Λόγοι Θεάτρου [21-27 Ιανουαρίου 2019]

Λόγοι Θεάτρου [21-27 Ιανουαρίου 2019]

21/01/2019

κείμενο | γιώργος παπανικολάου */* φωτογραφίες | λευτέρης τσινάρης */* επιμέλεια | ιάκωβος καγκελίδης

...και ποιος σου είπε ότι δεν είναι όλα θέατρο;

Το πολυσυζητημένο “Toc Toc- Aγάπη ρε” με τον Κώστα Σπυρόπουλο και τον Δημήτρη Σταρόβα, μετά τα δύο τελευταία φουλαριστά Σαββατοκύριακα από κόσμο, θα ξαναέρθει Θεσσαλονίκη 16, 17, 23 και 24 Φεβρουαρίου, στο Ράδιο Σίτυ της οδού Παρασκευοπούλου. Από την άλλη, στο θέατρο ΑΥΛΑΙΑ Θεσσαλονίκης, κείμενο του Θανάση Τριαρίδη με τον Σήφη Πολυζωίδη πάνω στο σανίδι και τον Τριαντάφυλλο Δελή στην καρέκλα του σκηνοθέτη, έρχεται στις 18 Μαρτίου. “Football- το παιχνίδι της αθωότητας” ο τίτλος της παράστασης. Κι αναμένουμε…

“Εμείς οι δυο ήμασταν ζευγάρι πριν γνωριστούμε”. Αγαπημένος συγγραφέας ο Terrence Mc Nally, σε σκηνοθεσία Γιώργου Σκεύα, κι η ιστορία ενός μάγειρα πρώην κατάδικου που συναντά και ερωτεύεται μια σερβιτόρα που ήρθε από τη Νέα Υόρκη. Μια νύχτα πάθους και ύστερα τι; Τί μένει σε μια ρομαντική ιστορία που θα ήθελες να ζήσεις; Τετάρτες και Πέμπτες Σαλόνικα, Παρασκευοσαββατοκύριακα στην Αθήνα.

Ορέστης Τζιόβας και Σταύρος Σβήγκος σε ένα θεατρικό έργο του Λένου Χρηστίδη, όπου είναι απομονωμένοι από διαδίκτυα και υπολογιστές, ώσπου μαθαίνουν πως επίκειται πυρηνικός πόλεμος. Θα σωθεί η ανθρωπότητα; Επιδέχεται αλλαγή η Ιστορία; Παντελής Δεντάκης σκηνοθετεί και επιτέλους, κάτι διαφορετικό έρχεται στην πόλη. Στο θίασο και ο Σωκράτης Πατσίκας, η Νικολέτα Παπαδοπούλου, μα και ο Παύλος Παυλίδης.

“Προβάρισα τη ρόμπα. Ήταν πανέμορφη. Κι εκείνη τη στιγμή, ήμουν κι εγώ πανέμορφη. Και σήμερα έφτασε η μέρα. Φεύγω. Πάω στη χώρα πέρα από τον τοίχο. Θα κάτσω και θα φάω ελιές σε μια ελληνική ακρογιαλιά. Και δεν μου αρέσουν κι οι ελιές. Αλλά στην Ελλάδα, μπορεί να μου αρέσουν. Τρώνε και καλαμάρι, και χταπόδι -τι γενναίοι άνθρωποι! Θα το φάω κι εγώ. Θα τα κάνω όλα. Θα τα δοκιμάσω όλα. Η Ελλάδα θα γίνει το δικό μου Youkali, το Youkali της Σίρλει. Όχι πως θα ξαναγίνω κοριτσάκι, αλλά αντί να λέω “Χριστέ μου, είμαι πενήντα δύο χρονών”, θα πω “είμαι μόνο πενήντα δύο χρονών – δεν είναι υπέροχο;”. Καθόλου άσχημα. Καθόλου άσχημα. Στάσου”. Στάσου κι εσύ. Ειδικά αν είσαι θηλυκό. Η Μπέσυ Μάλφα στο είδωλό της στον καθρέφτη, με την υπογραφή του Αλέξανδρου Ρήγα. Δες το.

Τελειώνοντας, ρώτησα το Γιώργο Παπαπαύλου, που πρωταγωνιστεί στο θέατρο της οδού Κυκλάδων, στην Αθήνα, στη παράσταση “Κοριολανός και Ιούλιος Καίσαρας” του Σαίξπηρ, σε διασκευή και σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Χατζή, ποιά είναι η χαρά που παίρνει από τη φετινή του θεατρική επιλογή. Και εκείνος απάντησε…

“Μέσα σε έναν δύσκολο πραγματικά χειμώνα, με πάρα πολλές αντιξοότητες και γεγονότα που σε κάνουν να παλέψεις για να σταθείς αξιοπρεπώς απέναντι στην τέχνη σου, ο ρόλος του “Κοριολανού” είναι ένας φάρος και μια πυξίδα. Φάρος, γιατί μου δείχνει προς τα που είναι το φως. Δηλαδή αυτό που εγώ θέλω να κατακτήσω μέσα από την τέχνη του ηθοποιού και πυξίδα για να μη χαθώ μέσα σε μη επαγγελματίες, σε ακαλλιέργητους ανθρώπους άσχετους με το θέατρο… Οι μεγάλοι ρόλοι σε προχωράνε αν σταθείς απέναντί τους με σεβασμό, συνέπεια κι εργατικότητα. Κάθε βράδυ παλεύω με τη θεσπέσια γλώσσα του Σαίξπηρ και τα ουσιαστικά για την ανθρώπινη ύπαρξη ζητήματα που θίγει.

Είμαι ευτυχής, γιατί καθημερινά ασκώ την τέχνη μου, μέσα από ένα κείμενο έξοχο… Γίνομαι καλύτερος «παίχτης» και κυρίως «συμπαίχτης»… αποκτώ καλύτερη αίσθηση του ρυθμού και του λόγου! Πολύτιμες κατακτήσεις για έναν ηθοποιό… Α! Να μην ξεχάσω να πω, ότι απολαμβάνω επίσης την ανταπόκριση που έχει η ερμηνεία μου από το κοινό. Είμαι ευγνώμων για όλα αυτά τα τόσο κολακευτικά που έχουν γραφτεί ή ειπωθεί για μένα ως “Κοριολανό”. Να σου πω όμως, ότι πέρα από τη χαρά που μου δίνει αυτός ο ρόλος έχω σε κάθε παράσταση την ίδια αγωνία …«θα τα καταφέρω απόψε;»”