Εκεί, μακριά από όλους και από όλα, ψάχνω να βρω πυξίδα μέσα μου. Βγαίνω να ανασάνω, να μυρίσω το άρωμα της, και σκαλώνω σε  έναν τοίχο. «Μου λείπεις» λέει, και ήδη φαντάζομαι το συνωμοτικό  χαμόγελο εκείνης, της τυχερής, κάθε πρωί που φεύγει για τη δουλειά.

Πιο κάτω, δύο κορίτσια περιμένουν το αστικό και γελάνε ασταμάτητα. Άθελά μου ακούω πως μιλούν για έρωτες. Εκείνους, τους νεανικούς. Ταξιδεύω.

Δύο άντρες μιλούν δυνατά. Έτσι γίνονται όλα σε τούτη την πόλη. Δυνατά γέλια, δυνατά κλάματα, δυνατές χειραψίες. Μιλούν δυνατά, αγκαλιάζουν δυνατά, αγαπάνε δυνατά.

Η πρώτη εικόνα του λιμανιού και ήδη καθαρίζει το μυαλό. Σα να φυσά βαρδάρης και παίρνει όλα τα σύννεφα μακριά. Χάνομαι στο πλήθος και παρατηρώ τους ανθρώπους της, χαμογελώ ξανά. Μυρίζω αλλαντικά και μπαχάρια στην αγορά, γεύομαι την αλμύρα της ατμόσφαιρας. Όλα μου φαίνονται πιο απλά τώρα. Αρχίζει και ξεδιαλύνει το χάος στο μυαλό μου.

Ένα μικρό παιδί κλαίει. Αρχικά απορώ. Λίγα βήματα πιο κάτω, ένα άλλο κρατά την ευτυχία  στα χέρια του και τα μάτια του λάμπουν. Κοιτάζω ψηλά. Η «ευτυχία» του πρώτου πέταξε, ταξιδεύει στον ουρανό, την πήρε ο άνεμος. Σκέψεις και συσχετισμοί κυριεύουν και πάλι το κεφάλι μου.

Φανάρι. Σταματώ και περιμένω. Θαυμάζω μια όμορφη, καλοντυμένη γυναίκα, που περπατά με αέρα. Ξάφνου σκύβει και αφήνει διακριτικά κάτι  σε μια ηλικιωμένη που ντρέπεται να απλώσει το χέρι να ζητήσει. Συγκινούμαι. Κλαίω και εύκολα, πανάθεμά με. Τώρα τη θαυμάζω αληθινά.

Δύο έφηβοι- ίσως και λίγο πιο μεγάλοι- ανταλλάσσουν φιλιά στη μέση του δρόμου. Θυμάμαι πως αυτή η πόλη μου έμαθε να ζω με πάθος. Να τραγουδάω δυνατά, να ερωτεύομαι πολύ, να χορεύω στους δρόμους, να σκέφτομαι αλλιώς, να είμαι ελεύθερη. Αυτή η πόλη , πάντα μου δίνει απαντήσεις στις πιο τρελές ερωτήσεις μου.  Μου θυμίζει ποια είμαι και ποια θέλω να γίνω.

Η βόλτα μου τελείωσε. Με πόδια βαριά, μα καρδιά ανάλαφρη, ήρθε η ώρα να γυρίσω στο σπίτι μου. Θα κοιμηθώ πιο ήρεμη σήμερα, ξέροντας ότι στο επόμενο αδιέξοδο, όλα θα γίνουν πιο εύκολα με μια βόλτα στην πόλη…