Μπορούν και δίνουν χρώμα στην οργή, σχήμα στον πόθο, μελωδία στη χαρά, χορεύουν τον έρωτα, υποδύονται αυτό που μισούν. Τόση δύναμη κρυμμένη καλά στα φαινομενικά αδύναμα κορμιά τους- μα μόνο αδύναμοι δεν είναι.

Κάποιοι τους περνάνε για τρελούς- μα δεν τους νοιάζει. Νομίζουν πως είναι τρέλα να βλέπεις το θηρίο κι αντί να τρέξεις μακριά, εσύ να κάθεσαι και να χορεύεις μαζί του κάτω απ’ το φεγγάρι. Τρέλα όχι.  Τέχνη είναι.

Δεν κοιμούνται νωρίς τη νύχτα. Κάποιες φορές δεν κοιμούνται καθόλου. Το μυαλό τους τρέχει, τα μάτια τους ανοιχτά, σπινθηροβόλα, άλλο κοιτάζουν κι άλλο βλέπουν. Το σώμα διαρκώς σε ένταση.

Μόνο δίνουν, ποτέ δε ζητούν, κι ας τους λεν’ εγωιστές. Χρησιμοποιούν τα χέρια τους, το μυαλό τους, την ψυχή τους, το είναι τους ολάκερο, μόνο για τους άλλους, για την πραγμάτωση της κάθαρσης, με κάθε τρόπο, με κάθε κόστος.

Άνθρωποι των άκρων, δεν τους ταιριάζουν τα μέτρια, τα χλιαρά, τα αδιάφορα. Τους αρέσει το πολύ. Πολύ ποτό, πολύ δράμα, πολύς έρωτας… Είναι συνήθως αυτοί που σε μια νύχτα τα διαλύουν όλα, αλλάζουν ρότα, βάζουν φωτιά και φεύγουν για ένα πάθος – όποιο κι αν είναι αυτό. Αυτό τους ζηλεύουμε πιο πολύ από όλα. Το πάθος.

Κάθε παρέα έχει τον καλλιτέχνη της, αυτόν που η αποκλίνουσα σκέψη του τον χαρακτήρισε “φευγάτο”. Αυτόν που εμείς προσπαθούμε με “μαμαδίστικα” επιχειρήματα να πείσουμε ότι μεγάλωσε και πρέπει να συμβιβαστεί. Που προσποιούμαστε ότι πρέπει να προσαρμοστεί στη δική μας πεζή πραγματικότητα.  Όσο όμως υποκρινόμαστε ότι θέλουμε να μπει σε καλούπια, τόσο περιμένουμε με λαχτάρα την επόμενη έξοδο, την επόμενη συνάντηση της παρέας, που θα πιούμε πολύ και θα μιλάμε ως το πρωί για νέα πάθη, νέες φωτιές, νέα όνειρα.

Που θα νιώσουμε κι εμείς, έστω για λίγες ώρες, τόσο τρελοί, τόσο ελεύθεροι.