• Φωτογραφία 2:

Μπλουμ, Τμήμα Θεάτρου, 2021.

Φωτογραφία: Κώστας Βρένας

-Κάτω από τον κρημνόν, οπού βρέχουν τα κύματα, όπου κατέρχεται το μονοπάτι, το αρχίζον από τον ανεμόμυλον του Μαμογιάννη, οπού αντικρίζει τα Μνημούρια, και δυτικώς, δίπλα εις την χαμηλήν προεξοχήν του γιαλού…ΒΟΗΘΕΙΑ!-.

-Track 2: Hey dottore-Prozac

ή η φυγή απ’ το σπίτι.

Πιστεύω πως η ετοιμασία της τσάντας είναι μία από τις μικρές ιεροτελεστίες που κάνουμε καθημερινά οι περισσότεροι από εμάς. Ασχέτως αν έχεις να πας σε πρόβα ή όχι. Η δικιά μου τσάντα, αν μπορούσε, θα ούρλιαζε. Πολύ βάρος. Στο εσωτερικό της τώρα: επειδή έχω πολλές ώρες χορού, το πρώτο πράγμα που θα βάλω είναι ένα μεγάλο μπουκάλι νερό. Πάντα. Δεν φεύγω απ’ το σπίτι χωρίς νερό.

–After all this time?

–Always.

Και μετά το χάος: δεύτερα μπλουζάκια, κάλτσες, αποσμητικό, πετσέτα… Όταν βγαίνω έξω και δεν την κουβαλώ (σχεδόν ποτέ σαν να λέμε), νιώθω πάντα ότι κάτι λείπει. Α! Και ποτέ δεν φεύγω απ’ το σπίτι χωρίς ακουστικά.

• Φωτογραφία 3:

“Προς Ν.Κ…Δ.Γ“, performance, 2019.

Φωτογραφία: Πόσιμπολ. Δεν θυμάμαι. Δύσκολη μέρα…

–Keep your eyes open, σου είπε, πήγες και καρφώθηκες-.

-Track 3: Fly me to the moon-Frank Sinatra

ή ο χορός

ή σατ,φαπ,γιαπ.

Πριν το 2016 δεν είχα ξαναμπεί σε αίθουσα χορού. Με την παρέα μου, τότε αποφασίσαμε δειλά να ξεκινήσουμε κάποια μαθήματα. Νομίζω στάθηκα τυχερός γιατί γνώρισα ανθρώπους που μου έκαναν την σπίθα φωτιά. Είναι όμορφο να σε εμπνέει η δουλειά του άλλου. Πολλές φορές πιάνω τον εαυτό μου να κάνει σαν παιδί «Ε! Κι εγώ θέλω να στρίψω έτσι». Στο ίνσταγκράμ μου έχω αποθηκευμένα πολλά βιντεάκια χορευτών.

• Φωτογραφία 4:

Αίρω,Video dance, 2020.

Φωτογραφία: Έλενα Κυριακίδου

–Σημείωση νούμερο 2: Όταν ο χορογράφος σου λέει ότι είναι η τελευταία φορά, λέει ψέματα. Κουράγιο.-.

• Φωτογραφία 5:

Σεπτέμβρης 2021, Αθήνα.

-Ρακί και βόλτα με την Αγγελίνα. Μετά τη δουλειά.-.

Σημείωση 1: Δεν τα βλέπεις, όταν είσαι χάλια ψυχολογικά.

Ασχολούμαι, τώρα, έξι χρόνια με τον σύγχρονο χορό και ούτε που το έχω καταλάβει. Φέτος έβαλα στο πρόγραμμα και μπαλέτο. Ένα καλό μάθημα χορού είναι σαν μια έκρηξη: σώματα να τρέχουν στον χώρο, να κυλούν στο πάτωμα, να στρίβουν, πλιέ ρελεβέ, πλιέ ρελεβέ, α’ γκρουπ, β΄ γκρουπ, γ΄ γκρουπ και μια φωνή να σου λέει GO GO GO! Ο χώρος γεμίζει ενέργεια. Αναπνέεις αυτήν την ενέργεια. Νιώθεις πιο ζωντανός, πιο παρών. Το μάθημα τελειώνει. Εκτείνομαι, τεντώνομαι, χτυπώ μαλακά το σώμα μου. Του λέω: σ΄ ευχαριστώ πολύ, που δουλέψαμε.

-Track 4: Dissolving Clouds-Biosphere

ή 2020-2021 και στα επόμενα..

Μπορώ να γκρινιάξω άπειρη ώρα για το ντουετάκι αυτό. Όλο λάθος. Αλλά εντάξει, δεν ήταν κι όλα μαύρα. Μέσα σ’ αυτά τα δύο χρόνια είχα κι ευχάριστες στιγμές: τα τελευταία μαθήματα με το τμήμα υποκριτικής (βίρα τις άγκυρες παιδιά), τα μαθήματα του χορού (αξία all time classic), εξορμήσεις με την παρέα μου σε διάφορα σημεία της Καβάλας, απ΄την οποία κατάγομαι και πολλά βράδια συζητήσεων με όμορφους ανθρώπους. Σίγουρα, ζούμε σε μια συνθήκη διαρκούς έντασης. Κι όλη αυτή η ένταση συσσωρεύεται μέσα μας.  Μήπως έχουμε γίνει παραπάνω σκληροί; Μήπως είμαστε λίγο δύσκαμπτοι;  Βρε, μήπως να χορεύαμε;

* ο Δημήτρης Γαλανάκης είναι απόφοιτος του Τμήματος Θεάτρου της Σχολής Καλών Τεχνών του Α.Π.Θ., ασχολείται με το σύγχρονο χορό και υπογράφει τη κινησιολογία στη παράσταση “Frankie and Johny” του Terrence McNally, σε σκηνοθεσία Γιώργου Μιχαλάκου, από την θεατρική ομάδα Monks. Παίζουν οι ηθοποιοί Ιωάννης Καμπούρης και Χρύσα Γούτου, ενώ επί σκηνής βρίσκονται και οι μουσικοί Αναστασία Γιαμούζη και Γιώργος Καλλιφατίφης. Aπό 6 Δεκεμβρίου έως και 29 Δεκεμβρίου, κάθε Δευτέρα, Τρίτη και Τετάρτη στις 21.30. Στο θέατρο Τ, στη Θεσσαλονίκη.