“Δεν γνωρίζει καν ΄κείνος που ζει πιο εύκολα απάνω στη στεριά, πώς ξόδεψα εγώ ολόκληρους χειμώνες σε παγωμένη θάλασσα, οικτρός και εναγώνιος, στης εξορίας τους δρόμους. Μου ‘λείπαν φίλοι καρδιακοί, κρεμόμουν σε κρυστάλλους, όσο χαλάζι υψώνονταν μέσα από τις ψεκάδες”…Ποίημα ανώνυμου γραμμένο περί το 755μ.Χ.. Μια παράσταση που πήγε κόντρα στον “καθωσπρεπισμό” της θεατρικής γραφής στα ελληνικά “ύδατα” και κέρδισε το στοίχημα, με νικητή τον μεταφραστή και σκηνοθέτη Κωνσταντίνο Μαρκουλάκη. Μια πεντάδα ηθοποιών σε ιδεατή στιγμή ξεχωριστά και συνολικά, που γνωρίζει καλά πως τον “φάρο” σου, τον συναντάς μόνο μέσα από τη διαδρομή σου, μέσα από το σκοτάδι.

… και ποιος σου είπε ότι χίμαιρα δεν είναι ένα επικό, ερωτικό μελόδραμα;

Δια χειρός Καραγάτση, με το Δημήτρη Τάρλοου στη σκηνοθεσία και σε ρόλο που “κλείνει το μάτι”, μια παράσταση για τη “Μαρίνα Μπαρέ” που έρχεται στην Ελλάδα, παντρεμένη με Έλληνα εφοπλιστή, να συναντήσει τη δίνη του πάθους και την αυτοκαταστροφή. Μια ερμηνεία από την Αλεξάνδρα Αϊδίνη- σταθμό στην πορεία της. Τελευταίες θέσεις, στις παραστάσεις που προστέθηκαν. Έως και τη Δευτέρα και έπεται περιοδεία στην Ελλάδα, σε συγκεκριμένες πόλεις για τη θεατρική “Μεγάλη Χίμαιρα” με κινηματογραφική εσάνς.

… και ποιος σου είπε ότι δεν υπάρχει πρόταση γι αυτή την εβδομάδα;

“Ποιος νόμισε τον έρωτα για φίλο; Ποιος για δροσιά και ποιος για περβόλι; Κάψα είναι, ξέφωτο βαρύ. Τη μια γλυκαίνεσαι, την άλλη φτύνεις το φαρμάκι. Πονάει το κορμί σου ως τα νύχια. Ξέπνοος πας, σκάβεις λαγούμι με τα δόντια να κρυφτείς. Ξεγέλασμα είναι ο έρωτας. “Νίκησα” λες, και κροταλίζουνε στα πόδια σου οι αλυσίδες. Κεραυνός είναι ο έρωτας, που ξεστράτισε και σε βρήκε κατάστηθα. Μια ξεραμένη ρίζα η καρδιά σου. Ο Μιχαήλ με το σπαθί και ο Γαβριήλ με τον κρίνο τον αμάραντο. Κι ο Ραφαήλ θεραπευτής, και Χερουβείμ και Σεραφείμ αδάκρυτα στον καημό σου. Κανείς δεν απαντά στις προσευχές σου. “Διψώ” τους λες και διατάζουνε τα σύννεφα να στεγνώσουν. Ολόκληρος καμένος από πόθο. Ψυχή και σάρκα. Κάρβουνο να μαυρίζει τις λιακάδες σου”. Στην ωραιότερη παράσταση που έβγαλε το δεύτερο μισό της φετινής χρονιάς, η Σαλονίκη. Μέχρι τη Κυριακή. Το είδα, το ξαναείδα και θα το ξαναδώ. Στη Σταυρούπολη, αυτή τη Κυριακή. Ως τότε, εμένα οι δρόμοι με οδηγούν εκεί.

Τελειώνοντας, ρώτησα την Ιωάννα Κολλιοπούλου, φετινή νικήτρια της “καρφίτσας Μελίνα Μερκούρη” για ό,τι έζησε αυτές τις μέρες. Και θα ζήσει….

