«Η καταγωγή του μπαμπά ήταν από Σητεία, την οποία γνώρισα μεγάλη-στα δεκαεπτά μου χρόνια. Εκείνες τις εποχές, δεν είχαμε τις καλοκαιρινές διακοπές- όπως είναι τις τελευταίες δεκαετίες-είχα και πολλά μαθήματα. Από όταν φύγαμε από Θεσσαλονίκη, διακοπές για μένα ήταν –πάντα- η ίδια πόλη. Στη Θεσσαλονίκη επέστρεφα….Ότι θυμάμαι από Σεπτέμβρη είναι η Έκθεση, από Δεκέμβρη τα Χριστούγεννα στη Θεσσαλονίκη….η μαμά μου ήταν από τη Μικρά Ασία. Μέναμε στα προσφυγικά που είχαν δώσει, εκείνη την εποχή, μετά τη μικρασιατική καταστροφή. Τώρα πια, κάθε φορά που πηγαίνω στη Ρακτιβάν και βλέπω το πως έχει «φθαρεί», η ψυχή μου ματώνει. Αλλά, ταυτόχρονα “κάνω εικόνα” την αυλίτσα που παίζαμε, και παίρνω χαρά. Μου ΄ρχεται η μυρωδιά της υγρασίας της παλιάς πολυκατοικίας κι αγαλλιάζω»….

«Σα χαρακτήρας, πήρα πολλά και από το πατέρα μου και από τη μάνα μου. Και τα καλά τους και τα άσχημα τους. Θυμάμαι, όταν ερχόμασταν οικογενειακώς, περπατούσαμε πάντα στη παλιά γειτονιά, όπου πια όλοι οι συγγενείς είχαν φύγει κι είχαν μετακομίσει. Μετά, τους πονούσε και ήθελαν να θυμούνται τη γειτονιά όπως ήταν. Έτσι σύντομα, σταματήσαμε να πηγαίνουμε μαζί βόλτα σε εκείνη τη περιοχή. Κι ύστερα από χρόνια, όταν ανέβαινα με παραστάσεις στη Θεσσαλονίκη, έκανα τις μοναχικές μου βόλτες. Όπως θα κάνω και τώρα….στους ίδιους δρόμους. Στις ίδιες γειτονιές. Να θυμηθώ νοερά τις πίσω αυλές. Που έπαιζα μήλα με τις μπαλίτσες μας με τα κοριτσάκια, με φίλες που μεγάλωσαν, κι έκαναν οικογένεια και παιδιά και συναντώ όλα αυτά τα χρόνια»..

«Οι πολύ κοντινοί μου άνθρωποι και φίλοι, χώρια από τους 3-4 Αθηναίους, είναι όλοι Θεσσαλονικείς. Ακόμη και στενούς φίλους που απέκτησα στα επόμενα χρόνια, μένουν Θεσσαλονίκη-τώρα αυτό, τρελό δεν είναι;»

«Όταν ήμουν μικρό παιδί, στη Θεσσαλονίκη, πρωτοσυνάντησα το Μάριο Πλωρίτη, σε ένα φωτογραφείο στη Τσιμισκή, που με πήγε η μαμά να με φωτογραφίσει ντυμένη-καρναβάλι. Ο Μάριος είχε πάει εκεί μαζί με την Έλλη Λαμπέτη για κάποια φωτογράφιση θεατρικής παραγωγής κι εγώ ήμουν ντυμένη….”μπιζέλι”! Κι όπως η μαμά με κρατούσε αγκαλιά, ο Μάριος μου χάιδεψε το μάγουλο κι είπε στην Έλλη “κοίταξε ένα γλυκό κοριτσάκι”! Γελάγαμε όταν το θυμόμασταν…ήταν μια καρμική συνάντηση. Ο Μάριος, ήταν ο ίδιος άνθρωπος που όταν τελείωνα το Αμερικάνικο Κολέγιο στο Ελληνικό, στην Αθήνα, είχε καλεστεί να δώσει τα διπλώματα της «φουρνιάς» μου. Ο Μάριος, λοιπόν, μου παρέδωσε και το δίπλωμα. Πού να ξέραμε τότε, πως κάποια στιγμή θα συναντηθούμε για τρίτη φορά και θα γνωριστούμε και θα είμαστε μαζί για το υπόλοιπο της ζωής μας…Έγινε ο δάσκαλος μου στη Δραματική Σχολή. Κι έπειτα, ο άνθρωπος της ζωής μου».

