Όχι. Όχι αυτό. Δεν πιάνει αυτό. Δεν ξέρω γιατί αλλά δεν πιάνει. Δ ε ν α ξ ί ζ ε ι. Ναι, και; Λες να μην το ξέρω ήδη; Δεν έχω τυφλωθεί, απλώς νιώθω. Ώπα κάτσε. Εντάξει. Μπορεί αυτά τα δύο να είναι και ταυτόσημα σε ορισμένες περιπτώσεις. Ή μπορεί το αποτέλεσμα του ενός να θυμίζει κάτι από το άλλο. Να ομοιάζει. Το αδερφάκι της τύφλωσης είναι η εθελοτυφλία. Ίσως να πάσχω από αυτό, ίσως να παρα-βλέπω ή ίσως ό,τι βλέπω να μην μπορεί να με κάνει καλά. Δε θα το αναλύσω άλλο τώρα. Εξαντλήθηκα. Και πάνω που το λέω αυτό πέφτω κι άλλο. Κι άλλο. Κι άλλο. Σε έναν πόνο παράξενο, ανακυκλώσιμο. Σε αναβιωμένα τέλη. Πόσες φορές μπορεί να μπει τέλος σε μια ήδη τελειωμένη ιστορία που δεν άρχισε ποτέ;
«Πόσες φορές μπορεί να σε μαχαιρώσει κάποιος όταν είσαι ήδη κάτω; Αν του το επιτρέψεις να το κάνει μια φορά;»
Δεν είμαι κάτω. Δ ε ν είμαι κάτω. Έχω υπάρξει κάτω και δεν ήταν έτσι. Και σηκώθηκα. Κι από τότε δε μου επέτρεψα ποτέ να ξαναπέσω. Από τότε έμαθα να ρίχνω άλλους πριν με ρίξουν. Έγινα τέρας. Και ήμουν καλά. Δεν είμαι κάτω. Απλώς πελάγωσα. Νιώθω και πελάγωσα. Γιατί δεν ήξερα με τι μοιάζει αυτό, είχα ξεχάσει. Πίστευα ότι αφού είχα βρει αυτό το γαμημένο off και το ‘χα πατήσει θα ήμουν οκ. Και ήταν ωραία, ήμουν καλά. Ήμουν εγώ. Τώρα αυτό το Εγώ έγινε καθρέφτης και με διέλυσε. Είδα πώς είναι να ‘χεις απέναντι τον εαυτό σου. Αλλά δεν έμαθα. Δεν έμαθα. Χειρότερη θα γίνω, θα δεις. Γιατί μπορώ.
Καλά μου έκανε ρε παιδί μου και με διέλυσε πάντως, το παραδέχομαι. Όλες οι ευθύνες πάνω μου, τις αναλαμβάνω αυτές. Αλλά βρες μου αυτό το γαμημένο delete γιατί δε γουστάρω να πονάω, κατάλαβες; Δικαίωμα μου είναι. Το off δε μου έφτασε όπως φαίνεται. Λίγο απρόσεχτος να είσαι θα το βρει κάποιος και θα ανεβάσει τον διακόπτη. Delete θέλω. Ολική διαγραφή. Τίποτε όρθιο πουθενά. Υπάρχει; Βρες το μου να τελειώνουμε μια και καλή.
«Είναι δύναμη το να μη νιώθεις;»
Ρε δε με νοιάζει, καταλαβαίνεις; Δε με νοιάζουν οι φιλοσοφίες, δε με νοιάζει να το παίξω έτσι ή αλλιώς, συναισθηματική, δυνατή, η ευαίσθητη που και καλά αντέχει, δεν ξέρω τι είναι να είσαι ευαίσθητος…
«Αυτό που κάνεις τώρα.»
Kοφ’ το. Αυτό που κάνω τώρα δεν είμαι εγώ, δε με αναγνωρίζω ούτε το δέχομαι. Αν δεν μπορείς να μου βρεις εκείνο το delete μου είσαι άχρηστος. Θα το βρω μόνη μου όπως κάνω πάντα.
«Είσαι ένα από τα εσύ. Αλλά αν αυτό που λες δεν υφίσταται;»
Θα το φτιάξω. Θα το φτιάξω και θα είναι σαν να μην υπήρξε ποτέ.
«Θα είναι σαν να.»
Δε θα έχει υπάρξει ποτέ. Δεν υπήρξε ποτέ. Δ ε ν υ π ή ρ ξ ε. Ποτέ.
«Μέσα σου;»
Delete.
(Είστε σίγουροι ότι θέλετε να πατήσετε διαγραφή; Αν σβηστεί η παρούσα ανάμνηση δε θα μπορέστε ποτέ να την ανακαλέσετε.)