“Δεν περίμενα να κερδίσω το βραβείο. Μου αρκούσε ότι ήμουν υποψήφια. Κι όχι για μένα. Για την ομάδα. Για την παράσταση. Χάρηκα πάρα πολύ. Είναι τρομερή ικανοποίηση προσωπικά, μα και του κόπου που ρίξαμε συνολικά τόσο καιρό. Το πιάσαμε από την αρχή, δίχως να ξέρουμε και εντελώς-ακριβώς πού πάμε. Ο Γιάννης Οικονομίδης έκανε πρώτη φορά θεατρική σκηνοθεσία στο “Στέλλα, κοιμήσου”. Ήθελα χρόνια να δουλέψω μαζί του και “τον κυνηγούσα”. Αυτή η παράσταση απαιτούσε πλήρη διαθεσιμότητα, να μην έχεις άμυνες. Όφειλες να έχεις εγρήγορση στο τελείως άγνωστο του “Στέλλα, κοιμήσου”.
Το βραβείο δεν είναι απλά μια ερμηνεία δική μου, αλλά ένα ομαδικό αποτέλεσμα που ώθησε σε αυτήν. Που αφορά όλους τους συντελεστές, όχι μόνο τους ηθοποιούς του θιάσου, αλλά όλους όσους αγωνίστηκαν για την άρτια έκβαση αυτής της δίωρης παράστασης. Το θέατρο είναι καθαρά ομαδική δουλειά. Συγκινήθηκα βαθιά όταν η Άλκη Ζέη μου έβαλε την καρφίτσα στο πέτο. Συγκινήθηκα να βλέπω από κάτω χαρούμενους τους γονείς μου, τους ηθοποιούς και τους φίλους μου. Ήταν και ο Γιάννης Νιάρρος το βράδυ παρέα, που την επόμενη βραδιά κέρδισε το βραβείο “Δημήτρης Χορν”, στην τελετή απονομής του σταυρού- εννοείται πήγα κι εγώ. Η καρφίτσα είναι εδώ στο σπίτι μου, και πρέπει να δω τι θα κάνω, τώρα που σε δύο εβδομάδες θα ανέβω Θεσσαλονίκη, μιας και ξεκινάω πρόβες για τον “Ορέστη” του Ευριπίδη, σε σκηνοθεσία Γιάννη Αναστασάκη, στο Κ.Θ.Β.Ε.. Θα παίξω στην “Ηλέκτρα”. Γούρικη παράσταση τελικά, το “Στέλλα, κοιμήσου”. Στις δύο νύχτες που παίξαμε στην Θεσσαλονίκη, στην Ε.Μ.Σ., με είδε ο Γιάννης Αναστασάκης και λίγες μέρες μετά μου τηλεφώνησε να μου κάνει την πρόταση. Ανυπομονώ να ξεκινήσουμε πρόβες στον “Ορέστη”-έχω μεγάλη χαρά! Πήρα το κείμενο στα χέρια μου, το μελετάω και θέλω να την ανακαλύψω μέσα από την συνεργασία όλων μας, την ηρωίδα μου.
Του χρόνου το “Στέλλα, κοιμήσου” θα παίζεται κάθε Δευτερότριτο, όχι στο Εθνικό Θέατρο αλλά στο θέατρο “Τζένη Καρέζη”, όπου ο Μίλτος Σωτηριάδης ανέλαβε την παραγωγή. Οι παραστάσεις θα ξεκινήσουν τον Οκτώβρη και θα παρουσιαστεί ολόκληρη τη σεζόν το έργο. Ταυτόχρονα, Τετάρτη με Κυριακή θα παίζω στους “Βρυκόλακες” του Ίψεν, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Καραντζά.
Είναι σημαντικό στις μέρες μας, να έχεις δουλειά σε αυτό το χώρο… είμαστε τόσοι πολλοί οι ηθοποιοί που δεν υπάρχει ένα πεδίο καλλιτεχνικής δραστηριότητας να μας “ρουφάει” όλους. Τελικά, ξέρεις τι είναι το βραβείο, πέρα από το οικονομικό έπαθλο και τη χαρά που σου δίνει; … Ένα χτύπημα στη πλάτη… ένα “προχώρα” και “συνέχισε” είναι το βραβείο “Μελίνα Μερκούρη”…