“Ναι, όπως σου το λέω, δίχως προετοιμασία με δάσκαλο, έδωσα εξετάσεις στο Κρατικό, μόνο μια πολύ καλή φίλη είχα που με βοήθησε και με στήριξε ψυχολογικά-εκτός θεάτρου- και της το χρωστάω, τη Σοφία. Μπήκα και διαπίστωσα έναν “άλλο κόσμο”. Μέχρι τότε, είχα μια εικόνα για το κόσμο και τη ζωή και έπρεπε να το διαλύσω αυτό το παζλ και να το ξαναστήσω από την αρχή. Οπότε, το πρώτο έτος ήταν λίγο σοκαριστικό. Γιατί ήμουν εκεί μέσα 12 ώρες, δουλειά μετά….Αλλά, έχοντας αλλάξει πολλά μέρη από μικρός, έχω μάθει να προσαρμόζομαι πολύ γρήγορα. Από το δεύτερο έτος και μετά άρχισε το “ωραίο πράγμα”. Με το Γιώργο Χριστοφορίδη και το Γιάννη Καράμπαμπα κάναμε πολύ παρέα- θα αδικήσω πολλούς συμφοιτητές που δεν αναφέρω ονομαστικά και κάναμε παρέα”.

“Και ξεκινάνε οι συμμετοχές…φιγκυράν στην “Αγγέλα”, νωρίτερα στον “Δον Ζουάν”, ταξιθεσίες….Άρχισα σιγά σιγά, να καταλαβαίνω το εύρος που ανοίγεται μπροστά μου…κάθε χρόνο έβαζα στόχους, και πήγαινα βήμα- βήμα. Ένα κομβικό σημείο ήταν οι διπλωματικές στο τρίτο έτος…συγκεκριμένα, η δική μου, η ατομική…μας δίνεται ένα κείμενο και πρέπει να το κάνουμε σκηνοθεσία, να παίξουμε, μουσική επιμέλεια- τα πάντα όλα, μέσα σε ένα εξάμηνο, χώρια τις άλλες έξι διπλωματικές που “έτρεχαν”…οπότε, έβαζα μικρούς στόχους που ξεκινούσαν από τη βδομάδα για να καταλήξουν στις διπλωματικές. Ποιός καθηγητής αισθάνομαι ότι λίγο παραπάνω με ταρακούνησε; Ο Ταξιάρχης Χάνος. Ένα μεγάλο μέρος της πορείας μου στο θέατρο και της γνώσης μου σε αυτό, το οφείλω στο Ταξιάρχη. Δεν θα ξεχάσω, μια συμβουλή του…μου είχε πει, “να πάω στο δάσος”….μη γελάς, Γιώργο….στο δάσος έχει μια ωραία ησυχία, αφουγκράζεσαι, πατάς στο χώμα, ακούς την αναπνοή σου, χαλαρώνεις…είναι καλά στο δάσος. Είναι ωραία συμβουλή. Και τώρα, καμιά φορά όταν βρω τα ζόρια, αυτό κάνω. Πάω στο δάσος”.

“Μου λες ότι με διακρίνει μια εσωστρέφεια και ένα αβάσταχτο που φέρω…δεν είναι εσωστρέφεια. Ξεκινά από τα παιδικά μου χρόνια, αφού κάθε χρόνο άλλαζα σχολείο, οπότε και συμμαθητές. Πάντα έχω μια απόσταση από τα πράγματα, έχω ένα θέμα με την επικοινωνία και εκεί νομίζω μπαίνει το θέατρο…ξέρεις, ένας μεγάλος λόγος που κάνω θέατρο είναι ότι μπορώ να επικοινωνώ με τους ανθρώπους…Στο θέατρο επικοινωνώ πιο εύκολα”…

“Αν έρχονται πάντα οι άλλοι πιο εύκολα σε μένα από το να πάω εγώ προς αυτούς; Όχι….και εγώ πάω εύκολα προς αυτούς, αλλά είναι λίγα τα άτομα αυτά. Θέλω να θαυμάζω τους ανθρώπους που πηγαίνω κοντά τους. Οπότε, από μικρά μέχρι μεγάλα στοιχεία με κάνουν να πηγαίνω προς αυτούς. Με ρωτάς, για το Γιάννη Ρήγα-ναι, είναι ένας άνθρωπος που με βοήθησε πολύ στη διπλωματική μου, “Μια εποχή στη κόλαση”. Δουλέψαμε και μετά-ναι, εκτός από το Ταξιάρχη, τον κουβαλάω και τον Ρήγα, μέσα μου”.

