Και τώρα, ρεπεράζ Θεσσαλονίκη.

Καθε φορα που ετοιμάζομαι για πάνω, υπάρχει ένα ´´άντε ανέβα ´´, που έρχεται και με κουρντίζει.

Από τη θεία μου, την Τομαή, που δούλευε εκφωνήτρια στον ραδιοφωνικό σταθμό Μακεδονίας. Τότε παλιά.

Μετά, τον πατέρα μου που ανέβαινε για ξύλα με το FIAT και μας έπαιρνε εκδρομή. Κάτι σκληρά τριήμερα …δρόμοι. Μικρές περιπέτειες.

Την ξαδερφη της μάνας μου, τη Δημοκρατια- ναι, έτσι τη φωνάζανε, έτσι ήταν βαφτισμένη από το Δοξάτο Δράμας.

Μετά στα χρόνια τα φοιτητικά μου, με τα πούλμαν να μιλήσουμε για το σινεμά. Ηλίας Ταμπακέας, Λίτσα Θεοφάνους, Ρένα Θεολογίδου, Κώστας Τσαρούχας,έτσι με μάνα τη Σοφία Μαλτέζου. Στο Capsis.

Μετά συνθέτης.

Το 1982 στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, «Το λυχνάρι του Αλαντίν», δασκάλα Αίγλη Χαβά- Βάγια…φίλοι για χρόνια…πρόλαβα κι αγαπήθηκα με την Πόπη Άλβα- της είχα γράψει μια ρούμπα. Με κοιτούσε λαμπρή.

Στην Ανάληψη, σ’ ενα δυάρι. Ο Γιάννης με φιλοξενούσε.

Στο Banal με το Γιάννη Φλερύ που χορογραφούσε.

Όλα μαγικά ..οι πρώτοι έρωτες.

Σκηνοθέτης ο Λάμπρος Κωστόπουλος.

Ο Χρήστος Βαλαβανίδης και η Ασπασία Κράλλη, στη Τσιμισκή, στο διαμέρισμα τους. Τσάι και γέλια πολλά. Ανακάλυπτα τα ροδίνια του «Αγαπητού».

Ο Ανδρέας Βουτσινάς, φιγούρα ακόμα μυθική για μένα, σκηνοθετούσε την «Ελένη».

Κρατικό, οι πίσω όροφοι της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών, από τότε αγαπήθηκα με τους τεχνικούς…δίπλα τους στα μαγνητοφώνα, ώρες μοντάζ να κολλάμε τις ταινίες.

Πάντα για λίγα χρήματα, πάντα για τη χαρά. Ένα στουντιάκι ψηλά στον τελευταίο όροφο.

Άλλαζαν οι διοικήσεις ,οι τεχνικοί πάντα στο πλευρό μου.

Δικοί μου άνθρωποι.

Μετά, στο Φεστιβάλ Τραγουδιού Θεσσαλονίκης, με πρόεδρο της επιτροπής, τη Λιλάντα Λυκιαρδοπούλου. Η Λιλάντα δεν ρώταγε πολλά.

«Θες ν’ ανέβεις στην επιτροπη; Πάμε να το φτιάξουμε λίγο».

Θέλω.

Τα πρωινά μου, με τη Γιοβάννα, στο «Electra Palace».

Τότε γνώρισα τον Τέλλο.

Ήρθαν οι έρωτες, κράτησα.

Οδός Παπάφη. Άνω Τούμπα. Έγινα ΠΑΟΚ. Για πάντα.

Η γλυκιά μου, παντοτινή, Αναστασία Γρηγοριάδου.

Ο Τσαρούχας, το μέγιστον βαλκάνιων πατσατζίδικο…στην Όλυμπου, αγάπη πάντα ,τα καφέ στην Παραλία, τα ραδιόφωνα, η ΕΡΤ3, οι άνθρωποι της.

Με διαβατήριο πάντα, τα «Σκουριασμένα Χείλια».

 

Τότε, με πήγαν στον «Σκορπιό» του Κυριαζίδη, στη Νεάπολη.

