
κείμενο | γιώργος παπανικολάου */* φωτογραφίες | αρχείο λευτέρη βογιατζή */* επιμέλεια | ιάκωβος καγκελίδης
το σημείο αναφοράς μου
Ήμουν μέσα στο άγχος. Μία ώρα και δέκα λεπτά έξω από το θέατρο της οδού Κυκλάδων. Έπαιζε το “Bella Venezia”. Επιτέλους είχε γίνει η πρεμιέρα, είχαν περάσει οι μέρες και εγώ απεγνωσμένα έψαχνα μια θέση εντός θεάτρου. Τελειωμένος Απρίλης ήτανε θαρρώ που πήρα την απόφαση. Θα στήσω καραούλι έξω από το θέατρο. “Εγώ αυτή τη παράσταση δεν θα τη χάσω”, είπα στον εαυτό μου, με το πείσμα που τα νιάτα δέκα οχτώ χρονών το αποφασίζουν. Κατέβαινα από Θεσσαλονίκη να δω στην Αθήνα παραστάσεις και μου ΄χε γίνει εμμονή κι εγωισμός η συγκεκριμένη παράσταση. “Απόψε, θα τη δω”.






Related posts:
Ο Δημήτρης Κρίκος αυτοσκανάρεται
έχεις τρεις επιλογές
έχεις τρεις επιλογές
Λόγοι Θεάτρου [12-18 Μαρτίου 2019]
...και ποιος σου είπε ότι δεν είναι όλα θέατρο;
...και ποιος σου είπε ότι δεν είναι όλα θέατρο;
Λόγοι Θεάτρου [8-14 Φεβρουαρίου 2018]
...και ποιος σου είπε ότι δεν είναι όλα θέατρο;
...και ποιος σου είπε ότι δεν είναι όλα θέατρο;
Ρετρογράμματα: Άννα Καρένινα
οι ψυχές δεν πεθαίνουν, γίνονται αστέρια
οι ψυχές δεν πεθαίνουν, γίνονται αστέρια
Λόγοι Θεάτρου [22- 28 Φεβρουαρίου 2018]
...και ποιος σου είπε ότι δεν είναι όλα θέατρο;
...και ποιος σου είπε ότι δεν είναι όλα θέατρο;
Οι σημειώσεις του Θοδωρή Γκόνη
Τρεις μέρες, Μία Εποχή
Τρεις μέρες, Μία Εποχή