Ανεβαίνουμε Θεσσαλονίκη με το “Σεξ λεξικόν” και αναγκαστικά  πρέπει να πάρω μαζί μου κάποια μπογαλάκια. Το θέμα είναι τι δεν υπάρχει περίπτωση να αφήσω πίσω μου. Το πρώτο αντικείμενο που σίγουρα θα έχω πάνω μου είναι η ξυριστική μου μηχανή. Κάνω έναν δεκαεφτάχρονο, οπότε αν με δει ο κόσμος με μούσια την πατήσαμε. Δεύτερο αντικείμενο που δεν το αποχωρίζομαι ποτέ τους τελευταίους μήνες είναι η φωτογραφική μου μηχανή. Όχι για το τοπίο της Θεσσαλονίκης, αυτό είναι βαθιά τυπωμένο μέσα μου, αλλά για τους ανθρώπους που θα συναντήσω στον δρόμο.  Τρίτο αντικείμενο που -επίσης- έχω πάντα μαζί μου είναι το κομπολόι του παππού μου, αντί να κάθεται σαν ενθύμιο σε μια γωνιά του σπιτιού, κάνει πολύ καλύτερα την δουλειά του στα χέρια μου χαλαρώνοντας με.

Βέβαια χρειάζεται και απολαυστική μουσική κατά τη διάρκεια του ταξιδιού. “Χωρίς αμορτισέρ” είναι η πρώτη μου επιλογή, για ευνόητους λόγους. (Πορτοκάλογλου ή και μια τελευταία διασκευή από Μπαλάφα).

“Μιλώ με τα βουνά” του Θανάση Παπακωσταντινου είναι το δεύτερο τραγούδι που σίγουρα θα με ακολουθήσει γιατί με ταξιδεύει ακούγοντάς το.

Αχ, ναι και σίγουρα το “Όταν κοιτάς από ψηλά” του Χατζή. Αυτό το τραγούδι αυθόρμητα κάθε φορά που ταξιδεύω βγαίνει από τα χείλη μου αβίαστα. Καλά θα περάσω νομίζω…

Α, δεν σας είπα όμως τι θα κάνω φτάνοντας στη Θεσσαλονίκη. Δεν με νοιάζει αν δεν σας ενδιαφέρει, εγώ θα σας το πω, όπως και να’χει.  Πρώτα απ’όλα θα πάρω το σκουτεράκι της αδερφής μου και θα γυρίζω στην πόλη και όπου με βγάλει. Ήταν καθημερινή συνήθεια όσο ζούσα στην Θεσσαλονίκη η βόλτα με το μηχανάκι μου. Σίγουρα θα φάω πάρα πολύ και ένα από τα φαγητά θα είναι ο  γύρος στα κάρβουνα από την Πτολεμαίων. Αλλά αυτό που θα συμβεί σίγουρα αβίαστα θα είναι ένας καφές σε παγκάκι στην παραλία με τους φίλους μου που τόσο καιρό έχω να δω στη Θεσσαλονίκη. Καλή αντάμωση, αδέρφια!