Δούλευε εκεί, η Σοφία Χρήστου, γνώριμη μου απο τον Γιώργο Μαρίνο.

Χαρές.

«Μείνε. Έχουμε έναν πιτσιρικά που θα τρελαθείς».

Είχανε.

Κώστας Πάκας.Τρεις το πρωί, με λύσσα, το «Ήλιε μου, σε παρακαλώ» του Μάνου Λοΐζου.

«Έλα ‘δω εσύ. Συμβόλαιο στη Sony. Στο TABOO την άλλη χρονιά, με την Βίκυ Μοσχολιού και την Τάνια Τσανακλίδου.

«Δεν έχω ιδέα»  και το όνομα αυτού Κώστας Μακεδόνας.

Με την Άλκηστη στο Κόρους, στην Αγγελάκη, από σινεμά κέντρο διασκεδάσεως, «Δεύτερη Λεωφόρος». Αφεντικό Σταύρος Μαρτινίδης. Κόλαση.

 

Μετά πολλά. Έρωτες. Πάλι δεμένος, πάνω- κάτω για ένα Σαββατοκύριακο, εγώ που φοβόμουνα τ’ αεροπλανα, το ’χα κάνει Παγκράτι- Πατήσια.

Φίλοι πολλοί.

Τραγουδιστές, ποιητάδες.

Ζωγράφοι.

Ο Κώστας ο Μαρίνος.

Η Βίκυ Χαρισοπούλου.

Για πάντα.

Μέχρι τώρα.

Μετά «Μήδεια», τρεις μήνες, με τον Βουτσινά, ο Μαρωνίτης, η Λυδία μου, σ’ ένα διαμερισματάκι στην Καλαμαριά με δυο πλιαν κι ένα στρώμα κι ενα ψυγείο κι ένα καμινέτο.

Στη μια πλιαν,  ένα ξύλο με το πιάνο ,στην άλλη εγώ στο τραπεζάκι, οι νότες και τα μολύβια και η μετάφραση του Χειμωνά… «του έρωτα μέγα κακό». Καλοκαίρι του ’90.

Πρόβες στο Βασιλικό Θέατρο, πρόβες στο Δάσους, Επίδαυρος. Φιλίπποι.

Ο μέγας Απόστολος Βέττας.

Ηχοληψία στο στούντιο Αγροτικόν του Νίκου Παπάζογλου.

Μαρία Γιαννοπούλου ,στον έκτο του Τόττη, λέγεται αλλιώς πια…μια σπάνια, φωτογράφος σπουδαία, ιδιοκτήτρια και του ζαχαροπλαστείου, πόσες φορές δε με κοίμισε, στ’ ανώγεια της.

Τα πάρτι της Δέσπως Διαμαντίδου, με τον Αντρέα Βουτσινά πάντα πλάι του, βόλτες, πρόβες, κολόνιες, φανέλες από τον «Καπετάνιο», άνθρωποι αγαπημένοι.

Το Ακρόαμα, οι γυναίκες του Χορού, κάποιες φίλες μου ακόμα, κάποιες «φευγάτες». «Προς τα πίσω γυρνάν’ στις πηγές, οι ιεροί ποταμοί».

Τα πρωινά μου στου Τόττη.

Ο Τάκης Κανελλόπουλος, στο καφέ στο ισόγειο, απέναντι αμίλητοι.

«Καλημέρα σας, κύριε Κανελλόπουλε».

Έπινε το ουισκάκι και χανόταν στο γκρι.

Μου ’χε χαρίσει και τα βιβλιαράκια του.

Το «Όλυμπος Νάουσα» στη θέση του; Δε θυμάμαι, αλλά σπουδαίο.

Μου λείπει πάντα το «Όλυμπος Νάουσα». Φτηνό εργατικό και άριστο.

Τώρα ξανάγινε!

 

Μετά πάλι με Άλκηστη Πρωτοψάλτη, τα τσιγγάνικα με το κάρο…στη Μπότσαρη, Απόκριες, αποχαιρετιστήρια στο Εργοστάσιο του Μύλου, χαρές πολλές, τουμπερλέκια, κλαρίνα, χοροί, «θείος Βάνιας» στο Κρατικό με τον Κώστα Καζάκο, με την Τζένη μόλις φευγάτη.

