Μεσημέρι, ελάχιστη ξεκούραση και μετά πρόβα, πρόβα, πρόβα. Ο «Ελέφαντας» μας ξεκινάει το ταξίδι του και εγώ είμαι διπλά χαρούμενος και περήφανος. Πρώτον, γιατί συναντιέμαι θεατρικά με αγαπημένους φίλους και συμφοιτητές και δεύτερον, γιατί καταφέραμε να φέρουμε λίγο πιο κοντά τους »κόσμους» μας και να καταθέσει ο καθένας ό,τι έχει σε αυτό το κοινό πλαίσιο που δημιουργήσαμε. Το ξέρω, ακούγεται ( ή μάλλον γράφεται ) κλίσε. Αλλά ισχύει. Και δεν ήταν εύκολο (αλλά και τί είναι εύκολο). Μια διαδρομή με πολλούς παράδρομους, αλλά πάντα με ένα κοινό στόχο και βλέμμα. ΠΑΠΑΛΑΝΓΚΙ. Αυτή είναι η ομάδα μας.

Βράδυ μάθημα. Ή αλλιώς «θεατρικές συναντήσεις» όπως μου αρέσει καλύτερα να τις αποκαλώ. Συναντήσεις με ανθρώπους εκτός χώρου του θεάτρου αλλά με μία αγνή αγάπη για αυτό. Εκεί και αν υπάρχει αλισβερίσι κόσμων.

Κοζάνη – Βόλος – Θεσσαλονίκη – Αθήνα. Άλλη μία διαδρομή. Αυτή τη φορά προσωπική. Παιδικά και μαθητικά χρόνια στην Κοζάνη, πρώτα φοιτητικά χρόνια στο Πολυτεχνείο του Βόλου, δεύτερα φοιτητικά χρόνια στη δραματική σχολή του Κ.Θ.Β.Ε στη Θεσσαλονίκη και τέλος εδώ. Στην Αθήνα. Με τις ομορφιές της, την ασχήμια της, το τρέξιμο, το άγχος της. Στην πάντα ενδιαφέρουσα και με εκπλήξεις Αθήνα. Αν και η Αθήνα είναι πλέον το σπίτι μου, ακόμη αισθάνομαι επαρχιώτης και χαίρομαι για αυτό. Μου αρέσει. Δεν ξέρω γιατί. Ίσως γιατι στο πίσω μέρος του μυαλού μου , θα ήθελα να επιστρέψω και να ζήσω στην επαρχία. Μπορεί και όχι. Ίσως αύριο το αναιρέσω και σκεφτώ κάτι διαφορετικό, όπως κάνω συνήθως με τις σκέψεις και τις αποφάσεις μου. Ίσως, στο τέλος, κάνω αυτό που σκέφτηκα εξαρχής, αλλά κάπως, με κάποιο τρόπο, θα έχω κάνει την εσωτερική μου διαδρομή.
Όπως συμβαίνει και στο θέατρο. Συναντάς ανθρώπους, ανταλλάσσεις ιδέες, γνώσεις, αλήθειες, ψέμματα, προβληματισμούς. Προσπαθείς να δημιουργήσεις κάθε φορά από το μηδέν , παρέα με άλλους ανθρώπους, την ιστορία σου. Την ιστορία του διπλανού σου. Μία κοινή ιστορία που θα την αφηγηθείς και που ξέρεις οτι θα διαρκέσει όσο και ο χρόνος της αφήγησής της. Και μετά πάλι από την αρχή. Η ίδια ιστορία, αλλά αυτη τη φορά με άλλα, διαφορετικά υλικά. Διαγράφεις συνεχώς μία πορεία. Μια διαδρομή τόσο προσωπική, όσο και συλλογική.

Δεν ξέρω αν μετά την Αθήνα, προστεθεί άλλη μία νέα πόλη, άλλη μία νέα σπουδή, άλλη μία νέα ζωή. Εγώ θα προσπαθώ να κάνω τη διαδρομή μου. Το μόνο που ξέρω είναι ότι όταν μεγαλώσω, θα ήθελα να γίνω ηθοποιός. Ή και όχι.

* Ο Παντελής Βασιλόπουλος πρωταγωνιστεί στον «Ελέφαντα» στο θέατρο 104 στην Αθήνα, από τις 6 Μαρτίου και συμμετέχει στο «Σκλαβί» στο θέατρο ΠΟΡΤΑ.