Ποια είσαι;

Καταδίκη να σε λέω, τιμωρία ή μάθημα; Παρελθόν, στοιχειό, ανάμνηση ή φαντασία; Αλ-ήθεια ή ψέμα; Μήπως εμμονή; Αρρώστια ή φυλακή; Αγκαλιά ή αγχόνη; Αιώνιο ποτέ ή ποτέ δεν ξέρεις; Γιατί ήρθες; Γιατί έφυγες; Ή μήπως καλύτερα να ρωτήσω γιατί ήρθες αφού σκόπευες να φύγεις; Είσαι όνειρο ή εφιάλτης; Πραγματικότητα ή επιθυμία;

Ποια ήσουν;

Ποια είσαι;

Θέλω να μάθω ή θα πονέσω πιο πολύ αν ψέμα έφτιαξαν τα μάτια μου για να μη δουν εσένα; Στις δικές σου ερωτήσεις έβρισκα απάντηση στο τι είναι ζωή κι ας μην υπάρχει όντως, μα τώρα ήρθε η σειρά μου να θέλω όλο να ρωτάω χωρίς νόημα να βγάζω, χωρίς να καταλήγω πουθενά. Κι όλα κρυμμένα πίσω απ’ το αιώνιο βάρβαρο «γιατί» που φτιάχτηκε θαρρείς μόνο και μόνο για να μην μπορεί ν’ απαντηθεί.

Μα τελικά ποια είσαι;

Θα μάθω ποτέ γιατί στη ζωή μου μπήκες σαν να ‘τανε γραμμένο της να μπεις, ενώ κανείς δεν έγραψε πως έπρεπε να μείνεις; Κι αν την αβάσταχτη αυτή κι επώδυνη μαγεία μου χαλούσαν όσα θα άκουγα όταν κάποιος θ’ απαντούσε; Δεν ξέρω αν το θέλω αυτό, δεν ξέρω τίποτε εκτός από ένα μόνο πράγμα, που και τις πέτρες αν σηκώσεις πλέον από κάτω θα το βρεις για να με κοροϊδεύει. Που δεν μπορώ κι ίσως δε θέλω να κρυφτώ, την ίδια στιγμή που κρύβομαι απ’ όλους κι από όλα.

Όχι, όχι μην μπερδεύεσαι. Δεν είμαι εγώ που γίνομαι αφόρητα λυρική, η ιστορία το ‘χει δείξει πως όπου εμφανίζεται αυτό που συμβολίζεις τα πάνω-κάτω έρχονται κι όλα αλλιώς φοριούνται. Λέξεις και σκέψεις και καρδιές σίφουνες αγριεμένοι κι εσύ ανήμπορος εκεί, στο μάτι του κυκλώνα. Να βολοδέρνεις, να πονάς και να γελάς με δάκρυα. Μπάχαλο όλα και ξανά, μέχρι αγνώριστος να γίνεις, μαζεύεις σκόρπιους εαυτούς κι όλοι τους δε σου κάνουν.

Ποια είσαι;

Τ’ όνομά σου βγαλμένο από τα παραμύθια θυμίζει αλήθεια. Μου σύστησες τις πιο αδίστακτες αντιφάσεις μου και μ’ έκανες ν’ αγαπήσω ανεπανόρθωτα τον εαυτό μου γι’ αυτό τον μίσησα. Πώς να εξομολογηθείς τον έρωτά σου σε κάτι που δεν ξέρεις αν υπάρχει και δε δείχνει να ξέρει εκείνο ν’ αγαπά; Νιώθω ανόητη για πρώτη φορά κι αυτό σημαίνει δίχως νου και δίχως νόημα εξίσου. Εγώ-εσύ-εσύ-εγώ.

ΕσΓυΩ. Ποια είσαι Αλ-ήθεια;

Η έννοια σου αθάνατη γι’ αυτό και η μορφή σου. Πάντα θα μου απαντάς χωρίς ποτέ απαντήσεις να μου δίνεις. Πάντα θα απορώ χωρίς ποτέ να σε ρωτάω. Δεν ξέρω αν πιστεύω στα θαύματα μα ίσως και να το ‘θελα. Γιατί έτσι μόνο θα ήλπιζα ξανά σε μια επιστροφή σου.

Όμως ποια είσαι; Υπήρξες άραγε Αλ-ήθεια;