«Η Μαρία, η μαμά μου,  ήταν λάτρης του θεάτρου κι ο μπαμπάς μου, ο Στέλιος, αγαπούσε το σινεμά. Έτσι, κάθε Σαββατοκύριακο, σα παιδί και έπειτα ως έφηβη, πήγαινα μαζί τους, κινηματογράφο και θέατρο. Μετά το οχτατάξιο γυμνάσιο που πήγα τότε, μπήκα στο Κολέγιο και πάλι, περίμενα πως και πως, τα Σαββατοκύριακα να δω ταινίες και παραστάσεις. Όταν εισήχθη στη Δραματική Σχολή, είχα όλο και λιγότερο χρόνο για ψυχαγωγία. Έπειτα, έφυγα για σπουδές δύο χρόνων, στο Λονδίνο κι όταν επέστρεψα δεν είχα ούτε λεπτό γι αυτά. Βλέπεις, ξεκίνησα απότομα και στα τρία μέσα- θέατρο, κινηματογράφο, τηλεόραση- κι έτσι δεν υπήρχε χρόνος για προσωπική ψυχαγωγία. Εδώ, καλά-καλά, δεν διάβαζα βιβλία, που ήμουν «διαβαστερό» παιδί. Με θυμάμαι, να διαβάζω πλέον, μόνο θεατρικά έργα. Διάβαζα πολλά θεατρικά, για να μπορώ να επιλέγω κάθε χρόνο τί θα ανεβάσω. Η απόλαυση του κινηματογράφου και του θεάτρου, ως θεατής, σταμάτησε απότομα και παράλογα, από την ώρα που άρχισα να δουλεύω. Με θυμάμαι, κατά διαστήματα, να μην μπορώ να δω τα τηλεοπτικά επεισόδια από τα σήριαλ που έπαιζα, καθότι δεν υπήρχε χρόνος και την επόμενη μέρα θα χτυπούσε το ξυπνητήρι για γύρισμα».

«Ο Μάριος είχε διπλό όνομα, τον έλεγαν Μάριο-Στέλιο, σα το μπαμπά μου. Έχω τη “τρέλα” της μητέρας μου ως προς τη δημιουργία- ήταν «ελεύθερο» πλάσμα με φοβερή ενέργεια. Έχω την ηρεμία, τη γλύκα και την ισορροπία του μπαμπά. Ήταν ένας άνθρωπος που δεν μιλούσε πολύ, μα ήταν στέρεος, σταθερός. Ο μπαμπάς μου, ο Στέλιος, ήταν ήπιος άνθρωπος. Η μαμά μου έπαιρνε τα ρίσκα. Η μαμά αποφάσισε να έρθουμε στην Αθήνα, όταν ήμουν μικρή, λόγω της υγρασίας που είχε η πόλη και δεν μου έκανε καλό. Ο μπαμπάς θα έλεγε “καλά είμαστε κι εδώ”. Ο συνδυασμός αυτών των δύο στοιχείων των χαρακτήρων τους, μου έδωσε μια δύναμη και διάθεση για τόλμη σαν τη μαμά, ενώ την ηρεμία και την συγκέντρωση να μπορώ να ηγηθώ ενός συνόλου ή να ανήκω σε αυτό, κληρονόμησα από το μπαμπά».

«Ο τρόπος που λειτουργώ σε όλη μου τη ζωή, είναι αυτός που είχε κι ο Μάριος. Η απλή μου καθημερινότητα μέχρι και η επαγγελματική μου συμπεριφορά, είναι ο τρόπος του Μάριου. Τον Μάριο δεν τον αναζητώ. Υπάρχει σα χαλί μέσα μου. Είναι μόνιμα εντός μου. Λες και συνδιαλέγομαι μαζί του κι αποφασίζουμε από κοινού. Δεν είχαμε διαφωνίες. Κάποιες φορές, έκανα πράγματα που εκείνος δεν θα τα επέλεγε, αλλά με άφηνε πάντα να διαλέγω για τον εαυτό μου. Ποτέ δεν έλεγε “πρέπει να κάνεις αυτό”. Το πολύ-πολύ να έλεγε “εγώ ίσως θα έκανα εκείνο”. Πάντα με άφηνε σε ελευθερία ο Μάριος, γι αυτό ήταν υπέροχη αυτή η σχέση. Έτσι έμαθα κι εγώ, να σέβομαι την ελευθερία του άλλου, μα και να απαιτώ από τον άλλον, να μη περνά τα όρια του δικαιώματος της ελευθερίας του απέναντι. Δεν θέλω κανένας να με περιορίζει».

