
κείμενο | γιώργος παπανικολάου */* φωτογραφίες | αρχείο λευτέρη βογιατζή */* επιμέλεια | ιάκωβος καγκελίδης
το σημείο αναφοράς μου
Ήμουν μέσα στο άγχος. Μία ώρα και δέκα λεπτά έξω από το θέατρο της οδού Κυκλάδων. Έπαιζε το “Bella Venezia”. Επιτέλους είχε γίνει η πρεμιέρα, είχαν περάσει οι μέρες και εγώ απεγνωσμένα έψαχνα μια θέση εντός θεάτρου. Τελειωμένος Απρίλης ήτανε θαρρώ που πήρα την απόφαση. Θα στήσω καραούλι έξω από το θέατρο. “Εγώ αυτή τη παράσταση δεν θα τη χάσω”, είπα στον εαυτό μου, με το πείσμα που τα νιάτα δέκα οχτώ χρονών το αποφασίζουν. Κατέβαινα από Θεσσαλονίκη να δω στην Αθήνα παραστάσεις και μου ΄χε γίνει εμμονή κι εγωισμός η συγκεκριμένη παράσταση. “Απόψε, θα τη δω”.






Related posts:
Οι σημειώσεις του Χρήστου Διαμαντούδη
Τρεις μέρες, Μία Εποχή
Τρεις μέρες, Μία Εποχή
Οι σημειώσεις της Αμαλίας Αρσένη
Τρεις μέρες, Μία Εποχή
Τρεις μέρες, Μία Εποχή
Οι σημειώσεις του Πάνου Κεφαλούρου
κράτα το τυχαίο
κράτα το τυχαίο
O Στέφανος Ζγούρι αυτοσκανάρεται
έχεις τρεις επιλογές
έχεις τρεις επιλογές
Οι σημειώσεις του Κωνσταντίνου Πλεμμένου
δυο ρόλους έχει η ζωή
δυο ρόλους έχει η ζωή
Οι σημειώσεις του Γιώργου Νανούρη
άκρως εμπιστευτικά
άκρως εμπιστευτικά