rejected: Το πρώτο πράγμα που ξεχωρίζει κάποιος σε σένα είναι το όνομά σου. Ποιά είναι η ιστορία του;

G.R.: (γέλια)… το μεγαλύτερο πρόβλημα με το όνομά μου είναι όταν συστήνομαι σε κάποιον. Λέω “χάρηκα Γκαλ”. Με ρωτάνε “Γιάννης;” ή “Γιώργος;” Λέω “όχι Γκαλ! Γ-κ-α-λ”. Η μαμά μου είναι από το Ισραήλ. Ο μπαμπάς μου είναι Εβραίος από τη Θεσσαλονίκη. Γκαλ στα εβραϊκά σημαίνει κύμα. Έχω δύο ονόματα γι’ αυτό γράφω Γκαλ Α. Ρομπίσα. Το δεύτερο μου όνομα είναι Αβραάμ και το πήρα απ’ τον παππού μου. Το χρησιμοποιώ γιατί αισθάνομαι μια σύνδεση μαζί του. Τον θυμάμαι όταν ήμουν μικρός να βλέπει ασπρόμαυρες ταινίες και να τρώμε μαζί φιδέ. Μετά τον πήγαινα χέρι-χέρι στο δωμάτιό του να κοιμηθεί και φεύγαμε. Ο παππούς μου έζησε το Ολοκαύτωμα. Θυμάμαι πολύ έντονα το βλέμμα του. Για κάποιον ανεξήγητο λόγο έχει μείνει πολύ βαθιά ριζωμένος στην καρδιά μου.

rejected: Γιατί έγινες ηθοποιός;

G.R.: Δεν ξέρω. Νομίζω πως δεν θα μπορούσα να κάνω κάτι άλλο. Μία ιστορία που μου αρέσει να λέω σε τέτοιες ερωτήσεις είναι ενός καλλιτέχνη που θαυμάζω, του Οχάντ Ναχαρίν. Όταν έκαναν ένα ντοκιμαντέρ για την ζωή του και τον ρώτησαν γιατί έγινε χορευτής είπε “Είχα έναν δίδυμο αδερφό που ήταν αυτιστικός και είχε πρόβλημα στην επικοινωνία. Έτσι, μέσω του χορού βρήκα έναν τρόπο να επικοινωνώ μαζί του.” Είναι στ’ αλήθεια πολύ συγκινητικό να ξεκινήσει κάποιος τον χορό γι’ αυτόν το λόγο . Αργότερα βέβαια στο ντοκιμαντέρ λέει “Βλακείες έλεγα. Κάποια στιγμή βρήκα αυτό να απαντάω σ’ αυτήν την ερώτηση. Απλώς δεν υπάρχει μία συγκεκριμένη απάντηση σε αυτό”. Για εμένα είναι πολύ αρκετό να αγαπάς κάτι και να το κάνεις απλά γι’ αυτόν το λόγο.

rejected:  Πώς προέκυψε η συμμετοχή σου,  στον «Γλάρο»  του Τσέχωφ, που παρουσιάζεται στο θέατρο Τέχνης, σε σκηνοθεσία Γιάννη Παρασκευόπουλου;

G.R.: Όταν με πήρε τηλέφωνο ο Γιάννης ο Παρασκευόπουλος για να μου ζητήσει να συμμετέχω στον «Γλάρο» ήμουν ακόμη στο τρίτο έτος της σχολής του Κρατικού θεάτρου. Τον Γιάννη δεν τον είχα καθηγητή, αλλά είχα δει κάποιες δουλειές του, μου άρεσαν πολύ και τον έχω σε βαθιά εκτίμηση. Έτσι, το να με πάρει τηλέφωνο ένας καταξιωμένος σκηνοθέτης και να μου ζητήσει να συμμετέχω σε παράστασή του ήταν από μόνο του ένα σοκ. Μετά μου είπε για τον ρόλο που ήθελε να κάνω, αυτόν του “Τρέπλιεφ” και νόμιζα πως πήρε σε λάθος νούμερο. Τελικά, αυτό που του είπα είναι “συγγνώμη για την έκφραση αλλά έχω χεστεί απ’ την χαρά μου”. Ήταν τρομερό το συναίσθημα.