«Οι γονείς μου, παρά το ότι κάποιος θα περίμενε ότι θα αισθάνονται περίεργα με τη διαφορά ηλικίας που είχα με το Μάριο, αισθάνονταν ότι είμαι ασφαλής μαζί του. Οι γονείς μου λάτρεψαν το Μάριο. Αυτό έγινε από μόνο του. Παρά το ότι υπήρχαν πρακτικά προβλήματα στα χρόνια σχέσης μου, με το Μάριο, ως το γάμο μας, ποτέ μα ποτέ δεν φοβήθηκαν τη σχέση μας. Ήξεραν ότι η μονάκριβή τους είναι σε ασφαλή χέρια. Με έβλεπαν κι εμένα ευτυχισμένη, οπότε δεν μέτρησε τίποτα, παρά μοναχά αγάπη, στη σχέση των γονιών μου με το Μάριο. Είμαι ευγνώμων στη ζωή μου. Έζησα να βλέπω αγαπημένες, τις δύο σημαντικότερες ανδρικές φιγούρες της ζωής μου. Ο καθένας μπορεί, πιθανότατα, να το βρει αυτό».

«Από το 1979 είμαι θιασάρχης. Μη με ρωτάς αν τα πρώτα χρόνια είχα άγνοια κινδύνου. Δεν είχα ποτέ άγνοια κινδύνου. Είχα όμως μεγάλη ορμή γι αυτό που ήθελα να κάνω. Έμπαινα στο κίνδυνο, ξέροντας πως ότι κι αν συμβεί, εγώ θα τα καταφέρω. Όπως ήξερα –ταυτόχρονα- πως, ότι κι αν συμβεί, κανένας δεν θα μείνει απλήρωτος. Θα έκανα οποιοδήποτε άλλο επάγγελμα, για να ξεπληρώνω. Ποτέ δεν σκέφτηκα, “ας γίνω θιασάρχης κι αν δεν πάω καλά, δεν πειράζει, θα χρωστάω”. Ποτέ! Ήξερα πολύ καλά, ότι μπορεί να πάω και φυλακή. Άρα, άγνοια δεν είχα. Είχα όμως, τόση πίστη, πως αυτό που κάνω στο θέατρο και στη τηλεόραση έχει στέρεες βάσεις. Αισθανόμουν πως και κάτι να πάει στραβά, θα ταλαιπωρηθώ, θα ματώσω, μα θα δουλέψω διπλά και τριπλά, και δεν θα χρωστάω. Αυτό με ακολούθησε σε όλη την υπόλοιπη ζωή μου. Έκανα και πολύ μεγάλες αποτυχίες, που τις πλήρωσα πάρα πολύ ακριβά. Έχω φτάσει όμως, σε ένα σημείο, όπου δεν χρωστάω πουθενά. Δεν έχει μείνει κανένας απλήρωτος. Δεν έχω ίχνος περιουσίας. Αλλά, έχω μια τεράστια -άλλη -περιουσία, που για μένα είναι η πιο ακριβή: το “χνάρι” που έχω αφήσει στο κόσμο. Κι αυτό με συντηρεί».

«Ο τρόπος που λειτουργώ σε όλη μου τη ζωή, είναι αυτός που είχε κι ο Μάριος. Η απλή μου καθημερινότητα μέχρι και η επαγγελματική μου συμπεριφορά, είναι ο τρόπος του Μάριου. Τον Μάριο δεν τον αναζητώ. Υπάρχει σα χαλί μέσα μου. Είναι μόνιμα εντός μου. Λες και συνδιαλέγομαι μαζί του κι αποφασίζουμε από κοινού. Δεν είχαμε διαφωνίες. Κάποιες φορές, έκανα πράγματα που εκείνος δεν θα τα επέλεγε, αλλά με άφηνε πάντα να διαλέγω για τον εαυτό μου. Ποτέ δεν έλεγε “πρέπει να κάνεις αυτό”. Το πολύ-πολύ να έλεγε “εγώ ίσως θα έκανα εκείνο”. Πάντα με άφηνε σε ελευθερία ο Μάριος, γι αυτό ήταν υπέροχη αυτή η σχέση. Έτσι έμαθα κι εγώ, να σέβομαι την ελευθερία του άλλου, μα και να απαιτώ από τον άλλον, να μη περνά τα όρια του δικαιώματος της ελευθερίας του απέναντι. Δεν θέλω κανένας να με περιορίζει».

