at a glance
Top

Οι σημειώσεις της Κίρκης Καραλή

κείμενο Ι κίρκη καραλή */* φωτογραφίες | γιώργος σοφικίτης + αρχείο κίρκης */* επιμέλεια | γιώργος παπανικολάου

αγάπη κι αλήθεια

“Ποντικοπαγίδα”, τέταρτη σεζόν. Τετάρτη φορά που την περιεργάστηκα. Εδώ, στη Θεσσαλονίκη, στο Κολοσσαίο. Μ’ αρέσει, γιατί έχουμε καλές χημείες, κέφι και ρυθμό. Φιλόξενο θέατρο και ωραίοι τεχνικοί. Όμορφο κοινό, που δεν αντιστέκεται απέναντι στην κωμική πλευρά της Αγκάθα, μέχρι να χυθεί το αίμα. Την τελευταία φορά που είδα την παράσταση, άκουσα δυο κυρίες να λένε φεύγοντας «καταπληκτική διασκευή». Χαίρομαι και εύχομαι να καταλαβαίνουν πόσο

κοντά είμαστε στην Αγκάθα. Τόσο, που η λέξη διασκευή, οριακά, δεν στέκει. Μεταγραφή, ίσως. Αλλά καταλαβαίνω πώς το λένε και χαίρομαι!

Εντωμεταξύ είδα καλές παραστάσεις από καλούς σκηνοθέτες.

Είδα κακές παραστάσεις από καλούς σκηνοθέτες.

Και καλές παραστάσεις από όχι ακριβώς σκηνοθέτες.

Ποιός είναι καλός σκηνοθέτης σήμερα, εδώ, στην ελληνική επικράτεια;

Εκείνος με τα πολλά εισιτήρια; Με τις μεθοδευμένα καλές κριτικές; Με τα πολλά εξώφυλλα;

Χημεία είναι. Με το έργο και με τους ηθοποιούς. Καλές και κακές χημείες. Να εύχεσαι να σου κάτσουν οι πρώτες.

Γιατί, εδώ, είμαστε έρμαια των ενστίκτων μας.

Κι αν η μισή μου ψυχή βρίσκεται εδώ, η άλλη μισή στη Γερμανία βρίσκεται. Στην ψυχαναγκαστική της οργάνωση, στη συνέπεια, στην επιμέλεια, στην τάξη.

Κι αν, κάποτε, εκεί στον ψυχρό Βορρά, η τάξη και η αλφαδιά μου έδιναν τα ρέστα τους και κάθε ψυχαναγκασμός μέσα μου λυτρωνόταν, τότε, αυτά τα έρμαια των ενστίκτων τους θα ξαναέψαχνα, αυτούς τους ηθοποιούς με το ζεστό αίμα.

Μπορεί, καταβάθος, να θέλω να βάλω μπρος δέκα παραστάσεις δέκα άλλων. Ανάθεση, οργάνωση, κάστινγκ, ενδυματολογία, φώτα σίγουρα και κονσόλες, αφίσα, μάρκετινγκ, σφουγγάρισμα σκηνής, θα πάω τη Ζιζέλ να κάνει και κακά της για το γούρι, έπειτα πόρτα και ταξιθεσία και τέλος το “ανατριχόμετρο”, να βάζω τικ στα σταμπιλαρισμένα ανατριχιάσματα ανά παράσταση. Όχι ως ιδανικός παραγωγός. Ως θεατής. Δέκα παραστάσεις δέκα άλλων που θα ήθελα να δω.

Ανεβαίνω ξανά Θεσσαλονίκη, αιφνιδίως, για να τους πιάσω στα πράσα. Είναι συνεπείς, καλόκεφοι και καλύτεροι απ’ όταν τους άφησα. Τελικά καταλήγουμε στη …σκηνή της “Ιφιγένειας” να παρακολουθούμε τις “Ευτυχισμένες Μέρες”, όχι του Μπέκετ, αλλά της Κατερίνας Λιόλιου. Κάναμε τον συνειρμό συγχρόνως με τον Μπούρα.

λιόλου-ευτυχισμένες μέρες.

Το καλύτερο νέο των περασμένων ημερών ήταν πως γνώρισα τον Τολη Παπαδημητριου και τη “Μαύρη Σαμπούκα” του στο Θέατρο Πόλη. Μια θύελλα! Να κλαις απ’ τα γέλια και κάτι γλυκόπικρο να σου μένει σαν τελευταία γεύση στο στόμα. Κάτι ετοιμάζουμε. Ίσως. Μπορεί ναι. Μπορεί όχι. Τολμηρό. Δίχως αμφιβολία. Θα δείξει.

Επίσης, σοκαριστικά υπέροχος ο νέος θεατρικός συγγραφέας Γιάννης Κεντρωτάς, του οποίου είδα τον “Τόρνο” στο Olvio και διάβασα ένα ακόμη κείμενό του μονοκοπανιά. Σοκ. Θα μας απασχολήσει πολύ με τη γραφή του.

