Μεγάλωσα στη Νίκαια. Το λέω κάθε φορά, γιατί κάθε φορά με ρωτάνε για την περιοχή μου. Φαντάζομαι ηχεί κάπως ρομαντικά στα αυτιά. Είναι με τον δικό της τρόπο. Από τα προσφυγικά μέχρι τη Νεάπολη και ψηλά στα νταμάρια έχει ένα άρωμα γιασεμιού και λίγο μπινελίκι. Περπατάμε βαριά μα είμαστε γλυκείς, επιεικείς και ντόμπροι. Αριστεροί και πολλοί ακροδεξιοί, δυστυχώς. Φιλόξενοι και κουτσομπόληδες. Φωνακλάδες μα και καλοσυνάτοι. Ζήσαμε το πεζοδρόμιο και την αλάνα. Έχουν μαζευτεί τα παιδιά στα σπίτια πλέον και αυτό με θλίβει. Έχουν παιδεία όμως. Περισσότερη. Ο ψυχολόγος και ο λογοθεραπευτής δεν είναι ταμπού, ας πούμε. Η σεξουαλικότητά τους είναι εκφραστέα και ωραία. Τα ζω τα παιδιά. Οι Κυριακές μου έχουν κάτι από φίλτρο νεότητας, όταν πάω στο 5ο Λύκειο για πρόβα. Παίρνω από τα νιάτα τους, ρουφάμε ο ένας από τον άλλο. Ήμουν εκεί από τα 15. Με τη Μαίρη, τον Γιώργο και τον Βάιο. Ακόμα εκεί είμαστε. Ψάχνουμε την ειλικρίνεια και τον λόγο. Στο θεατράκι του και στα θέατρα έξω. Ανοιχτοί στην εσωτερική μετακίνηση και στην έκφραση. Ψάχνουμε. Κάπως δεν βρίσκουμε.