«Ακόμα στο νοίκι, είμαι, Γιώργο. Μη με ρωτάς για το σπίτι. Δεν σκέφτηκα ποτέ για σπίτι. Αφού σπίτι -για μένα- είναι το θέατρο. Και το θέατρο σε άλλον ανήκει. Καμιά φορά, με λένε “συντηρητική”. Ποιός είναι συντηρητικός; Αυτός που χτίζει στον αέρα; Ναι, χτίζω στον αέρα, μα τον έχω προασπίσει αυτό τον αέρα, εγώ ξέρω τί έχω κάνει γι αυτόν τον αέρα. Αυτός ο “αέρας” δεν φεύγει ποτέ. Αυτός ο “αέρας” είναι η μεγάλη περιουσία. Τί με κρατάει ενεργή και δημιουργική; Η αγάπη του κόσμου! Δεν τελειώνει η αγάπη του κόσμου μετά από πενήντα χρόνια…με τίποτα. Δεν μπορεί να πάψει αυτή η αγάπη-αυτό το “δούναι και λαβείν” με το κόσμο. Γιατί βασίζεται στην ειλικρίνεια, το κόπο και την αγάπη».

«Όχι, αγαπημένε, δεν περίμενα τις γιορτές για να δω ότι μια θεατρική μου παραγωγή είναι σαν ένα καράβι που «μπατάρει». Και πριν τις γιορτές το έβλεπα, και πριν ανέβει το έβλεπα να έρχεται, αλλά δεν μπορούσα να κάνω κάτι, παρά να έχω ένα δεύτερο σχέδιο- το plan b- για να λειτουργήσω άμεσα. Πάντα υποστήριζα τους σκηνοθέτες και συνεργάτες που είχα επιλέξει- κι ας με διέψευσαν καλλιτεχνικά. Κανένας δεν μπορεί να μείνει απλήρωτος, επειδή κάποιος άλλος κάνει το κέφι του. Κανένας. Επίσης, οτιδήποτε έκανα όλα αυτά τα χρόνια, το έκανα μετά από τεράστια σκέψη. Άρα, τη στιγμή που το επέλεγα και το είχα σκεφτεί τόσο να το κάνω, έπρεπε να γίνει. Δεν μετανιώνω για ότι έκανα. Καλώς έγινε, διότι έγινε με πολύ σκέψη.  Αν-από την άλλη- ζούσα μια άλλη ζωή, θα έκανα περισσότερο κινηματογράφο και δεν θα ήμουν τόσο κλεισμένη σε τέσσερεις τοίχους ενός τηλεοπτικού στούντιο. Θα ήθελα να είχα μια ωραία φωνή, να μπορώ να κάνω μιούζικαλ….πάντα γύρω από τη Τέχνη θα σκεφτόμουν και σε μια δεύτερη ζωή…..θα μπορούσα να είχα διαλέξει την Ιατρική, μα είμαι λιπόψυχη. Πώς ένας χειρούργος πιάνει στα χέρια του, τον εγκέφαλο ή τη καρδιά του άλλου; Απέναντι σε αυτή την ευθύνη, παθαίνω πανικό. Γι αυτό και προτιμώ άλλες ευθύνες. Μα, υποκλίνομαι σε αυτό το ιερό επάγγελμα του γιατρού».