“Με ρωτάς, αν το Κρατικό εκτός από καλή συνθήκη είναι και “καταφύγιο”…Στο Κ.Θ.Β.Ε. τηρούνται κάποια πράγματα, έχεις ένα μισθό, έχεις όλα τα δικαιώματά σου. Σε αυτό το κομμάτι είναι “καταφύγιο”, ξεχωρίζει και είναι καλό που συμβαίνει. Ένα Κρατικό και ένα Εθνικό, υπάρχουν, σε αυτή τη κατηγορία. Η Αθήνα με απασχολεί. Έγινα φοιτητής ξανά, φέτος έδωσα κατατακτήριες στο ΕΚΠΑ στην Αθήνα και πέρασα,  φοιτώ στη Θεάτρου. Προς το παρόν, έχω μια γεμάτη χρονιά στη Θεσσαλονίκη, αλλά σίγουρα έχω πράγματα που “με καλούν” Αθήνα”.

“Αν αντέχεται η Θεσσαλονίκη, μετά τις 23:00; Ευτυχώς, είναι μια πόλη με “ανοιχτούς” ανθρώπους. Το κακό με τη Θεσσαλονίκη είναι πως μετά το covid έχει μαραζώσει πολύ. Κάτι Τετάρτες και Πέμπτες, δύο το βράδυ, δεν βλέπεις ψυχή έξω…έχει γίνει παραπάνω επαρχία από ότι είναι πραγματικά…Έγινε μια πόλη “να βγούμε ένα Σάββατο να εκτονωθούμε”. Τίποτα άλλο…Αυτό είναι λίγο στενάχωρο και είναι μια κάπως μαραζωμένη πόλη. Ενώ, θα μπορούσε να είναι κάτι άλλο. Βασικά, θα μπορούσε να είναι πάρα πολλά άλλα. Δεν τα εκμεταλλεύεται αυτά. Φταίνε και οι δήμαρχοι που έχουν περάσει, εκτός από το Μπουτάρη που ήταν -ας πούμε- λίγο πιο εξωστρεφής. Έχει φύγει και πολύς κόσμος, στο ηλικιακό group 25-35, στην Αθήνα. Αλλά, όταν θέλει, είναι ωραία η Θεσσαλονίκη. Το θέμα είναι, ότι το θέλει σπάνια”…

“Το Residents είναι το δεύτερο σπίτι. Πρώτη φορά που πήγα στο Residents, ήταν η βραδιά του Γρηγορόπουλου. Είχα πάει για τη γιορτή μου, 6 Δεκέμβρη, και ήταν η πρώτη φορά που πήγα Residents-είχα κατέβει με φίλους από τη Σίνδο. Και καθίσαμε, σχετικά νωρίς, να τους κεράσω για τη γιορτή μου  και να πάμε στις πορείες κι όπως κάθομαι με τη μία στο μαγαζί, ξεκινάνε τα καπνογόνα. Μετά, ψιλοπήγαινα, δεν ήξερα ότι ήταν καλλιτεχνικό στέκι. Ε, με το Κρατικό ήρθε και έδεσε. Το Residents είναι ένας χώρος με ελευθερία, με ιστορία, μουσική, εκεί βλέπεις τον Αγγελάκα, διάφορους σκηνοθέτες, στο μαγαζί γνώρισα τον Φατιχ Ακίμ-που τον θαυμάζω. Παίζει μουσικάρες, χορεύεις…εκεί μέσα αισθάνεσαι μια ελευθερία. Τα φοιτητικά χρόνια του Κρατικού, το Residents ήταν η ψυχοθεραπεία μας. Πηγαίναμε, όλοι παρέα κομβόι, μετά τα μαθήματα να ξεσκάσουμε”!

“Στο “Σε εσάς που με ακούτε” είχα μια υποψία ότι καλό θα συμβεί, γιατί ο Χρήστος Θεοδωρίδης μας ζήτησε πριν καν ξεκινήσουμε τις πρόβες, να μάθουμε τα λόγια. Είχαμε κάνει και μια συνάντηση πολύ πριν ξεκινήσουν οι πρόβες και κατάλαβα ότι θα είναι κάτι μάλλον διαφορετικό. Κι όταν κάναμε τη πρώτη πρόβα, ήταν λίγο σα να είχαμε κάνει ήδη ένα μήνα. Ξέραμε λόγια, είμασταν όλοι “ψημένοι”, είχαμε βρει κάποιους κώδικες επαφής και δουλεύαμε πολύ. Τί με συγκινεί στον “Άγη”; …Το ότι θέλει γύρω του, όλοι οι άνθρωποι να μη βασανίζονται. Να είναι καλά. Και ότι προσπαθεί να ρουφήξει αυτός, τα βάσανα των άλλων. Ο “Άγης” έχει μια ρομαντική ματιά γύρω από τα πράγματα, δεν τα βλέπει τόσο ωμά όσο θα έπρεπε. Αυτό είναι ωραίο…Εγώ δεν ρουφάω τις πληγές των άλλων. Προσπαθώ να τις αφουγκραστώ. Προσπαθώ να είμαι εκεί, για να τις ακούσω. Να βρούμε κάποιες πιθανές λύσεις. Λίγο να ξαλαφρώσουν οι άνθρωποί μου, να νιώσουν λίγο καλύτερα. Όπως κι αυτοί, για μένα, αντίστοιχα. Στο “Σε εσάς που με ακούτε”, στις πρόβες, ενώ υπήρχε πάρα πολύ κούραση, δεν ήθελα να τελειώσει. Βασικά, δεν καταλάβαινα πότε τέλειωναν οι πρόβες. Κάπου εκεί, ξεκίνησε κι ο αναβρασμός με τα πτυχία, οι πορείες.Εκεί, κάπως το έργο συνδέθηκε με το έξω. Κι ήρθε η πρεμιέρα και έγινε μια ωραία έκρηξη”.

