
κείμενο | γιώργος παπανικολάου */* φωτογραφίες | αρχείο λευτέρη βογιατζή */* επιμέλεια | ιάκωβος καγκελίδης
το σημείο αναφοράς μου
Ήμουν μέσα στο άγχος. Μία ώρα και δέκα λεπτά έξω από το θέατρο της οδού Κυκλάδων. Έπαιζε το “Bella Venezia”. Επιτέλους είχε γίνει η πρεμιέρα, είχαν περάσει οι μέρες και εγώ απεγνωσμένα έψαχνα μια θέση εντός θεάτρου. Τελειωμένος Απρίλης ήτανε θαρρώ που πήρα την απόφαση. Θα στήσω καραούλι έξω από το θέατρο. “Εγώ αυτή τη παράσταση δεν θα τη χάσω”, είπα στον εαυτό μου, με το πείσμα που τα νιάτα δέκα οχτώ χρονών το αποφασίζουν. Κατέβαινα από Θεσσαλονίκη να δω στην Αθήνα παραστάσεις και μου ΄χε γίνει εμμονή κι εγωισμός η συγκεκριμένη παράσταση. “Απόψε, θα τη δω”.






Related posts:
Οι σημειώσεις της Ελίνας Ρίζου
Τρεις μέρες, Μία Εποχή
Τρεις μέρες, Μία Εποχή
Λόγοι Θεάτρου Aπριλίου
...και ποιος σου είπε ότι δεν είναι όλα θέατρο;
...και ποιος σου είπε ότι δεν είναι όλα θέατρο;
Δημήτρης Αλεξανδρής
χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια...
χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια...
Οι σημειώσεις της Μαρίας Χριστοφίδου
Τρεις μέρες, Μία Εποχή
Τρεις μέρες, Μία Εποχή
Η Mαρία Πετεβή αυτοσκανάρεται
έχεις τρεις επιλογές
έχεις τρεις επιλογές
Οι σημειώσεις της Χρύσας Κοτταράκου
Τρεις μέρες, Μία Εποχή
Τρεις μέρες, Μία Εποχή