“Αγάπησε με πάλι απ’ την αρχή
και άφησε με να ‘ρθω μέχρι εκεί.
Υπάρχω μόνο, όσο υπάρχεις μέσα μου εσύ”.

Ο Γιώργος είχε “τρέλα” για το “come back”. Είχε όρεξη, μαζεμένη ενέργεια τόσο καιρό, απόλυτης “ησυχίας” και άλλο δεν άντεχε! Ώρα για Principal Θεσσαλονίκης!

Οι Polkar έπρεπε να τραγουδήσουν στη γενέτειρα τους! Και- ω, τι θαύμα- τη μέρα που αποφάσισαν να “κουνήσουν” τη Θεσσαλονίκη, σηκώθηκαν οι καθιστοί, κι αδράξανε το stage απ΄τα δόντια!

Κοινώς, τραβάς τα βυζιά σου από χαρά, ή πετάς ότι κουβαλά ως εκπλήξεις ο Papageorge! Για τη σωστή τη Polkarίστικη βραδιά, τη πρόστυχια.

Που ξέρεις ότι “η ζωή σου είναι σκατά” και θες να πάρεις αγκαλιά το κολλητό σου και να το τραγουδήσεις δυνατά!

Μια βραδιά με ενέργεια βγαλμένη, πεταγμένη στον αέρα, στα πατώματα, στα ποτήρια και στη καρδιά σου, να ευφραίνει….

Aχ, το αγαπημένο μου….

“Εγώ μπορώ στην πόρτα σου να ‘ρθω
θα σου ζητώ μονάχα ένα λεπτό
και αν δε φανείς κακία δεν κρατώ
γιατί απόψε για μένα τραγουδώ”.

Μια βραδιά γεμάτη γιουκαλίλι, balkan και λάτιν ρυθμούς, στο μπλέντερ με τη pop μας λογική-να το, το γαμίστερο, το σαλονικιώτικο το live!

Tόσα χρόνια καραντίνα, σπίτι-messenger-netflix-άσε μας, ρε μάνα με bonus extra self test και sms να βγεις έξω (το θυμάσαι, το χειρόγραφο;!)…να ΄σου τα delivery να χτυπάνε τα κουδούνια στο σπίτι, σκάει το αγόρι από τη Τούμπα και τραγουδά “μπέμπα, σε μέρες έγινες διπλή”! Γέλια, τραγούδια και χειροκροτήματα!

Και πέρα δώθε τα χέρια ψηλά, κι ο Καρβέλας που σε τούτη τη ρημάδα τη ζωή μας φώναζε “μούρη με έχεις καψούρη, τζάμπα με φωνάζαν όλοι γάτο”, ο Γιώργος Παπαγεωργίου το παίρνει και το απογειώνει.

Οι Polkar δεν είναι απλά τραγούδια…είναι ιδέα….

«Και αν όλα φύγουν τελικά,
θα μείνουν τα τραγούδια μου ορφανά,
Μα ίσως η αγάπη μας μπορεί,
όπως ο Τζον Σνόου να αναστηθεί».

Με Polkar ερωτεύεσαι, με Polkar κυλιέσαι στα πατώματα, με Polkar αναστένεσαι.

Μαζί τους ανοίγεις το Τριώδιο του κεφιού σου, μαζί τους χάνεσαι στη χαρμολύπη.

“Έρχεται μια μέρα που δεν μπορείς να κοιτάξεις προς το τέλος μιας αρχής,
δεν πειράζει δεν με νοιάζει, όλα αρχίζουν απ’ την αρχή.
Δεν με κατάλαβες ποτέ, τα τραγούδια μου τα βρήκες ντεμοντέ,
δεν πειράζει, δεν με νοιάζει, κι όλα αρχίζουν απ’ την αρχή”…

Και ανάσα δεν με άφηναν να πάρουμε….να κι ο Δημήτρης Χορν κι οι “πράσινες, οι κόκκινες, οι θαλασσιές σου χάντρες”…

Κι άξαφνα στο μαγαζί, γίναμε Πετράλωνα και λες και κάψαμε Σεπόλια.

Aυτοί είναι η συγκροτηματάρα που δίνει φωτιά  κι έτσι σούπερ τέρμα τραγουδάς “τι κρίμα, τι κρίμα, δε χωράς πουθενά”….Έλα μωράκι μου….να σου πω για το στρώμα;

Όσο χόρευε και τραγούδαγε ο κόσμος, σκεφτόμουν πως αυτή η μπάντα μας κρατάει αιώνιους φοιτητές.

Τελειώνει το live κι αγαπάς όλο το κόσμο, από κάτι τελειωμένους τοξικούς, μέχρι τους δικούς σου ανθρώπους που πάντα βγάζεις τα νεύρα σου και την ανασφάλεια σου- τη λατρεμένη γιαγιά σου-που σε αποζητά να σε δει, να περάσεις από το σπίτι, γιατί κι η γιαγιά υπήρξε κάποτε (ίσως και πιο) άγριο νιάτο από σένα….

“Τι σημασία έχουν τα χρόνια και αν περνάνε,
η αγάπη μου μωρό μου για σένα δε γερνά.
Και όταν θα γίνουμε παππούδια με μασέλες
στο υπόσχομαι πως στο κρεβάτι θα σου κάνω τρέλλες”.

Ότι και να γίνεται ρε φίλε…..τα ωραία μένουν στη καρδιά, όπως το περασμένο Σαββατόβραδο στη Σαλονίκη….

Κι αν ξημέρωσε Δευτέρα…χαλάρωσε, αγόρι μου, τσίλαρε κοπελιά….στα ακουστικά σου, σε όλη σου τη μέρα και τη νύχτα, μπορείς να έχεις πάντα Polkar….κι έτσι σα μεθυσμένος, όπως γουστάρεις, λίγο φάλτσα, λίγο καλά, να χορεύεις και να τραγουδάς…