
κείμενο | γιώργος παπανικολάου */* φωτογραφίες | αρχείο λευτέρη βογιατζή */* επιμέλεια | ιάκωβος καγκελίδης
το σημείο αναφοράς μου
Ήμουν μέσα στο άγχος. Μία ώρα και δέκα λεπτά έξω από το θέατρο της οδού Κυκλάδων. Έπαιζε το “Bella Venezia”. Επιτέλους είχε γίνει η πρεμιέρα, είχαν περάσει οι μέρες και εγώ απεγνωσμένα έψαχνα μια θέση εντός θεάτρου. Τελειωμένος Απρίλης ήτανε θαρρώ που πήρα την απόφαση. Θα στήσω καραούλι έξω από το θέατρο. “Εγώ αυτή τη παράσταση δεν θα τη χάσω”, είπα στον εαυτό μου, με το πείσμα που τα νιάτα δέκα οχτώ χρονών το αποφασίζουν. Κατέβαινα από Θεσσαλονίκη να δω στην Αθήνα παραστάσεις και μου ΄χε γίνει εμμονή κι εγωισμός η συγκεκριμένη παράσταση. “Απόψε, θα τη δω”.






Related posts:
Φωτεινή Αθερίδου
Μια μέρα θα πεθάνεις, γι' αυτό πάρτο σερί
Μια μέρα θα πεθάνεις, γι' αυτό πάρτο σερί
Οι σημειώσεις του Γιώργου Σαββίδη
Τρεις μέρες, Μία Εποχή
Τρεις μέρες, Μία Εποχή
Λόγοι Θεάτρου [3-9 Μαΐου 2018]
...και ποιος σου είπε ότι δεν είναι όλα θέατρο;
...και ποιος σου είπε ότι δεν είναι όλα θέατρο;
Αλέξανδρος Νικολαΐδης
ψυχ-ανάγνωση μικρού πρίγκιπα
ψυχ-ανάγνωση μικρού πρίγκιπα
Ο Αντώνης Κυριακάκης αυτοσκανάρεται
έχεις τρεις επιλογές
έχεις τρεις επιλογές
Οι σημειώσεις της Φαίδρας Δρούκα
Τρεις μέρες, Μία Εποχή
Τρεις μέρες, Μία Εποχή