπές το καλοκαίρι στο Βιετνάμ, με δυο φίλους ηθοποιούς, τον Αλέξανδρο Χρυσανθόπουλο και τον Ηλία Μουλά. Είμαστε φίλοι από παιδιά, στα χρόνια της Σχολής, πήγαινα με τον Ηλία στην Ικαρία. Φέτος, μετά από πολλά χρόνια που το λέγαμε, επιλέξαμε και πήγαμε σε μια τέλεια εμπειρία που λεγόταν Βιετνάμ. Άλλα δεν θα σου πω…Τον “Κρίστοφερ” στο “Ποιος σκότωσε το σκύλο τα μεσάνυχτα” τον “πόνεσα” περισσότερο στο ότι, -κι αν είναι ένα έργο για τον αυτισμό- είναι στην προσπάθεια του να κάνει τη διαφορά…μα ο “δρόμος” είναι τόσο μεγάλος, δύσβατος…Η παράσταση είναι φτιαγμένη για να δώσει αισιοδοξία, αλλά ταυτόχρονα νιώθω μια ενοχή σε σχέση το θέμα του αυτισμού, γιατί βλέπω πόσο μακριά, όλοι μας, είμαστε από αυτό. Ο αυτισμός είναι extreme συνθήκη, που εμείς του θεάτρου, για χάρη της Τέχνης την έχουμε “ωραιοποιήσει” και μια ολόκληρη κοινωνία, παραμένει στο πρώτο επίπεδο του θέματος. Αυτό το έργο μιλάει για τη διαφορετικότητα με ένα δυνατό σύμβολο, αυτό του αυτιστικού παιδιού.

Με το “Στέλλα, κοιμήσου” δεν ξέρω αν τελειώσαμε αυτό το φθινόπωρο. Είναι από τις θεατρικές ομάδες που πέρασα εξαιρετικά και θα ήθελα να ξανασυνεργαστώ μαζί τους, σε ένα καινούργιο έργο. Αυτή τη Δευτέρα 18 και την επόμενη 25 Νοέμβρη στο “Γυάλινο Μουσικό Θέατρο” έχω τα τελευταία μου live στο μουσικό stand-up comedy “life before Grammys”. Είναι μια μουσικοθεατρική παράσταση που αγάπησα πολύ. Είναι ο Γιάννης, είμαι εγώ. Όλα όσα με χιούμορ και μουσική θέλω να πω. Είναι το πιο αντιπροσωπευτικό πράγμα που έχω κάνει, σε σχέση με τον εαυτό μου. Ό,τι ένιωθα μικρός, το δίνω στο κοινό, και το επαναδιαπραγματεύομαι. Είναι πολύ προσωπικό. Μια παράσταση που τα τεχνικά μέσα μέχρι τα θέματα που αγγίζει, μόνο εγώ μπορώ να τα “ακουμπήσω”, γιατί είναι δικά μου. “Κρίστοφερ” σε “Σκύλους” μπορούν να υπάρξουν κι άλλοι…