«Δεν υπήρξα ποτέ άνθρωπος της θεατρικής επιχορήγησης. Όπως θυμάσαι, χρόνια τώρα, κάνω πρεμιέρα αρχές Οκτώβρη και πάω μέχρι Κυριακή των Βαΐων, όποτε κι αν είναι αυτή. Δεν χτύπησα πόρτες για επιχορηγήσεις. Διότι ήξερα πως κανένας δεν θα υποστηρίξει τα δικά μου τρελά σχέδια. Ποιός θα έκανε “Γλάρο” του Τσέχωφ, σε σκηνοθεσία Λιουμπίμοφ, με αυτό το θίασο; Ποιός θα πλήρωνε; Κανένας! Μόνο εγώ».

«Η “Δάφνη” που ερμηνεύω στο “Καινούργιο παιδί”των Ρέππα-Παπαθανασίου είναι ένα από τα πιο αγαπημένα μου στο θέατρο. Ίσως και το πιο πολύ. Είναι εξομολόγηση ζωής. Όχι ενός ανθρώπου. Πρόκειται για ταύτιση ανθρώπων, που βιώσαν τα πάνω και τα κάτω της ζωής. Ένα έργο που διανύει πέντε δεκαετίες που έγιναν τα πάντα. Σαν ένα πανηγύρι- πως ανεβαίναμε στο τρενάκι που πηγαίναμε ψηλά, κι έπειτα ένας γκρεμός κάτω, και μετά ξανά ψηλά- μια ζωή που μας συνέβαιναν καταπληκτικά πράγματα. Χάναμε, κερδίζαμε, αλλά ήταν πενήντα χρόνια αποσκευών μάθησης. Χαρές, πίκρες, έρωτες, οικογένειες, χωρισμοί, απάτες. Και μια ελπίδα για το μέλλον. Όπως είναι η ζωή. Το παρελθόν δεν είναι για να το αναπολούμε παθητικά, μα για να πορευόμαστε στο μέλλον με φωτεινό τρόπο».

«Πιστεύω στη καινούργια γενιά κι είμαι σίγουρη ότι θα δημιουργήσει ένα καλύτερο μέλλον. Μόνο που θα αργήσει, γιατί είναι μια καταπονεμένη γενιά. Η δική μου γενιά, η γενιά της “Δάφνης” που ερμηνεύω, έκανε λάθη, έφαγε τα μούτρα της κάπου, ξαναμαθαίνει και πάει και “πέφτει” σε κάτι άλλο. Η γενιά μου πέρασε σε μια εποχή ευμάρειας που νόμιζε πως αυτό θα κρατήσει για πάντα. Μη βλέποντας τα σαθρά θεμέλια, ως νέοι είχαμε  τον ενθουσιασμό, ότι θα έχουμε μια καταπληκτική ζωή. Κι αυτή η ζωή, η τόσο καταπληκτική, έγινε μια μεγάλη φούσκα, δημιουργώντας ένα τεράστιο κενό. Έπειτα, ο γκρεμός ήρθε, όπου όσοι επέζησαν ήταν αυτοί που έβαλαν μυαλό. Δεν επέζησαν, όσοι πόνταραν τα πάντα σε αυτή την υπέροχη ροζ φούσκα που είχαμε φτιάξει. Εμείς τα φτιάξαμε αυτά. Κάποιοι επέζησαν και ξαναδημιούργησαν τη ζωή τους από το τίποτα, πολύ σταθερά. Όσοι επέζησαν είχαν τη δύναμη, το ρεαλισμό και τη διάθεση να δουλέψουν με τον εαυτό τους, και συνειδητοποίησαν πως χρειάζεται η ταπείνωση. Είναι σημαντικό να ξέρεις τί σημαίνει ταπείνωση. Δεν υπάρχει το “δουλεύω σαν να μην υπάρχει κανένας άλλος, γύρω μου”. Εγώ τη ταπεινότητα τη θεωρώ τεράστια αρετή. Η έπαρση είναι η μεγαλύτερη ύβρις».

