To σκηνοθετικό ντεμπούτο του Μιλάντ Αλαμί έφτασε στη Θεσσαλονίκη, μετά από μεγάλη περιπλάνηση σε Φεστιβάλ του εξωτερικού κι αρκετές διακρίσεις. Τελευταία στάση η Αθήνα κι οι Νύχτες Πρεμιέρας. Ιρανός, που γεννήθηκε στη Σουηδία και ζει στη Δανία, δημιουργεί ένα σύνθετο δράμα για το πολύκροτο ζήτημα του μεταναστευτικού στην εποχή μας.

Βρισκόμαστε στην Κοπεγχάγη, όπου ένας οικονομικός μετανάστης, περίπου στα 30 ψάχνει τη δική του Ιθάκη στον Δυτικό κόσμο. Τα πρωινά δουλεύει ως εργάτης, για να εξασφαλίζει τα προς το ζην και το βράδυ τριγυρνάει καλοντυμένος στα μπαρ, προκειμένου να βρει το διαβατήριο παραμονής του. Η γραφειοκρατία κι οι αρχές αδυσώπητες. Ο τρόμος της απέλασης τον στοιχειώνει. Ξαφνικά, ένα βράδυ στη ζωή του έρχεται η Σάρα, που στα 26(!) της ζει ακόμα με την μητέρα της. Ομοεθνής του. Θα αλλάξει άραγε ριζικά τη μοίρα του αυτή η γνωριμία;

Παράλληλα γίνεται η σύνδεση, με την πρώτη σκηνή της ταινίας. Μία κοπέλα πηδά από το μπαλκόνι, όπως ακριβώς στο Miss Violence του Αλέξανδρου Αβρανά. Τι μπορεί να έχει συμβεί; Τι κρύβει το παρελθόν; Δύο ιστορίες διαδραματίζονται συγχρόνως. Αφήνουν ανεξίτηλα τραύματα πάνω του. Χάνει την αυτοπεποίθησή και την ισορροπία του κι οδηγείται σε ακραίες αντιδράσεις. Δεν υπάρχει κάποιος, ένας φίλος, να τον συγκρατήσει, να μοιραστεί μαζί του τον πόνο του κι όσα περνάει.

Συνεχώς νιώθει ξένος, μόνος. «Έφερες μαζί σου τον ήλιο;». Μετά από δύο και πλέον χρόνια παραμονής στη Δανία δεν έχει κερδίσει το μεγάλο στοίχημα για τη ζωή του. Κάνει δεύτερες σκέψεις, το παλεύει, αρνείται να εγκαταλείψει. Η ηθική του έχει πάει περίπατο, στο βωμό της νομιμοποίησης της παρουσίας του στη Δύση. Σαφής αιχμή για ένα αποτυχημένο σύστημα, που χωρίζει εκ προοιμίου τους ανθρώπους σε πρώτης και δεύτερης κατηγορίας.

Με βασικό όπλο τον κοινωνικό ρεαλισμό και προαγωγούς της πλοκής, τις εξαιρετικές ερμηνείες των Αρνταλάλ Ισμαέλι και Σόχο Ραλανεντζάντ φτάνουμε σε μία κορύφωση. Μία σύγκρουση ανάμεσα στην Ανατολή και τη Δύση, που τελικά δίνει στον πρωταγωνιστή ένα γερό μάθημα. Τώρα πρέπει να κάνει ακόμα ένα restart, χωρίς εναλλακτική. Κουβαλά μαζί του ένοχα μυστικά, που πρέπει να θάψει για τα καλά στο σεντούκι των αναμνήσεων.

Όπως και το American Dream για έναν Ευρωπαίο, έτσι και το European Dream για έναν Ασιάτη κρύβει εκπλήξεις. Η μετάβαση είναι πάντα επίπονη και σίγουρα θέλει τύχη, τουλάχιστον στην αφετηρία. Ξεκινάς με την ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον, αλλά πολλές φορές τα πράγματα δεν είναι όπως τα φαντάζεσαι. Θα προτιμήσω τον αρχικό τίτλο, «κανείς δεν ξεφεύγει από τη νύχτα», τον θεωρώ πιο εύστοχο, για ένα όνειρο, που μάλλον έμεινε απατηλό, μέσα από συνεχείς ανατροπές.