Αμπιέντ μουσική και τα δάση του Χορτιάτη, η υγρασία, το στούντιο του Πεντζίκη, για πάντα πια.

 

«Έκτο Πάτωμα» στην πλατεία Ναυαρίνου, ουρές!

Άνοιξη, Πάσχα στο σπίτι του Μακεδόνα, μαγείρευε η μάνα του, τα Κάστρα, η Άνω  Πόλη.

 

Μετά ΦΙΞ, πάλι καινούργιο μαγαζί, άσε στέγνωναν τα τσιμέντα κι ανοίγαμε…Δεκέμβρης υγρασία…στο Παπάφειο δίπλα σε νοικιασμένο διαμέρισμα με τον Χρήστο Στέργιογλου, Μακεδόνας φαντάρος, Μπάσης μαζί μας.

Ψώνια πάντα μόνο από εκεί. Όλα από Θεσσαλονίκη, δεν ψώνιζα ποτέ από Αθήνα τίποτα….Μοδιάνο, αφεψήματα.

Κλαρίνα τουμπερλέκια στον Πέτρο. Με τον Πέτρο Ευθυμίου και την Αναστασία, παραμονή των Φώτων. Γλεντοκόπια, πιόματα.

Videoclip με Νίκο Σούλη, όλη η Σαλονίκη στο πόδι, τα λιμάνια, τα καράβια, η πυροσβεστική, η φοιτητική εστία, το «Σύστημα»,η «Κουπαστή». Το «202», «Καινούργια φτερά» στο Παπάφειο, κλάμα πολύ στη ρίζα ενός δέντρου. Η Λίτσα Διαμάντη. Στα καταστήματα αποφεύγω να γυρνώ.

Κώστας  Εφραιμίδης επί ποδός. Γύριζε το make of, ένα μνημείο.

 

Ένα πρωί είδα τον Παντελή Βούλγαρη, στη βόλτα.

Γνωστοί από τις επιθεωρήσεις του θεάτρου Βέμπο.

-«Τί κάνεις;

-Την «Αγγέλα» στη Σταυρούπολη με την Μάνια Παπαδημητρίου.

– Έχεις μουσικό;

– Είχα πει στον Παπάζογλου, αλλά δεν μπορεί.

– Ωραία, πάρε με!»

 

«Μια Κυριακή απόγευμα, είχα έναν άνθρωπο κι έπιανα μπράτσο»… ένα χασάπικο…κι ένα χορό μ’ ένα κλαρίνο σε σολ ,που το ‘παιξε ένας Ρομά, από τη Μοδιάνο, πενήντα χιλιάρικα, μαύρα. Τα ‘δωσε όλα ο μάγκας.

Ο χορός των ειβαλάδων… στο τέλος είπε ´´τέλειο ´´κι αυτός.

Απρίλης, άνοιξη ξημέρωνε έφυγα με το τζιπ το ροκστα, φορτωμένος, τίγκα μέχρι πάνω για Αράχοβα, όπως πέρναγα τα ποτάμια αποχαιρέταγα, από μέσα μου για πάντα. Την εποχή Άλκηστη.

Χρονιά ΦΙΞ…Κάτι με φώναζε αλλού. Ο Βουτσινάς το πρωτο εγκεφαλικο. Δύσκολη πολύ χρονιά…Χριστούγεννα ..είχα φύγει από το διαμέρισμα…για κάνα δυο μέρες, ήμουνα κομμάτια …ήθελα κάποιος να μου φέρει πρωινό, να μην το φτιάξω μόνος μου….Με τον Νίκο Μουρατίδη στο Μακεδονία Palace,μαύρος μέσα μου, κι αυτός να γελάει…στο μπαλκόνι με τις κουβέρτες..´´μα χουέρ ιζ δε κρίστμας σπίριτ´´! Όλα μου φωνάζανε, πάμε γι άλλα´´!

