Είναι κι εκείνες οι -ανεξαρτήτου διάρκειας μεταφορικές- στιγμές στη ζωή σου που τα μέσα σου δε συνδυάζονται μεταξύ τους, εσύ δε βρίσκεις ησυχία πουθενά και η ύπαρξή σου ολόκληρη θυμίζει τραγική ειρωνεία.

Από τη μία νιώθεις την ανάγκη να βρίσκεσαι συνεχώς με κόσμο, να απασχολείς το μυαλό σου στο έπακρο, να μην το αφήνεις βορά στα δόντια των αμείλικτων σκέψεών του. Από την άλλη, σε πείσμα της καθημερινότητας που συνεχίζεται χωρίς να σου δίνει λογαριασμό, αποζητάς να κλειστείς στα πιο ανήλιαγα μπουντρούμια του νου και φως να μη σε βλέπει. Θες να τα βάλεις με τους θεούς σου, με τους δαίμονές σου, με τ’ απωθημένα σου, με όλα τα περασμένα κι αγύριστά σου. Να σιχτιρίσεις το ίδιο σου το είναι και να πας να γαμηθείς κι εσύ και ό,τι άφησες να σε κάνει έτσι αγνώριστο.

Τις νύχτες θα σε τσακώνεις επ’ αυτοφώρω να ξεσπάς, να φωνάζεις όλα εκείνα που μέχρι χτες μουρμούριζες ακατάληπτα και σιωπηλά, να διαολοστέλνεις μέχρι και το πιο δημοφιλές σύμβολο του ρομαντισμού, το φεγγάρι και να εύχεσαι οι καπνοί των τσιγάρων σου να καταπιούν κι αυτό κι εσένα μαζί.

Γι’ αυτό και κάτι τέτοιες περιόδους ποτέ δεν είσαι όσος θα άντεχες. Πουθενά δεν μπορείς να ταιριάξεις. Με τους άλλους είσαι ο μισός και όταν είσαι μόνος σου περισσεύεις, σου πέφτεις πολύς, πώς να σε κάνεις ζάφτι; Κι έπειτα τι; Να σε φιμώσεις; Φιμώνεται το μυαλό; Άντε κάνε πως του λες να μη σκέφτεται κάτι και θα δεις. Όχι μόνο θα το σκέφτεται αλλά όσο εσύ του λες «μη» εκείνο θα γελάει και θα σου το επιστρέφει ως έμμονη ιδέα, όλη δικιά σου και να τη χαίρεσαι. Να παραδοθείς σε όσα σε βασανίζουν; Θα σε ξεσκίσουν πατόκορφα, δε σου αξίζει.

Απομονώνεις, λοιπόν, το υποσυνείδητο, επιστρατεύεις το συνειδητό και στο τέλος τα φέρνεις αντιμέτωπα για τη μεγάλη τελική σύγκρουση. Εδώ δεν παίζεται το ποιο θα νικήσει. Και τα δύο είσαι εσύ. Εδώ παίζεται στο όλα για όλα το τελικό απογύμνωμα του ενός απέναντι στο άλλο.

Καλείσαι εσύ να παραδεχτείς σ’ εσένα όλα εκείνα τα δεν και τα ποτέ σου. Να αναγκάσεις όλα εκείνα τα απαγορευτικά σου να υποκλιθούν στο πείσμα σου και τελικά να υποκλιθείς κι ο ίδιος μπροστά στο ότι κανένα τους δεν ήταν ποτέ αληθινό. Να παραδεχτείς ότι δεν υπάρχουν «ποτέ» ούτε «δεν», να τα λουστείς ωραία και καλά, να τα αγαπήσεις, να πείτε μαζί και κανένα απ’ αυτά τα τραγούδια που σας θυμίζουν τόσα και να πας παρακάτω.

Καλείσαι να δαμάσεις τα αδάμαστα αφήνοντάς τα αχαλίνωτα. Να τα βρεις με αυτό που σε πονάει, να το κάνεις κτήμα σου. Κάτι που κατακτάς το βλέπεις με άλλο μάτι, δε σε κουμαντάρει πια όπως θέλει. Κι αν ακόμη το κενό σε διαλύει εσύ θα ξέρεις ότι είναι δικό σου κομμάτι. Κι έτσι θ’ αντιληφθείς ότι αφού τελικά εσύ είσαι αυτός που σε διαλύει, εσύ μπορείς και να σε ξαναφτιάξεις. Πάλι και πάλι και ξανά.

Καλείσαι στην τελική να γίνεις ο θηριοδαμαστής του σκοταδιού σου, να κάνεις τους εχθρούς που φωλιάζουν μέσα σου φίλους άσπονδους, να γίνεις μαζί τους χειριστικός αλλά και ντόμπρος την ίδια στιγμή.

Απαιτείται εσύ κι εσύ να περάσετε χρόνο μαζί, δυο σας. Εκεί που ο ένας θα είναι έτοιμος να καταπιεί τον άλλον ο δεύτερος να παίρνει πάλι τα πάνω του ώσπου να επιτευχθεί η πολυπόθητη ισορροπία. Έξω ο κόσμος κι εσύ απέναντι.

Γιατί είναι εκείνες οι στιγμές στη ζωή σου που για να ταιριάξεις οπουδήποτε χρειάζεται πρώτα να χωρέσεις σε όλα όσα σου λείπουν.