«Όσο μεγάλες επιτυχίες κι αν έκανα στο θέατρο, έπαιζα με τη μπάλα χαμηλά, γιατί ήξερα πως την επόμενη χρονιά μπορεί να κάνω μια ευκολότατη, ωραιότατη αποτυχία. Έκανα επιτυχία κι ήξερα πως στο επόμενο βήμα καραδοκεί η αποτυχία, για να μάθω κάτι κι από αυτή. Ήξερα πως ότι ανεβαίνει, κατεβαίνει. Επίσης…ποτέ δεν πίστεψα πως είμαι κάτι. Ήμουν ευγνώμων γνωρίζοντας πως ο Θεός μου έδωσε ως πλάσμα, πολλές ευλογίες και πολλά ελαττώματα που έπρεπε να καταφέρω να λειάνω. Και δούλεψα πολύ με τη ψυχή μου. Κάθε άνθρωπος έχει πολλά πράγματα δοσμένα από το Θεό, όποιο Θεό πιστεύει. Για μένα, το μεγαλύτερο κατόρθωμα είναι να δουλέψεις τη ψυχή σου και να ΄χεις την απόλυτη αυτογνωσία. Να έχεις την αποδοχή του ποιος είσαι. Αποδοχή του τί είναι αυτό που κάνεις. Όταν οι άνθρωποι σκοντάψουν στη μη αποδοχή του εαυτού τους ή αν νομίσουν ότι ο εαυτός τους είναι κάτι άλλο- από αυτό που είναι στη πραγματικότητα, εκεί αρχίζει το πρόβλημα. Εγώ δεν πίστεψα ποτέ ότι είμαι κάτι καταπληκτικό. Πίστεψα πως έχω κάποιες ευλογίες και κατάφερα να κάνω πέντε από τα δέκα πράγματα που θα μπορούσα να κάνω, κι έχω «θέματα» που καλό θα ήταν να τα είχα λειάνει, μια ώρα αρχύτερα. Φαίνεται ότι δεν το κατάφερα…Κάθε άνθρωπος καταφέρνει τόσα-όσα. Δεν είναι ο ένας καλύτερος από τον άλλον. Τώρα, που βρήκαμε την ατάκα “εγώ είμαι κι άλλος δεν είναι”, δεν το έχω καταλάβει, γιατί ποτέ μου δεν το πίστεψα».

«Έβλεπα γύρω μου, σκηνοθέτες και συναδέλφους, να “παθαίνουν έπαρση”, σε ένα επάγγελμα που έχει να κάνει με την έκθεση και να παραμένω αμετακίνητη στην μετριοπάθεια μου, δεν ήταν εύκολο. Οφείλονταν στους γονείς μου, στους δασκάλους μου και στο Μάριο. Αλλά έβαλα κι εγώ πολύ δουλειά. Εμένα δεν με ένοιαζε…..το μεγαλύτερο μου επίτευγμα δεν ήθελα να είναι το να με βλέπουν κάτω από ένα φως στη σκηνή. Αλλά, να μπορούν να με βλέπουν και στο σκοτάδι….Μέσα στο σκοτάδι, φαινόμουν στους άλλους, ως η ψυχή μου. Και στο σκοτάδι λάμπει το φως της ψυχής σου, στους ανθρώπους σου, τους φίλους, αυτούς που σε αγαπάνε»….

«Έρχομαι Θεσσαλονίκη από τη Παρασκευή, για ένα τριήμερο με το “Καινούργιο παιδί”, στο ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΕΙΟΝ. Το πρώτο πράγμα που έκανα, όταν έκλεισα το θέατρο,  ήταν να ενημερώσω την οικογένεια μου, τα ανίψια μου και τους τρεις φίλους που έχω στη πόλη, για τις ημερομηνίες που θα είμαι Θεσσαλονίκη. Να «κλείσουμε τα ραντεβού» μας. Είναι αυτές οι μέρες που θα έχω την αγκαλιά τους, και τις ιδιωτικές μας κουβέντες ως το απόγευμα, ενώ το βράδυ θα παίξω για το κοινό της πόλης μου. Δεν θα σου πω δημόσια τα ονόματα τους-θα φάμε ξύλο! Δεν είμαι κοσμικό όν. Είμαι κοινωνικός άνθρωπος και θα βρεθώ κατ΄ιδίαν με τον αγαπημένο μου φίλο ή συγγενή και θα είμαστε μόνοι μας. Διότι, όταν είμαστε οι δυο μας, Γιώργο και μιλάμε με λαχτάρα και αγάπη, εκεί κάνουμε τις εκμυστηρεύσεις της ζωής μας»…

• Η Κάτια Δανδουλάκη παρουσιάζει το “Καινούργιο Παιδί” των Ρέππα-Παπαθανασίου, από 11 Μαρτίου για συλλεκτικές παραστάσεις, στο θέατρο ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΕΙΟΝ.