at a glance
Top

Λόγοι Θεάτρου [17 -23 Οκτωβρίου 2019]

κείμενο | γιώργος παπανικολάου */* φωτογραφίες | λευτέρης τσινάρης, χρήστος κυριαζίδης

...και ποιος σου είπε ότι δεν είναι όλα θέατρο;

Ο Δημήτρης Κρίκος αυτό το χειμώνα θα συνεργαστεί με τον Δημήτρη Ναζίρη. Ένας μονόλογος, μια συρραφή κειμένων από αρχαίους Έλληνες έως παγκόσμιου ρεπερτορίου συγγραφείς, πάνω στον “Ορέστη”,  είναι ο λόγος που ο Δημήτρης Ναζίρης επέλεξε τη σκηνοθετική επιμέλεια μιας παράστασης που θα παρουσιάζεται μεταμεσονύχτια, στον Πολυχώρο Τέχνης Alte Fablon, το φετινό χειμώνα, στο κέντρο της Θεσσαλονίκης. Κάθε Παρασκευή, λίγο μετά τις δώδεκα το βράδυ, ο Δημήτρης Κρίκος θα γίνεται ένας “πολυπρόσωπος Ορέστης”.

…και ποιος σου είπε ότι στο θέατρο δεν θες “κι άλλο”;

“Frida κι άλλο”. Η Κατερίνα Δαμβόγλου σε ένα έργο δια χειρός “Fly Theater” που το καταφέρνει. “Πετάς”. Μια ηρωίδα που αγαπάς και με αυτήν την παράσταση θα λατρέψεις. Επιτυχία των τελευταίων χρόνων, επιστρέφει στο υπέροχο -ανακαινισμένο και περιποιημένο- θέατρο ΑΥΛΑΙΑ. Ο Παύλος Παλάκας αγαπά το θεατρικό χώρο του και αποτελεί εξαίρεση στο θεατρικό κανόνα της Θεσσαλονίκης, για το μεράκι και τη φροντίδα του. Από το φουαγιέ μέχρι το τελευταίο κάθισμα θεατή. Δυο νύχτες, τρεις παραστάσεις, έλα να δεις την αυτοκαταστροφή και τη μαγεία μιας μαγευτικής περσόνας όπως η Frida Kahlo. Επικός Robin Beer, με ένα laptop, δάχτυλα χεριών και χάρτινες κατασκευές να φτιάχνει την ατμόσφαιρα που σε κάνει ακόμα να ελπίζεις για το εμπνευσμένο θέατρο.

…και ποιος σου είπε ότι οι μικρές, θεατρικές εστίες δεν κρύβουν “διαμαντάκια”;

Έργο για δύο, θέατρο μέσα στο θέατρο και “μια σπίθα πάντα φτάνει για ν΄ ανάψει μια φωτιά και να βάψει με μελάνι των αγγέλων τα φτερά”. “Ay, Carmela” και ισπανικός εμφύλιος σε διασκευή-σκηνοθεσία του Πασχάλη Αραμπατζή. Ο Πασχάλης με ελάχιστα υλικά έφτιαξε “χειροποίητο” θέατρο και η Κορνηλία Προκοπίου έδωσε στον ομώνυμο ρόλο ρυθμό, αίσθημα, αγάπη. Αλλά, ο πρωταγωνιστής της παράστασης είναι άλλος, ο Δημήτρης Δάγκαλης. Ο Δημήτρης. Ένας ηθοποιός που παίρνει το “τίποτα” και στο κάνει “κάτι”. Που αν του δώσεις το “κάτι” θα στο πάει παραπέρα. Μετά το “Mathematics of the heart” και το “Μπουλούκι” σε σκηνοθεσία -και τα δύο- του Νίκου Ορτετζάτου, έρχεται η τρίτη -κατά σειρά- θεατρική παράσταση που επαληθεύεσαι πλέον σταθερά, πως ο Δημήτρης Δάγκαλης είναι ο καλύτερος ηθοποιός στο ιδιωτικό θέατρο της Θεσσαλονίκης.

.. και ποιος σου είπε ότι δεν υπάρχει η πρόταση γι αυτή την εβδομάδα;

