κείμενο | γιάννης βαρβαρέσος */* φωτογραφίες | γιάννης γούτμαν + τατιάνα νικολαΐδου+ ελίνα γιουνανλή (από την παράσταση “Αίμα στο Αίμα” του Γιάννη Καλαβριανού) + karol jarek */* επιμέλεια | γιώργος παπανικολάου
αγάπη κι ανοιχτωσιά
Τέσσερις μήνες προσπαθώ να δω τι θα γράψω. Ξεκινάω, σταματάω, σβήνω, ξεχνάω, ξαναξεκινάω, κολλάω, ξεχνάω, και ξανά από την αρχή. Πρέπει, όμως, να γράψω, να κάτσω σ’ ένα καφέ, όπως κάνω κάθε φορά που θέλω να γίνει μια δουλειά σωστά, και να γράψω τις σκέψεις μου, κάποιες σημειώσεις, για την Αθήνα, για την παράσταση, για τις δυσκολίες και τις ανησυχίες, για τα ερωτηματικά και την ανάγκη για εξέλιξη. Σ’ ένα καφέ της Θεσσαλονίκης, λοιπόν, 14:41, Τετάρτη μεσημέρι, Βενιζέλου με Εγνατία, ήλιος με συννεφιά είναι το σκηνικό μας.
Αθήνα. Ήρθα τέλη Αυγούστου του 2020, μαζί με τους κολλητούς μου τον Γιάννη και την Γιώτα και τα παιδιά από την παράσταση του “Νουριάν”, τον Κωστή, τη Γεωργία, τη Φανή. Μια καινούργια αρχή, μια κάθοδος γεμάτη ανασφάλειες και όρεξη για το άγνωστο, που φαινόταν, ωστόσο, σχετικά δυσοίωνη, μιας και εκείνον τον Νοέμβριο έπεσε η δεύτερη καραντίνα. Δύσκολη πίστα η Αθήνα. Σίγουρα, στον επαγγελματικό τομέα, έχει πολλές ευκαιρίες για να πιαστείς, πολλές παραστάσεις να δεις και να συμμετάσχεις, τηλεόραση, διαφημίσεις, κινηματογράφος, αλλά δεν είναι τόσο εύκολο όσο ακούγεται. Η τύχη μοιάζει να κατέχει μεγάλο λόγο, σε πολλά από αυτά που πρόκειται ή όχι να κάνει κάποιος. Αλλά δεν μπορείς να περιμένεις, αν θα είσαι τυχερός ή τυχερή. Μπορείς να είσαι υπεύθυνος γι’ αυτά που μπορείς να ελέγξεις, όχι για πράγματα που ξεφεύγουν από τον έλεγχό σου. Γι αυτό γυρνάς και πάλι στην σκληρή δουλειά, στην επιμονή, στην υπομονή, στην αλληλοβοήθεια και στην αλληλεγγύη. Αυτά είναι που με βοήθησαν και με βοηθούν να συνεχίσω να εξελίσσομαι, να ψάχνω τις ευκαιρίες δράττω τις ευκαιρίες, να μην σταματάω, να συνεχίζω, να αγωνίζομαι. Αυτά, όπως, επίσης, και η οικογένειά μου, ο αδερφός μου, οι φίλοι και οι οικείοι που έχω γύρω μου, δίπλα μου, μαζί μου. Άνθρωποι που με ακούν στις δυσκολότερές μου φάσεις, αλλά και στις πιο ευχάριστες, που λέμε ξανά και ξανά τις δυσκολίες που βιώνουμε και πώς θα βοηθήσουμε ο ένας τον άλλον, από πού να πιαστούμε, πώς να χτίσουμε μαζί κάτι. Έτσι έφτασα μέσα σε αυτά τα τρία χρόνια να έχω τελειώσει το Μεταπτυχιακό του Τμήματος Θεάτρου του ΑΠΘ «Σκηνοθεσία-Υποκριτική», το Μεταπτυχιακό του Fontys University «Performing Public space», και τώρα να είμαι υποψήφιος διδάκτωρ στο Τμήμα Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών με τίτλο «Συλλογικό Σώμα και Δημόσιος Χώρος». Με αυτούς τους ανθρώπους που με βοήθησαν να κρατηθώ στην αισιόδοξη πλευρά της ζωής και με τη σειρά μου να βοηθήσω με όποιον τρόπο μπορώ να κρατηθούν κι αυτοί σε αυτήν την πλευρά. Να, κάτι που λέω συχνά: «Όλα θα γίνουν. Με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, όλα θα γίνουν». Δεν ξέρω. Εμένα με βοηθάει.
Related posts:
Τρεις μέρες, Μία Εποχή
Τρεις μέρες, Μία Εποχή
...και ποιος σου είπε ότι δεν είναι όλα θέατρο;
έχεις τρεις επιλογές
έχεις τρεις επιλογές
Μια βόλτα σ’ ένα υπνοδωμάτιο στο Παγκράτι