Ένα ταξίδι στη Βουδαπέστη, μόλις τέλειωσε. Στην Όπερα της Βουδαπέστης, οι “Βαλκυρίες” του Βάγκνερ ήταν φριχτές αισθητικά και άρτιες μουσικά. Σκηνοθετικά ήταν τόσο omg που ήθελα να ουρλιάξω. Στο αυτί, ένα θαύμα. Γεμάτο. Και με όρθιους. Πέντε ωρες. Αρρωστημένο. (Copyright ατάκα του Τολη)

Ο χώρος της σελίδας στενεύει και ευτυχώς, γιατί δεν έχω λόγια πια για να μιλήσω για πολέμους, αδικίες, γυναικοκτονίες, ακρίβεια, ξυλοδαρμούς, τη Βαβέλ του διαδικτύου και νάρκισσους σ’ όλα τα πόστα. Με άναρθρες κραυγές, κοντές και μακρόσυρτες, πιο κοντά θα ήμουν νοηματικά στα θέματα αυτά.

Τα πράγματα είναι τόσο σκούρα που από παιδί είχα να θελήσω να στολίσω δέντρο. Αρρωστημένο.

*Στόλισα*

Στον καναπέ, ένας σκύλος και μια γάτα διατρανώνουν – σε μια μόνιμη αγκαλιά – το αντιρατσιστικό τους μήνυμα.

Διαπιστώνω πως μια σακούλα Jumbo και μια σακούλα Σκλαβενίτη, με περιεχόμενο ίδιου όγκου και βάρους, έχουν ίδια τιμή. Τρομακτικός ο συνειρμός με την εποχή. Τώρα που περισσότερο μας νοιάζει τι έχουμε απ’ έξω μας και όχι τι έχουμε μέσα μας. Ομορφάδα μεν, με καούρες δε.

Στην ψυχολόγο πάω και φεύγω με χαμόγελο, ενώ στο ενδιάμεσο ποτίζονται σωρός τα χαρτομάντιλα. Νταντεύουμε ένα μικρό παιδάκι 30 χρόνια πίσω. Ως εκ τούτου, ζήτησα απ’ τον αγαπημένο μου να του πάρει δώρο Χριστουγέννων, εκείνο το ‘90s Polly Pocket σε σχήμα κοχύλι, που ποτέ δεν πέτυχε ο Άη Βασίλης. Μου υποσχέθηκε ότι θα το βρει. Εγώ, ήδη έχω παραγγείλει απ’ το Vendora, εκείνα τα vintage στρατιωτάκια. Μου εξομολογήθηκε ότι δεν του έχει μείνει κανένα ως ενθύμιο, γιατί όλα τα έθαβε ως πεσόντες στην αυλή. Βρήκα 10 λαβωμένα και 2 ετοιμοπόλεμα. Πήρα και τα δώδεκα. Δέκα για να θυμάται τις παλιές πληγές και δύο στιβαρά να τον φυλάνε απ’ τις επόμενες.

Η έμπνευση ήταν η σειρά “Ted Lasso” της Αpple TV. Ναι, δεν είναι καινούρια, αλλά αργώ πολύ να πάρω μπρος με τις σειρές, γιατί για μπω σε σχέση δέσμευσης πολλών επεισοδίων πρέπει να είμαι σίγουρη. Υπέροχο σενάριο, υπέροχοι χαρακτήρες, μια ωδή στην καλοσύνη και την αισιοδοξία που είναι σαν χρωματιστό μελάνι σουπιάς. Για να θυμόμαστε να το αμολάμε στα νερά του κόσμου.

Μόλις κλείνει η χρονιά, η στοίβα των διαβασμένων βιβλίων ‘σεζόν 2023’, πρέπει να βγάλει νικητή. “Οι Αθώοι” του Χέρμαν Μπροχ, “Οι Άθλιοι του Παρισιού και του Λονδίνου” του Τζορτζ Όργουελ και “Τα σακιά” της Καρυστιάνη κονταροχτυπιούνται στην κλίμακα της δυστοπίας μέσα μου. Ξεχνάω εύκολα, αλλά αυτά, ακόμη, τα θυμάμαι έντονα απ’ το καλοκαίρι.

Και ως την Πρωτοχρονιά, περιμένουν την ολοκλήρωσή τους: “Το σώμα δεν ξεχνά”, “Το μονοπάτι της γραφής”, “Μια ριζοσπαστική ιστορία του κόσμου”. Χμ. Ακούγεται σαν ένα ενδιαφέρον λεκτικό μάντρα για εορταστική αύξηση δονήσεων στο μπάσιμο του νέου χρόνου.

Και του χρόνου, λοιπόν, “rejected”, με υγεία, τέχνη και αίμα μόνο στη σκηνή ή -αν είναι αληθινό- μόνο εθελοντικά δοσμένο 😉

* Η Κίρκη Καραλή σκηνοθετεί τη “Ποντικοπαγίδα” που παρουσιάζεται στο θέατρο ΚΟΛΟΣΣΑΙΟΝ, της Θεσσαλονίκης, έως και 7 Ιανουαρίου.