Το έργο, στην θεατρική διασκευή του, όπως και το ίδιο το βιβλίο της Φαλάτσι, «Γράμμα σ’ ένα παιδί που δεν γεννήθηκε ποτέ» στο οποίο βασίζεται, είναι καταπληκτικό. Είναι αληθινό, ακραίο, γροθιά στο στομάχι του κατεστημένου της κοινωνίας, της θρησκείας, της παιδείας της οικογένειας… Είναι αληθινό διαμάντι! Χαίρομαι πολύ που το επαναλαμβάνω, γιατί έχω βρει κι εγώ η ίδια πολλά διαφορετικά σημεία που μου κίνησαν το καλλιτεχνικό και ανθρώπινο ενδιαφέρον! Εκτός του ότι είμαι πλέον μητέρα, όποτε καταλαβαίνω την σοβαρότητα και την βαρύτητα της απόφασης μιας γυναίκας προκειμένου να γίνει μητέρα,( γιατί, κατά την γνώμη μου, είναι καθαρά γυναικεία απόφαση), εφόσον είναι πλέον προσωπικό βίωμα, είμαι και μεγαλύτερη κατά 6 χρόνια από το προηγούμενο ανέβασμα της παράστασης· ζω 6 χρόνια παραπάνω σε αυτή την κοινωνία , σε αυτόν τον κόσμο, όπου παρατηρείται πλήρης κατάργηση οποιασδήποτε αξίας και ήθους, πλήρης κατάργηση κάθε στοιχειώδους ανθρώπινου δικαιώματος. Βασιλεύει η βλακεία και το χρήμα και όλα αυτά, με τις ευλογίες και την ανοχή όλων μας!
Στο θέατρο, οτιδήποτε παρουσιάζεται είναι ακραίο για να έχει ενδιαφέρον, ο θεατής μπορεί να μπει σε μια διαδικασία αυτογνωσίας, η οποία βεβαίως δεν αρκεί για να τον βελτιώσει, μπορεί να τον ταρακουνήσει και να τον ωθήσει να το ψάξει περαιτέρω. Είναι ωραίο ο θεατής βγαίνοντας από μια παράσταση, να θέλει να την συζητήσει με την παρέα του- αυτό είναι το μεγαλείο του θεάτρου!- και το «γράμμα σ ένα παιδί» είναι μια τέτοια παράσταση. Γι αυτό την επαναλαμβάνω, αυτό το Παρασκευοσαββατοκύριακο στη Θεσσαλονίκη…γιατί αρέσει στον κόσμο το ταρακούνημα που του προσφέρει…