rejected: Ήσουν έτοιμος να πέσεις στα βαθιά τόσο σύντομα;

G.R.: Όταν είσαι μέσα στην σχολή ελπίζεις απλά να δουλέψεις. Ποτέ δεν περίμενα πως θα έρθει τόσο σύντομα κάτι τόσο μεγάλο με έναν τόσο ωραίο θίασο. Αυτό που μου λένε και οι πιο έμπειροι ηθοποιοί του “Γλάρου” είναι πως είμαι πολύ τυχερός που είναι αυτή η πρώτη μου δουλειά.

rejected: Πώς συντέθηκε η ομάδα σας «No Man’s Land Rabbits»;

G.R.: Καταρχάς, είναι πολύ δύσκολο να είσαι σε μια ομάδα γιατί υπάρχουν πολλές ισχυρές γνώμες και πρέπει να εισακουστούν ώστε να κάνεις κάτι που πραγματικά σε εκφράζει και να είσαι κομμάτι της με τα δικά σου δεδομένα. Ξεκινήσαμε σκεπτόμενοι πως θέλουμε να ακολουθήσουμε το δικό μας όραμα. Σε παραγωγές άλλων ακολουθείς το όραμα του σκηνοθέτη και προσθέτεις μικρά δικά σου στοιχεία για να το κάνεις ακόμη μεγαλύτερο και να το στηρίξεις. Στην ομάδα μας σκεφτήκαμε πως θέλουμε να φτιάξουμε κάτι δικό μας και αρχίσαμε με το “καταστατικό” μας. Κανόνες δηλαδή για το πως θέλουμε να δουλεύει η ομάδα μας. Θέλαμε από την αρχή να κάνουμε πολύ επαγγελματική δουλειά. Έπειτα δέσαμε πολύ εύκολα και φτιάχνοντας την παράσταση ξεκινήσαμε με τον τίτλο ο οποίος δεν ήταν εξ αρχής “Άσχημοι”. Ο πρώτος τίτλος ήταν “Choking on our own blood” με υπότιτλο “Creation of a civilized society”. Αυτό το μακρινάρι μας βοήθησε πάρα πολύ να βρούμε τις κατευθυντήριες μας. Έπειτα κάναμε bullets και κρατήσαμε τέσσερα τα οποία αντιπροσωπεύουν τους τέσσερεις χαρακτήρες της παράστασης και έπειτα κάναμε ξεχωριστά bullets για τον κάθε χαρακτήρα. Κάναμε πολλή τεχνική και διεξοδική δουλειά ώστε να μην αφήσουμε τίποτα στην τύχη. Επειδή είμαστε μια νέα ομάδα με νέους ανθρώπους φοβηθήκαμε πολύ μήπως φερθούμε παρορμητικά γι’ αυτό αποφασίσαμε πολύ συνειδητά να κάνουμε ένα βήμα πίσω και να αρχίσουμε την έρευνα. Έτσι, δεν υπάρχει και δεν στέκεται τίποτα πάνω στην σκηνή χωρίς λόγο.

rejected:  Ποιοί είναι οι άξονες πάνω στους οποίους κινείται η πρώτη σας δουλειά, οι «Άσχημοι»;