“Όχι, ο κόσμος δεν επαναστατεί. Βολεμένοι και κολλημένοι είναι οι άνθρωποι. Για μένα, “επανάσταση” είναι κάποιος να κάνει τη ζωή του καλύτερη, χωρίς να ενοχλεί τους άλλους. Από εκεί και πέρα, το πως θα συντονιστούμε σαν λαός για να πάμε παρακάτω, είναι πολύ δύσκολο. Δεν το έχουμε ξανακάνει κιόλας. Μόνο διχασμό έχουμε στα μπαγκάζια μας. Θεωρώ ότι η τωρινή γενιά φοιτητών δραματικής σχολής είναι άτυχα παιδιά- σε σχέση με τη δική μου “φουρνιά”. Έχασαν μεγάλο μέρος των σπουδών τους. Κι αυτή τη χρονιά καλούνται να καλύψουν ότι κενό άφησε η προηγούμενη, ότι κενό άφησε ο covid, κι αυτό τους δημιουργεί άγχος. Και εμείς είχαμε άγχος ως φοιτητές, αλλά ταυτόχρονα είχαμε και μια χαρά! Είχαμε και όνειρα. Τώρα, με αυτό το πράγμα που έγινε, κάπως σα να καταργήθηκαν και τα όνειρα…Και σε εμάς-τότε εμείς είχαμε πάρα πολλά όνειρα- ψιλοψιλιαζόμασταν ποια ήταν η πραγματικότητα, παρόλα αυτά είχαμε ψηλά το πήχη των ονείρων. Είναι ωραίο να κάνεις τρελά όνειρα. Και κάπως, νιώθω ότι τα όνειρα των παιδιών ματαιώνονται. Και τα δικά μας, αλλά εμείς έχοντας και μια οχταετία στη πλάτη μας, μπορούμε να το διαχειριστούμε λίγο καλύτερα. Αυτά τα παιδιά είναι ακόμα αθώα. Και να σου ματαιώνουν τα όνειρα, σε μια ωραία φάση των σπουδών σου, είναι βίαιο”.

“Αν απομυθοποίησα έγκαιρα τη “μεγάλη πλατεία” και το ότι δεν αρκεί να είμαι ο ωραίος της Σχολής; Κοίτα, δεν το πέρασα έντονα…έχω μια αγοραφοβία, θέλω τις αποστάσεις μου. Πώς αποφορτίζομαι όταν σβήνουν τα φώτα της παράστασης…θα βγω με τα παιδιά από το θίασο-έχουμε έρθει πολύ κοντά. Θα παίξει ποτάκι της αποσυμπίεσης, να μιλήσουμε για τη παράσταση. Και μετά, μιλάμε μόνο για άσχετα. Θα έρθει κι ο Τσεμπερλίδης, η κοπέλα μου”…

“Πόσα τσιγάρα κάνω τη μέρα; 20-25 στο νερό. Από 17 χρονών. Έκοψα το μπάσκετ, άρχισα το τσιγάρο, με τη μία. Το τσιγάρο είναι η συνήθεια, αγχολυτικό, είναι το τρακ, είναι το ξελαμπικάρισμα, αλλά είναι και μια παύση στο χρόνο. Πριν να συμβεί κάτι, μισό…ένα τσιγαράκι, δύο λεπτά, κάνει καλύτερα τα πράγματα. Είναι μια “στάση παράδεισος”. Από μικρός, η μυρωδιά του τσιγάρου και του καφέ, μου έχει μείνει. Όταν κάπνισα πρώτη φορά, δεν είπα “τί είναι αυτό;”…Εμένα, μου άρεσε, τη πρώτη φορά…”α, είναι ωραίο το τσιγάρο”…αυτή είναι η σχέση μου με το τσιγάρο-δυστυχώς….Σε καφέδες, πλέον, πίνω δύο τη μέρα. Στη Σχολή, παλιά, έπινα τέσσερις”.