 

Μετά με τη Σπείρα-Σπείρα, στην Καλαμαριά, χάρη στο Διαγόρα Χρονόπουλο…του ’χα στείλει ένα φαξ… «πάρε μας, μεροκάματο για τα παιδιά»…Μια εβδομάδα sold out, χωρίς διαφήμιση.

Και μετά το βραβείο. «Αυτή η νύχτα μένει». Νίκος Παναγιωτόπουλος.

Μου το στείλανε στην Αθηνα.

Μου το παρέδωσαν η Λένα Αρώνη, με τον Ανδρέα Ροδίτη και τη Μπήλιω Τσουκαλά στην εκπομπή τους, συγκίνηση.

Ένα τραγούδι για πάντα. Το ΄παιζε με τρέλα η Νατάσα Μαλάμη η κολλητή μου, στο μπαρ που έπαιζε μουσική.

 

Στρατόπεδο Καλαμαριάς, με Σπειρα- Σπείρα, Μακεδόνα και Παπίου…χαμός…κηδεία της μάνας του Μακεδόνα.

Πετάγαμε ..εις μνήμην της Ραλλούς.

Και μετά, Θέατρο Γης με Σπείρα- Σπείρα, χαμός. «Επιθεώρηση».

Με Milva, Θέατρο Γης χαμός. Το «Πάτωμα» στα ιταλικά.

Με την Παπίου στο «Μύλο».

 

Παρουσίαση βραβείων κινηματογράφου.

Γνωριμία με τους Εμιγκρέ. «Κόκκινα Γυαλιά», σπουδαία νέα εκτέλεση.

Γεια σου, Χανιωτάκη μου.

Μονή Λαζαριστών ξανά και ξανά ,

Συναυλιάρα, μ’ έφερε εκτάκτως ο Μακεδόνας κατευθείαν από το Λαϊκό, με διθέσιο αεροπλανάκι…Το απίστευτο ξενοδοχείο. Αγαπημένο. Λατρεμένα παιδιά.

Τελευταία μου με τον Βουτσινά εκεί στο θέατρο. “Η τύχη της Μαρούλας”.

Άλλη μια στο Δάσος με Σπείρα… Νόμιζα δε θα ‘τανε κανείς και ήταν τίγκα.

Πάλι χωρίς διαφήμιση καμιά!…Ωχ, που τα θυμάμαι…

Ένα σμάρι πουλιά την ώρα που ξεκινάγαμε.

Ο λατρεμένος Νίκος Ναομίδης. Που έφυγε και μείνανε τα γέλια μας, μετέωρα.

Ο Ναομίδης μου.

 

«Αχαρνής»,  σταμάτησε η κυκλοφορία στο Δάσος…σουξέ μεγάλο. Έγινα Σαλονικιός. Απρίλης – Οκτώβρης, έγκλειστος με το κείμενο και την ιστορία του Καργάκου και τον Μπαχ. Στο Μακεδονία Palace.

Πολύ φτηνά η σουίτα στον τρίτο, χάρη στην ιδιοκτήτρια, φίλη.

Η Άρτζη Πουρσανίδου, θεά, η τρομερή μου κομμώτρια εκεί, που με κούρεψε μοικάνα, της είχα πει «φάτα όλα, άσε μόνο μια περικεφαλαία».

Φωτογράφηση στα χασάπικα. Στον τάκο του χασάπη. Χατζάκης, Έρση, Καραντινάκης λατρεμένος. Η ομάδα των ηθοποιών του Κρατικού, ο Καπέλλιος, ο Σιαμσιάρης, ο Βαλτινός..όλα τα παιδιά, η ορχήστρα…έλιωσα…Επίδαυρος. Όλοι οι τεχνικοί στο πλευρό μου. Τα φασκόμηλα μου και οι διπλοί ελληνικοί σκέτοι στα παγούρια από τον «Καφενέ», κάθε πρωί στην πρόβα. Έμαθα τα λόγια μου πρώτος. Τα espresso cups μου απ τη Nesspresso,  οι χυμοί, τα ρόδια μου κατευθείαν στο δωμάτιο από την Τσιμισκή. Ο Άκης Δήμου…ο Τσολακίδης…ο Καζαντζής…ο Τέλλος ξανά και ξανά…το Μακεδονία σπίτι μου. Πρόβες εκεί τα βράδια ,με Σιαμσιάρη με Βαλτινό… χαλάγαμε τον κόσμο. Απ’ τα γέλια.