G.R.: Είσαι σε ένα μπαρ. Παίζει το αγαπημένο σου κομμάτι και ενώ στο σπίτι σου το χορεύεις μπροστά στον καθρέπτη, στο μπαρ κρατάς το ποτό σου και απλά κουνιέσαι ελαφρώς. Αυτό που θέλεις να κάνεις όμως, είναι να πετάξεις το ποτό, να βγάλεις τα ρούχα και να αρχίσεις να χορεύεις όπως θες! Κινούμαστε σε τέσσερεις βασικούς άξονες κοινωνικών προβλημάτων που απασχολούν πολύ κόσμο και παραθέτουμε παραδείγματα κομφορμισμού των ανθρώπων στην καθημερινότητα. Έπειτα προσπαθήσαμε να μην δραματοποιήσουμε και να μην θυματοποιήσουμε τους χαρακτήρες μας γιατί όλοι μας είμαστε σε διαφορετικές περιπτώσεις και θύτες και θύματα. Θέλαμε απλά να παραθέσουμε τον προβληματισμό μας για το πως θα μπορούσε ο καθένας για τον εαυτό του με μικρές κινήσεις να αρχίζει να αλλάζει αυτήν την πραγματικότητα: Να είναι ο καθένας αυτό που θέλει και αυτό που έχει ανάγκη να είναι.

rejected: Αυτή την περίοδο έχεις χωρίσει την ζωή σου μεταξύ Αθήνας και Θεσσαλονίκης. Πώς είναι αυτή η εμπειρία; Νιώθεις κουρασμένος;

G.R.: Ναι!!! Ταξιδεύω κάθε εβδομάδα για τις παραστάσεις του “Γλάρου” και δεν έχω καθόλου χρόνο να ξεκουραστώ. Με γοητεύει, όμως, να γνωρίζω καινούριους τόπους. Επειδή δεν νιώθω να “ανήκω” σε κάποιον συγκριμένο τόπο μου αρέσει πάρα πολύ να ανακαλύπτω καινούρια μέρη. Όταν πήγα στα Γιάννενα πέρσι γοητεύτηκα, το ίδιο έγινε και στην Λάρισα. Η Αγία Πετρούπολη δε, με ξετρέλανε.

rejected: Και ήρθε και το σινεμά στην ζωή σου με την συμμετοχή σου στην ταινία «Φαντασία»

G.R.:Ήταν πολύ μικρός ο ρόλος μου στην “φαντασία”, παρ όλα αυτά ήταν πολύ ωραία εμπειρία. Συμμετείχαν και τέσσερις ηθοποιοί από την πρώτη διανομή του “Γλάρου” σε συμπαραγωγή ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Ιωαννίνων και του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Λάρισας, οπότε περάσαμε πολύ όμορφα. Δεν έχω προλάβει ακόμη καν να δω την ταινία δυστυχώς επειδή κάθε βράδυ έχουμε παράσταση, αλλά θέλω να τη δω με την πρώτη ευκαιρία. Θα ήθελα επίσης πάρα πολύ να συμμετέχω πιο ενεργά σε μια ταινία. Η «φαντασία» ήταν σα να μου έδωσαν μια καραμελίτσα. Εγώ, σα μικρό παιδί, θέλω να βουτήξω στο μπολ με τα γλυκά που υπάρχει δίπλα! Θα ήθελα να μάθω πως δουλεύει το σινεμά, να μου δοθεί η ευκαιρία να αποκτήσω τριβή σε αυτόν τον χώρο. Λένε πως ο φακός προδίδει την κάθε σου σκέψη και πιστεύω πως μπορείς να γίνεις τρομερός ηθοποιός όταν καταφέρεις να «ξεγελάσεις» την κάμερα. Να βρεις τέτοια αλήθεια μέσα σου που ακόμη και σε μια ταινία να είσαι αληθινός.

rejected: Βρίσκεις καθόλου χρόνο να ξεκουράζεσαι σε αυτήν την έντονη καθημερινότητα;

