Δε με τρομάζει το σκοτάδι για όσα κρύβει μέσα του. Πάντα με φόβιζε γιατί μου θύμιζε όσα κρύβω μέσα μου εγώ. Μη με πιστέψεις ό,τι κι αν σου πω. Αλήθειες λέω αλλά δεν αρέσουν παρά μόνο σε ελάχιστους. Κι όμως, όσους αποφάσιζαν να μείνουν εδώ τους έδιωχνα εγώ η ίδια. Οπότε μη με πιστέψεις γιατί από τις αλήθειες μου ή θα φύγεις ή θα σε κάνω να φύγεις.

Αυτά τα έχουμε ξαναπει. Και ξαναπεί. Και ξαναπεί. Ξέρεις, όμως, πληγώθηκα πολύ όλον αυτόν τον καιρό πάλι. Κι αυτό μόνο σε οργή μπορεί να μου βγει γιατί δεν το ‘χω με τις κλάψες και τα παράπονα. Κι αν πλήγωσα; Ίσως ακόμη πιο πολύ. Μου τρώνε τη σάρκα η ξεφτίλα άλλων κι η ξεφτίλα η δική μου. Η πρώτη με τη μορφή της αδικίας. Η δεύτερη με τη μορφή των τύψεων. Όπου κι αν κοιτάξω βλέπω το τίποτε πιο ευδιάκριτα από ποτέ. Και δε μου αρέσει που μόνο όταν είμαι μαζί σου καλά νιώθω να ζεσταίνεται κάπως το μέσα μου. Γιατί αν μ’ αφήσεις να σε αφήσω θα παγώσω. Κι αν παγώσω δε θα με νοιάζεις ούτε εσύ ούτε κανείς.

Κι ίσως είναι καλύτερα, δε νομίζεις; Πολλές φορές το μυαλό μου θυμίζει λευκό άδειο δωμάτιο κι εγώ χτυπιέμαι στους τοίχους κι ουρλιάζω χωρίς φωνή. Ή μήπως φωνάζω αλλά κανείς δε με ακούει; Ή μήπως με ακούνε αλλά κανείς δε νοιάζεται; Κι όσοι νοιάζονται γιατί νιώθω πως δε με νιώθουν;

Δεν ξέρω αν με νοιάζει τόσο να με καταλαβαίνεις με το μυαλό. Σε ξεχώρισα γιατί αισθάνθηκα ότι με καταλαβαίνεις με το συναίσθημα. Ότι θες με τον τρόπο που θέλω, Ότι μπορείς με τον τρόπο που μπορώ. Ότι τρελαίνεσαι με τον τρόπο που τρελάθηκα κι εγώ πριν χρόνια. Όχι σε όλα. Δε θα γινόταν σε όλα. Μα να…σ’ εκείνα. Σ’ εκείνα που με έφεραν κοντά σου και τώρα φοβάμαι εσένα πιο πολύ από το σκοτάδι γιατί έγινες εκείνη που μπορεί να τα βάλει μαζί του.

Είχα συνηθίσει να τα βάζω εγώ μαζί του. Πότε αποφασιστικά, γαμούσα τα πάντα κι άφηνα πίσω μου χαλάσματα. Πότε κουτσά-στραβά για να λέω ότι δεν παραιτούμαι. Μα είναι πάντα πιο ασφαλές να έχεις εσένα και τον εαυτό σου δε συμφωνείς; Εγώ δεν ξέρω αν συμφωνώ. Μεταξύ μας μάλλον όχι. Προσπαθώ να με προετοιμάσω όμως για εκεί όπου θα καταλήξω. Στιγμές στιγμές σκέφτομαι πως δεν αντέχω άλλο. Κι όταν αντέχω δεν είναι επειδή αντέχω αλλά επειδή δε θέλω να μην αντέχω. Ξέρεις, πληγώθηκα πάλι πολύ τον τελευταίο καιρό κι αυτό μόνο σε οργή μπορεί να μου βγει. Γιατί μου το κάνεις αυτό; Ήσουν εκείνη που με ηρεμούσε κι όταν είσαι εσύ είσαι εκείνη που με ηρεμεί. Τι θέλουν όλοι οι άλλοι μέσα στο κεφάλι μου; Γιατί τους άφησες να μπούνε; Τι παρασιτεί και μέσα σου κι έρχονται ώρες που δε σε βρίσκω;

Δε θέλω να γίνω τόσο αγρίμι όσο ήμουν. Πάλεψα μαζί του, μαζί μου. Όχι πάλι. Με ηρεμούσες. Κι ας τρόμαζα με ηρεμούσες κι από αυτό. Δεν είσαι υποχρεωμένη όμως. Κι ίσως γι’ αυτό κάποτε φύγω. Βλέπεις ποτέ δε γούσταρα τα παράσιτα κι ας ήταν το μυαλό μου σταθμός πειρατικός, παρεμβολές δεν επέτρεψα ποτέ από όσους δεν εκτίμησα στη ζωή μου. Για όσους έδιωξα ζητώ συγγνωμη. Κι από εκείνους κι από εμένα. Άραγε θα έρθει η ώρα εκείνη που θα ζητήσω συγγνώμη κι από σένα χωρίς να το μάθεις ποτέ;