Τα κάστρα ,τα ψάρια, η Βούλα στο βεστιάριο ,η μαύρη φουστανέλα μου.

Ο Στέφανος Τσιτσόπουλος, οι φωτογράφοι Χρυσοχοϊδης και Κώστας Αμοιρίδης. Ο Ιορδάνης. Η Ρούλα με τα τεράστια μάτια.

Η βόλτα με τα ποδήλατα.

Έκρηξη.

Τα βράδια μου με το Κώστα Βουτσά. Όνειρο. Χαρά μόνο.

Καζίνο για «ξεμπούκωμα» με τον Σιαμσιάρη.

Πάντα κερδισμένοι. Αχαχαχαχαχαχαχαα!!!

Κλείσαμε με sold out στο Βασιλικό Θέατρο.

«Κύριε Βουτσά να πάρετε το πρώτο καμαρίνι. Θα πάω με τον Γρηγόρη, εγώ».

Η θεά Γιάννα στο εστιατόριο των Μακεδονικών σπουδών…La Place Mignonne, την γνώρισα σ’ όλους τους μετακομίζοντες Αθηναίους, φύλακας άγγελος μου..μενού για εργαζόμενο …με κιλά. Ειδικό. Πεντανόστιμο. Της αγάπης.

«Αχαρνής»…παντρεύτηκα τη Σαλονίκη εν χορδαίς και οργάνοις.

Απ’ τη Μελίνα μου, λέγανε, είχε να φουλάρει έτσι το Δάσος.

Κρουνοί κακίας, αλλά νίκησε ο Ποιητής και ο Λαός του.

 

Λίγα χρόνια μετά,  στο Βασιλικό πάλι με Σπείρα, «Όταν έχω εσένα».

Sold out, πέντε μέρες. Γιάννης Βούρος καθάρισε. Μίλησα πολιτικά. Ενόχλησα. Γνωρίζω. Και μετά, με την Λένα Ουζουνίδου και τον Γεροντίδη, καλεσμένοι του Νικηφόρου Παπανδρέου στην Καλαμαριά, πόσο τ’ αγαπώ αυτό το θέατρο. Στο αφιέρωμα στην Αναγνωστάκη, τη Λούλα μας. Νυχτέρι για τους φωτισμούς, με τον Αβραάμ στα φώτα. Η «Πόλη» της Λούλας, στην πόλη, για την πόλη που γράφτηκε. Sold out, επίσης.

Ο Σταύρος Μύθος του “Ερωτικού”,  Βίκυ Βακλαβά, η μπάντα των αστεριών, η Ελευθερία Πάτση, η Ξανθίππη Καραθανάση  κορυφαία στο Μέγαρο Μουσικής, στιγμή σπουδαία…τα βράδια στο club της Καλαμαριάς, Casual ,το ‘11, το ‘13, τις Δευτέρες σαν Σάββατα. Ο Παύλος κι ο Γιώργος, συντροφιά στις περιοδείες.

Όλη η βόρεια Ελλάδα χειμώνας με χιόνια, παντού με δέκα ευρώ είσοδο, «χαλάσαμε την πιάτσα» λέγαν’ οι συνάδελφοι. «Την στρώσαμε», έλεγα εγώ. Ακολούθησαν. Το αγαπημένο μου Le Palace,με τα απίστευτα πρωινά του, στη σακούλα απ’ την Αριστοτέλους το γεύμα, μόνος με τον καφέ στο παγκάκι, Μίλωνας με όποιον με χαιρέταγε, Χριστούγεννα, μόνος κι ευτυχισμένος.