G.R.: Η αλήθεια είναι πως δεν φροντίζω πολύ να χαλαρώνω. Δεν φροντίζω τον ύπνο μου ή να διαβάζω ένα βιβλίο ή να δω κάποια ταινία γι’ αυτό και όταν το κάνω μου φαίνεται μεγαλειώδες! Τελευταία φορά χαλάρωσα την προηγούμενη εβδομάδα που ξεκίνησα το βιβλίο “Μπροστά στην κάμερα” του Michael Caine. Δεν μου αρέσει η έννοια του δεδομένου. Όταν διαβάζεις συνέχεια βιβλία, τα συνηθίζεις, παύουν να σου κάνουν αίσθηση. Όταν, όμως, κάνεις ένα διάλειμμα και διαβάζεις ξανά θέλεις να κόψεις το βιβλίο κομματάκια και το φας απ’ την χαρά σου! Το ίδιο συμβαίνει και με τους ανθρώπους. Αυτός είναι ο βασικός λόγος που επέλεξα να ασχοληθώ με το θέατρο. Δε θα μπορούσα ποτέ να κάνω το ίδιο πράγμα για πολλά χρόνια. Ούτε θα μπορούσα να με φανταστώ μέσα σε ένα γραφείο. Έχω ανάγκη τις εναλλαγές!

rejected: Θεωρείς τον εαυτό σου τελειομανή;

G.R.: Είμαι τελειομανής και λίγο υπερβολικός στο πως βιώνω τα πράγματα. Μπορεί να τελειώσει μια παράσταση και να λέω «αυτό που κάναμε στον κόσμο ήταν έγκλημα» ή «θεέ μου τι κάναμε, πάμε να τους δώσουμε τα λεφτά τους πίσω», ενώ στην πραγματικότητα μπορεί να ήταν μια χαρά η παράσταση. Ένας βασικός λόγος που νιώθω κουρασμένος είναι επειδή παιδεύω το μυαλό μου προκειμένου να φτάσω στο αποτέλεσμα που θέλω. Νιώθω ευτυχισμένος, όταν μπορώ να απολαύσω την στιγμή και την διαδικασία. Όταν σκέφτομαι το αποτέλεσμα ή βιάζομαι για να συμβεί κάτι ή για να καταφέρω κάτι κουράζομαι.

rejected: Τί σε θυμώνει περισσότερο στις μέρες μας;

G.R.: Mε θυμώνει και πιο πολύ με πονάει, το βόλεμα, η αμάθεια και το μίσος που μπορεί να προκαλέσει. Το ότι δε σεβόμαστε το περιβάλλον, το οποίο μας φιλοξενεί.  Το ότι υπάρχει η έννοια του κακοπροαίρετου. Το ότι ο καθένας κοιτάει την πάρτη του. Το ότι κάποιοι χρησιμοποιούν την εξουσία τους για να περάσουν αυτά που τους βολεύουν.  Το ότι προσπαθούν να επιβληθούν μέσω της βίας. Το ότι αφήνουν ελεύθερους τους εγκληματίες και μεγαλώνουν τις λίστες με τους αδικοχαμένους νεκρούς ή τους βαριά τραυματισμένους.  Το ότι εκκενώνουν τις καταλήψεις, ενώ υπάρχει τόση χαρά και ελπίδα, swing, tango, βραδιές ρεμπέτικου τραγουδιού, μαθήματα φωτογραφίας, συζητήσεις, ιδέες και προσπάθειες για ένα καλύτερο παρόν και μέλλον. Πιο πολύ από όλα όμως με εκνευρίζει και με πονάει το “η ιστορία επαναλαμβάνεται.” Το ότι δεχόμαστε αυτήν τη φράση ως δεδομένη. Δεν είναι δεδομένη. Εμείς τη “δεδομενοποιούμε”. Τη δεχόμαστε και καθόμαστε περιμένοντας. Γιατί; Πραγματικά αδυνατώ να τα κατανοήσω. Αλλά ίσως να ‘μαι και χαζός…

• Ο Gal A.Robissa παρουσιάζει με την ομάδα «No Man’s Land Rabbits» τη παράσταση “Οι Άσχημοι”, αυτή τη Δευτέρα 9 Δεκεμβρίου στη Βέροια, ενώ πρωταγωνιστεί από Τετάρτη έως και Κυριακή, στο “Γλάρο” του Τσέχωφ, στο θέατρο Τέχνης, στην Αθήνα.