..  Θυμήθηκα ότι ο έρωτας κι ο θάνατος πηγαίνουν χέρι-χέρι... Το βιβλίο του Νίκου Μπακόλα “Η Μεγάλη Πλατεία” σε διασκευή Άκη Δήμου και σκηνοθεσία Ελένης Ευθυμίου παρουσιάζεται στο θέατρο της Μονής Λαζαριστών. Γοργή ροή κειμένου με έντονη υπογραφή Άκη Δήμου, σε μια εξαιρετική σκηνοθετική συνθήκη, υπέροχη “κινησιολογικά” και “μουσικοθεατρικά” δοσμένη, με είκοσι ηθοποιούς σχεδόν συνεχώς επί σκηνής. Παραστάσεις σαν και αυτή, οφείλει να παρουσιάζει ένας Κρατικός Φορέας, όπως το Κ.Θ.Β.Ε.. Με τόλμη, πυγμή και αισθητική. Αρκετά “δουλεμένος” θίασος, δε γίνεται να μη σταθώ στο Γιάννη Μαστρογιάννη και τη Μαρία Χατζηιωαννίδου. Όπως επίσης, στην Κατερίνα Σισίννι, τη Μελίνα Κοτσέλου, τη Χριστίνα Σωτηριάδου- είχα χρόνια να δω τόσο ταλαντούχα και σωστά καθοδηγημένα νέα κορίτσια σε μία παράσταση.  “Ορθό παίξιμο” από την Ελένη Θυμιοπούλου, τη Φωτεινή Τιμοθέου, τη Μάρα Τσικάρα,  την Εύη Σαρμή- αχ, η Εύη-  που πλέον “δεν φεύγει από το μάτι σου” όσος κόσμος στο σανίδι κι αν ολόγυρα υπάρχει.  Φτιαγμένος γι αυτό το έργο ο Γιάννης Καραμφίλης.  “Ευθείας” ερμηνείας ο Νίκος Καπέλιος κι ο Χρήστος Παπαδημητρίου. “Συμβολικός Παυλάκης” ο Δημήτρης Σακατζής.  Λίγο να σταθώ, ξανά, στο Χρήστο Παπαδόπουλο. Ένα “δυνατό” ηθοποιό και κύριο των μέσων του. Ειδικά με τη σωστή σκηνοθετική κατεύθυνση, ο Χρήστος “μεγαλουργεί”. Με μέτρο ερμηνεύει ο Νίκος Μήλιας. Μια παράσταση που θα πρέπει -σαφέστατα- να αποκτήσει μικρότερη χρονική διάρκεια,  αλλά και μια παράσταση που και… “ολίγον θεατρόφιλος” να είσαι, οφείλεις να δεις.

Tελειώνοντας, ρώτησα τo Σταμάτη Κραουνάκη, τι αισθάνεται ότι λείπει από το ελληνικό θέατρο, όπως “σκιαγραφείται” ο φετινός θεατρικός χειμώνας.  Και εκείνος απάντησε….

“Τί λείπει; H Παξινού. Ο Μινωτής. Ο Κουν, ο Βολανάκης, η Αλίκη, η Τζένη, η Έλλη Λαμπέτη, ο Γιώργος Ασημακόπουλος, ο Σάββας Χαρατσίδης, ο Νίκος Πετρόπουλος. Λείπει το ελληνικό έργο. Το εντομοκτόνο για τις κινηματογραφικές διασκευές. Η Βέρα Ζαβιτσιάνου, ο Γιώργος Μοσχίδης, οι ζωντανές ορχήστρες του Μουζάκη στο ΑΚΡΟΠΟΛ, οι συγγραφείς της κωμωδίας. Οι τουαλέτες του Ανεμογιάννη και του Σκαλιντό. Η Βλαχοπούλου, η Ντορ, ο Λειβαδίτης, τα τραγούδια του Χατζιδάκι. Τα θέατρα με βάθος σκηνής και ωραία καμαρίνια. Οι ταξιθέτριες με το άρωμα βιολέτα, την ποδιά και το βαμμένο κόκκινο μαλλί. Και τους φακούς. Οι ταμίες με το βαθύ κόκκινο κραγιόν. Οι αυλαίες από βελούδο. Τα καθίσματα όπου δεν πιάνονται τα γόνατά σου. Η Ελεύθερη Σκηνή. Ο Λευτέρης Βογιατζής. Ο Ρηγόπουλος, η Αναλυτή, ο Χορν, ο Κωνσταντάρας. Η Σαπφώ Νοταρά. Ο πασατέμπος, ο φρέσκος, ο ζεστός. Το φλερτ απέξω. Τα μπαλέτα. Το baygon για τα μεταφερόμενα μιούζικαλ. Ο Φλερύ, η Πόπη Αλβά, ο Κατράκης, ο Καρακατσάνης. Ο Καστρινός, η Χρυσούλα Ζώκα. Τα ταξί απέξω να μη φεύγουν “έρημα”. Οι μονόλογοι από ιερά τέρατα κι όχι από κάθε “ό,τι να ΄ναι”. Το πάθος. Οι παύσεις. Οι μετέωρες ματιές”. 

  • O Σταμάτης Κραουνάκης έρχεται στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης, την Τετάρτη 23 Οκτωβρίου,  ενώ από την Κυριακή 27 Οκτωβρίου και κάθε Κυριακή θα “φιλάει” στη ΣΦΙΓΓΑ, με τη Σπείρα-Σπείρα, στην Αθήνα. Τέλος, οι “Εκκλησιάζουσες” του Αριστοφάνη, σε λιμπρέτο Σταμάτη Κραουνάκη και σκηνοθεσία Μαριάννας Κάλμπαρη, επιστρέφουν για δύο μήνες Δεκέμβρη- Γενάρη, στο θέατρο Τέχνης, για συγκεκριμένο αριθμό παραστάσεων.