Το θέατρο συνεχίζει στην Αθήνα, με παραστάσεις σε επανάληψη, πρεμιέρες που έγιναν κι άλλες που έπονται, όμως ο καιρός-προς το παρόν-δεν βοηθά το κόσμο να μπει στις αίθουσες. Καλύτερα τα πράγματα, στις πολύ λιγότερες σκηνές της Θεσσαλονίκης, δίχως όμως να παρατηρείται μια “έντονη” εισπρακτικά δυναμική. Το σίγουρο είναι ένα…το βαθιά θεατρόφιλο κοινό στηρίζει. Η εξαίρεση στη μάζα. Παρακολουθεί…

… και ποιος σου είπε ότι δεν υπάρχει κάτι για να περιμένεις Τετάρτες και Κυριακές;

Ο Γιάννης Αναστασάκης (που παρεπιπτόντως ανανέωσε τη θητεία του, μαζί με τη Μαρία Τσιμά, για τρία χρόνια ακόμα στο Κ.Θ.Β.Ε.) επαναλαμβάνει μια μεγάλη του αγάπη. Το έργο του Μπέκετ, “Περιμένοντας τον Γκοντό”.  Σε μετάφραση Μίνου Βολανάκη, ένα λειτουργικότατο σκηνικό από τον Κέννυ ΜακΛέλλαν και μουσική Μάνου Μυλωνάκη, το έργο “για λίγους” που -αν το ψάξεις- αφορά πολλούς, παρουσιάζεται για δεύτερη χρονιά από πέντε εξαιρετικούς ηθοποιούς του Κρατικού δυναμικού. Ένα κείμενο σαν αντίδωρο ανθρωπιάς στους φρενήρεις ρυθμούς που ζεις, σου “ρίχνει τις ταχύτητες” και απαιτεί την συγκέντρωση σου, σε αυτό

…και ποιός σου είπε ότι πάντα δεν υπάρχει ένας μονόλογος μόνο για σένα;

Ο Ένκε Φεζολλάρι έρχεται για δύο μόνο βράδια, από το θέατρο ΑΡΓΩ της Αθήνας, για δύο μόνο νύχτες στη Θεσσαλονίκη. Ο πήχης ψηλά και το όνομα της ιστορίας βαρύ….”Πιερ Πάολο Παζολίνι”. Ένας καλλιτέχνης σε μια “σημαδιακή” στιγμή της θεατρικής του πολυδιάστασης παρουσίας στα ελληνικά δρώμενα. Αυτό το Δευτερότριτο.

.. και ποιος σου είπε ότι δεν υπάρχει η πρόταση γι αυτή την εβδομάδα;

Μπασκετάκι, ιδρωτίλα, καφρίλα κι όμως….αυτό το κείμενο έρχεται υποδειγματικά να σε παρασύρει άμεσα σε κάτι άλλο, από το επιφανειακό που πρόσφεραν οι τρεις, πρώτες λέξεις. Κάτι άλλο στο ελληνικό θέατρο μπήκε στη γραφή, από πέρυσι στο ΑΠΟ ΜΗΧΑΝΗΣ ΘΕΑΤΡΟ κι έρχεται την επόμενη Τετάρτη και Πέμπτη, στο θέατρο ΑΥΛΑΙΑ. Σε σκηνοθεσία Γιώργου Παλούμπη, το ευρηματικό κείμενο του Αντώνη Τσιοτσιόπουλου (που παίζει κιόλας) σκάει μύτη στα comme il faut του πολιτιστικού μας εστέτ, και έξι άντρες σαββατιάτικα  παλεύουν τη φθορά του χρόνου με πληγές-αλήθειες που δεν λέγονται συχνά στο θέατρο. Και βάζουν τρίποντο. Μη τυχόν και δεν…

Τελειώνοντας, ρώτησα τη Ζέτα Δούκα, γιατί αποφάσισε να επιστρέψει στο “Γράμμα σε ένα παιδί” και τώρα ξανά στις πρόβες, ποια χαρά της έδωσε το κείμενο, που ως σήμερα, δεν το είχε φανταστεί;”. Και εκείνη, απάντησε…

Το έργο, στην θεατρική διασκευή του, όπως και το ίδιο το βιβλίο της Φαλάτσι, «Γράμμα σ’ ένα παιδί που δεν γεννήθηκε ποτέ» στο οποίο βασίζεται, είναι καταπληκτικό. Είναι αληθινό, ακραίο, γροθιά στο στομάχι του κατεστημένου της κοινωνίας, της θρησκείας, της παιδείας της οικογένειας… Είναι αληθινό διαμάντι! Χαίρομαι πολύ που το επαναλαμβάνω, γιατί έχω βρει κι εγώ η ίδια πολλά διαφορετικά σημεία που μου κίνησαν το καλλιτεχνικό και ανθρώπινο ενδιαφέρον! Εκτός του ότι είμαι πλέον μητέρα, όποτε καταλαβαίνω την σοβαρότητα και την βαρύτητα της απόφασης μιας γυναίκας προκειμένου να γίνει μητέρα,( γιατί, κατά την γνώμη μου,  είναι καθαρά γυναικεία απόφαση), εφόσον είναι πλέον προσωπικό βίωμα, είμαι και μεγαλύτερη κατά 6 χρόνια από το προηγούμενο ανέβασμα της παράστασης· ζω 6 χρόνια παραπάνω σε αυτή την κοινωνία , σε αυτόν τον κόσμο, όπου παρατηρείται πλήρης κατάργηση οποιασδήποτε αξίας και ήθους, πλήρης κατάργηση κάθε στοιχειώδους ανθρώπινου δικαιώματος. Βασιλεύει η βλακεία και το χρήμα και όλα αυτά, με τις ευλογίες και την ανοχή όλων μας! 

Στο θέατρο, οτιδήποτε παρουσιάζεται είναι ακραίο για να έχει ενδιαφέρον, ο θεατής μπορεί να μπει σε μια διαδικασία αυτογνωσίας, η οποία βεβαίως δεν αρκεί για να τον βελτιώσει, μπορεί να τον ταρακουνήσει και να τον ωθήσει να το ψάξει περαιτέρω. Είναι ωραίο ο θεατής βγαίνοντας από μια παράσταση, να θέλει να την συζητήσει με την παρέα του- αυτό είναι το μεγαλείο του θεάτρου!- και το «γράμμα σ ένα παιδί» είναι μια τέτοια παράσταση. Γι αυτό την επαναλαμβάνω, αυτό το Παρασκευοσαββατοκύριακο στη Θεσσαλονίκη…γιατί αρέσει στον κόσμο το ταρακούνημα που του προσφέρει…