
κείμενο | έλλη πράντζου */* φωτογραφίες | έλλη πράντζου */* επιμέλεια | τάσος θώμογλου + ιάκωβος καγκελίδης
Λέγε με χάος να τελειώνουμε



κείμενο | έλλη πράντζου */* φωτογραφίες | έλλη πράντζου */* επιμέλεια | τάσος θώμογλου + ιάκωβος καγκελίδης
-Ένα τέλος για μια αρχή. Έτσι πάει.
-Σ’ ευχαριστώ που ήσουν το τέλος.
-Θα ‘θελα να είμαι η αρχή σου.
-Όχι αρκετά.
-Δεν ξέρεις πόσο ο φόβος μας ορίζει;
-Ο έρωτας μας ορίζει.
-Ίσως. Μα δεν είμαστε όλοι ίδιοι.
-Απέναντί του όμως όλοι ίσοι στεκόμαστε.
-Συμφώνησες μαζί μου.
-Σε ένα μόνο πράγμα, μπορεί.
-Σε δυο.
-Δεν ξέρω αν με νοιάζει πια να μάθω.
-Όλα συμβαίνουν για κάποιον λόγο.
-Α. Ναι.
-Είχα δίκιο.
-Αν κάποιος μου εξηγούσε τον λόγο της δικής μας ανέσωτης αρχής μπορεί και να στο έδινα.
-Ήταν λόγος από μόνο του.
-Ποιο;
-Όλο αυτό. Εμείς.
-Δεν υπήρξε εμείς.
-Δεν το εννοείς και το ξέρω.
-Πολλά ισχυρίζεσαι ότι ξέρεις αλλά αναρωτιέμαι.
-Τι;
-Πόσα από αυτά μπορείς και να διαχειριστείς.
-Ίσως με τον καιρό…
-Μπα. Μη βασίζεσαι στο αύριο. Συμβόλαιο υπέγραψες με το μέλλον;
-Γίνεσαι κυνική.
-Όχι όσο θα μπορούσα.
-Δε σε ξέρω τόσο.
-Δε με ξέρεις καν.
-Πάλι με αδικείς.
-Έχεις πλάκα. Τέλος πάντων, ανόητες κουβέντες. Εγώ ήθελα απλώς να σου πω…
-Ναι;
-Αυτό. Σ’ ευχαριστώ που υπήρξες το τέλος. Ή μάλλον…
-Τι;
-Σ’ ευχαριστώ που δεν άντεξες να γίνεις η αρχή.
-Άντεξα τα μπορώ μου.
-Προδίδοντας τα θέλω σου;
-Ναι.
-Δε θα ένιωθα περήφανη στη θέση σου. Αλλά εγώ είμαι εγώ.
-Δεν ένιωσα περήφανη.
-Δεν έχει σημασία. Έτσι κι αλλιώς δεν ξέρω τι πίστεψα από σένα.
-Γιατί με ευχαρίστησες;
-Γιατί όταν εσύ έγινες τελεία ήρθε ο έρωτας να γίνει η αρχή μου.
-Δεν ήμουν έρωτας;
-Χρειάζονται ονόματα για κάτι τόσο δειλό;
-Δεν το νιώσαμε;
-Ό,τι δεν υποστηρίζεται δεν είναι άξιο να πάρει το όνομά του.
-Δεν ήμουν;
-Υπήρξες;
-Μέσα σου.
-Υπήρξα;
-Μέσα μου.
-Κρίμα. Γιατί εγώ έχω μάθει να ζω.
-Εγώ όχι;
-Περιττό να ρωτάς.
-Εγώ τι κάνω;
-Κρατάς τη ζωή. Μέσα σου.
-Μα ζω. Τα πάντα.
-Μη λες ψέματα. Σε μένα κάνε ό,τι θες. Στον εαυτό σου όμως…μη λες ψέματα.
-Τι είναι ψέμα;
-”Τα πάντα”.
-Ναι…
-Άρα καταλαβαινόμαστε.
-…και τώρα;
-Δε με θυμάσαι, δε σε σκέφτομαι. Τόσο απλά.
-Μα μου μιλάς.
-Είμαι κυνικά ρομαντική. Γι’ αυτό.
-Τι εννοείς;
-Χρειάζομαι έμπνευση. Και τη βρίσκω στα πιο έντονα κομμάτια του χτες και του σήμερα.
-Είμαι κάτι έντονο…
-Είσαι το χτες.
-Μα με θυμάσαι.
-Ναι. Γιατί εξαιτίας σου μπορώ να υμνώ επιτέλους το σήμερα.
-Τι είναι το σήμερα;
-Άξιο να έχει το όνομά του.