“Για πέντε χρόνια συγκατοικούσα με το Βασίλη, το φίλο μου. Τώρα πια, μένω μόνος κι ο Βασίλης μένει λίγο παρακάτω- είμαστε γείτονες πλέον! Κέντρο. Τσινάρι, Ολυμπιάδος…εκεί στην Άνω Πόλη. Πού θα πήγαινα έναν πρωτοετή, στη Θεσσαλονίκη; Καταρχάς, είναι μια πόλη που περπατιέται. Θα τον πήγαινα Άνω Πόλη, Παραλία, Βασιλίσσης Όλγας που μου αρέσει πολύ. Θα τον πήγαινα στα θερινά σινεμά της πόλης. Θα του μάθαινα να βλέπει πολλές ταινίες-αν θέλει- στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου. Εκεί στη Προβλήτα, αλλά μέρες που δεν έχει τόσο κόσμο. Και μετά φαγητό”….

“Πού “την άκουσα” με αυτό το έργο; Με το “Σε εσάς που με ακούτε”; Είναι πολύ αληθινό αυτό το κείμενο. Είναι το τραπέζι μιας οικογένειας και ενώ θα ‘πρεπε όλοι να είναι ή να παριστάνουν τους χαρούμενους, ξαφνικά όλο αυτό γυρίζει τούμπα, μέσα από προσωπικές εξομολογήσεις. Και μέσα από το τώρα. Το “τώρα” μας. Όχι, τί είχε συμβεί τη δεκαετία του ’50, αλλά τα προβλήματα των ανθρώπων τώρα. Στο σήμερα. Και πώς θα βρούμε λύσεις γύρω από αυτά. Στις πρόβες, κάποια στιγμή, ζορίστηκα- αλλά ο Χρήστος και η Ξένια-άνθρωποι που εμπιστευόμουν απόλυτα, δίχως να γνωρίζω καλά, με μια εξαιρετική ευγένεια και αγάπη που έχουν για το θέατρο, με βοήθησαν και όλο το θίασο, να βρούμε το δρόμο μας. Συμβαίνει πάντα αυτό το κομβικό σημείο. Εκεί θέλει ψάξιμο, ευγένεια και αγάπη. Για να χαραχθεί ο δρόμος. Αυτή η παράσταση είναι η αμοιβαία μας εμπιστοσύνη. Εκεί στηρίζεται όλη η παράσταση. Και έχουμε πολλά “ανοιχτά σημεία”, που δεν ξέρουμε- κάθε φορά- τί θα συμβεί. Εκεί που ζοριστήκαμε, εκεί ξεκλείδωσε όλο και ξετυλίχτηκε η ολότητα του τι θα γίνει μετά…μακάρι να φεύγει ο κόσμος από τη παράσταση έχοντας “ταρακουνηθεί”…μακάρι να σέβεται το διπλανό του και τις ευπαθείς ομάδες, έξω από τις αίθουσες, τις επόμενες μέρες, μετά από μια παράσταση που θυμάται….μακάρι να αλλάξει κάτι στη καθημερινότητα του, που θα τον κάνει πιο ευτυχισμένο….μακάρι ένας θεατής να μη ξεχνά τί έγινε στο πρόσφατο παρελθόν- όχι πολύ πίσω-έξι μήνες πριν….μακάρι μια παράσταση για το θεατή που φεύγει να είναι “ένα κουράγιο”. “Ένα κουράγιο”, να το πάρει μαζί του, να πορεύεται”…

“Μετά το “Σε εσάς που με ακούτε”, θα συνεργαστώ με το Δημήτρη Καραντζά. Τί επιθυμώ για μένα; Θέλω να χαίρομαι περισσότερο τα πράγματα που μου συμβαίνουν. Να συναντιέμαι με ωραίους ανθρώπους, όπως τώρα. Με λιγότερο άγχος. Στο άγχος μαγκώνω, πανικοβάλλομαι, αλλά πλέον το διαχειρίζομαι. Προσπαθώ να είμαι ψύχραιμος και να το κάνω “όπλο”. Να είναι σημείο εκκίνησης. Η πιο ωραία βραδιά μετά από παράσταση, με το θίασο; Α! Μετά από ταβέρνα, ο Ναζίρης πήρε δύο οικογενειακά προφιτερόλ και 25 μπύρες και μας πήγε στο σπίτι του! Έγινε χαμός! Γενικά, στο σπίτι του Ναζίρη περάσαμε πολλά ωραία βράδια! Α! Και ένα βράδυ, στη κατάληψη πέρυσι, που τραγούδησε ο Αγγελάκας κι ο ΛΕΞ. Περάσαμε αλησμόνητα. Ναι….τη θυμάσαι, εκείνη τη βραδιά;”…