-Ένα τέλος για μια αρχή. Έτσι πάει.

-Σ’ ευχαριστώ που ήσουν το τέλος.

-Θα ‘θελα να είμαι η αρχή σου.

-Όχι αρκετά.

-Δεν ξέρεις πόσο ο φόβος μας ορίζει;

-Ο έρωτας μας ορίζει.

-Ίσως. Μα δεν είμαστε όλοι ίδιοι.

-Απέναντί του όμως όλοι ίσοι στεκόμαστε.

-Συμφώνησες μαζί μου.

-Σε ένα μόνο πράγμα, μπορεί.

-Σε δυο.

-Δεν ξέρω αν με νοιάζει πια να μάθω.

-Όλα συμβαίνουν για κάποιον λόγο.

-Α. Ναι.

-Είχα δίκιο.

-Αν κάποιος μου εξηγούσε τον λόγο της δικής μας ανέσωτης αρχής μπορεί και να στο έδινα.

-Ήταν λόγος από μόνο του.

-Ποιο;

-Όλο αυτό. Εμείς.

-Δεν υπήρξε εμείς.

-Δεν το εννοείς και το ξέρω.

-Πολλά ισχυρίζεσαι ότι ξέρεις αλλά αναρωτιέμαι.

-Τι;

-Πόσα από αυτά μπορείς και να διαχειριστείς.

-Ίσως με τον καιρό…

-Μπα. Μη βασίζεσαι στο αύριο. Συμβόλαιο υπέγραψες με το μέλλον;

-Γίνεσαι κυνική.

-Όχι όσο θα μπορούσα.

-Δε σε ξέρω τόσο.

-Δε με ξέρεις καν.

-Πάλι με αδικείς.

-Έχεις πλάκα. Τέλος πάντων, ανόητες κουβέντες. Εγώ ήθελα απλώς να σου πω…

-Ναι;

-Αυτό. Σ’ ευχαριστώ που υπήρξες το τέλος. Ή μάλλον…

-Τι;

-Σ’ ευχαριστώ που δεν άντεξες να γίνεις η αρχή.

-Άντεξα τα μπορώ μου.

-Προδίδοντας τα θέλω σου;

-Ναι.

-Δε θα ένιωθα περήφανη στη θέση σου. Αλλά εγώ είμαι εγώ.

-Δεν ένιωσα περήφανη.

-Δεν έχει σημασία. Έτσι κι αλλιώς δεν ξέρω τι πίστεψα από σένα.

-Γιατί με ευχαρίστησες;

-Γιατί όταν εσύ έγινες τελεία ήρθε ο έρωτας να γίνει η αρχή μου.

-Δεν ήμουν έρωτας;

-Χρειάζονται ονόματα για κάτι τόσο δειλό;

-Δεν το νιώσαμε;

-Ό,τι δεν υποστηρίζεται δεν είναι άξιο να πάρει το όνομά του.

-Δεν ήμουν;

-Υπήρξες;

-Μέσα σου.

-Υπήρξα;

-Μέσα μου.

-Κρίμα. Γιατί εγώ έχω μάθει να ζω.

-Εγώ όχι;

-Περιττό να ρωτάς.

-Εγώ τι κάνω;

-Κρατάς τη ζωή. Μέσα σου.

-Μα ζω. Τα πάντα.

-Μη λες ψέματα. Σε μένα κάνε ό,τι θες. Στον εαυτό σου όμως…μη λες ψέματα.

-Τι είναι ψέμα;

-”Τα πάντα”.

-Ναι…

-Άρα καταλαβαινόμαστε.

-…και τώρα;

-Δε με θυμάσαι, δε σε σκέφτομαι. Τόσο απλά.

-Μα μου μιλάς.

-Είμαι κυνικά ρομαντική. Γι’ αυτό.

-Τι εννοείς;

-Χρειάζομαι έμπνευση. Και τη βρίσκω στα πιο έντονα κομμάτια του χτες και του σήμερα.

-Είμαι κάτι έντονο…

-Είσαι το χτες.

-Μα με θυμάσαι.

-Ναι. Γιατί εξαιτίας σου μπορώ να υμνώ επιτέλους το σήμερα.

-Τι είναι το σήμερα;

-Άξιο να έχει το όνομά του.