Στην αγορά ξανά, πούλιες για τα μπουκάλια που γέμιζα στην παράσταση κι έραινα τους θεατές, κάλτσες, φανέλες μάλλινες ,κασκόλ, σκουφά…η Κατερίνα Κουμλίδου και τα αρχαία θεατρα ..που με περιμένουν…ακόμα να τα συναντήσω.

Στο Ράδιο Σίτυ έχω ξαναπαίξει με την Άλκηστη μια φορά. Το ….2001; Δε θυμάμαι πια. Απο το Μακεδονία με τα πόδια πήγαινα.

Τώρα πάλι με όλη μου τη ζωή, την κοινή μου ζωή με τρεις γενιές κανονικά.

Πρόπερσι, πήγανε να μας πληγώσουν τη σχέση .

Κάποιοι που πια τους πάει η ιστορία στα τρίσβαθα της ντροπής.

Πληγώθηκα ,πλήγωσα, το λύσαμε. Με κουβέντα, με αλήθεια.

Οι εκπομπές μου στο Κόκκινο στην Καρόλου Ντηλ…ο Θεόφιλος, η βόλτα και ξανά και ξανά…οι εκκλησίες. Ο Άγιος Βασίλης ψηλά, η Υπαπαντή στο διάβα μου…πάντα μπαίνω.

Η Parallaxi του Τούλα και το λατρεμένο Biscotto μου.

Η Θεσσαλονίκη μου, το δεύτερο σπίτι μου.

Κι οι ρίζες των γιαγιάδων μου και μπροστά η θάλασσα να υπόσχεται …θυμωμένη και κάλμα κι εκείνα τα βουβά γκρίζα με τις ομίχλες και το κόκκινο καράβι.

Υπάρχει μεγάλη σχέση ανάμεσα μας.

Και πάντα ανέβηκα μόνο για να δώσω.

Και πάντα έπαιρνα κάτι πολύ πιο γνήσιο από την επίγεια αμοιβή μου.

Η φωνή …μου είπε «άντε ανέβα».

Με κριτικές ,με εύσημα που λένε. Tο ‘κανα το φετινό, γιατί μου το ζητάγανε- πολύ καιρό- όλοι.

Με πέντε αγγέλους φύλακες και τρεις σπουδαίους μουσικούς με μαέστρο τον Άρη Βλάχο…δυο πιανα ,τσέλο και κιθαρομπουζούκα. «Όλοι ένα» και με τη μηχανή στα φουλ. Τρία βράδια στο Ράδιο Σίτυ. Για πάρτη μας.

Μετά, με τον υπέροχο Γιάννη Αναστασάκη ,Διευθυντή στο Κρατικό Θέατρο,  «Καληνύχτα Μαργαρίτα» στου Λαζαριστές και μετά «Ντουέντε» στην κεντρική σκηνή πάντα και πάντα κήπε της αγωνίας μου. Ο Λόρκα για δύο βράδια.

Θεσσαλονίκη μου, Αγάπη μου.

Η ιστορία που μας ενώνει χτύπησε προσκλητήριο.

Μετά από χρόνια που είχα να ανέβω τα έξι βράδια στο Βεργίνα του Καζίνο, ξανά κούμπωσαν ιερά την σπουδαία μου σχέση με την πόλη. Μόνο αγαπημένοι άνθρωποι και μόνο μεγάλη συγκίνηση. Και ένα μεγάλο, μεγάλο ευχαριστώ. Σπουδαία βράδια σπουδαίες μέρες, πόσο μας ταίριαξε αυτό το ωραίο θέατρο. Και τώρα «το Έκτο Πάτωμα» στο Αριστοτέλειο.

Το καινούργιο «Έκτο Πάτωμα» και αυτό ζωντανό σπαρταριστό με υπέροχο θίασο και την έκπληξη: το Μακεδόνα σε ρόλο. Να πάτε όλοι.

Άφησα τελευταία τη Ρίτα. Τη σπουδαία μου Ρίτα. Χωρίς τη Ρίτα, τα τελευταία χρόνια κοντά μου, η σχέση μου με την πόλη θα ήταν μισή.