rejected: Ποιό είναι το δικό σου κέρδος από την “Κωμωδία των Παρεξηγήσεων”;

Κ.Ε.: Δεν κάνω απολογισμό, όταν κάτι είναι τόσο φρέσκο. Η παράσταση παίχτηκε για δυο νύχτες στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης, είχε δουλειά για να στηθεί εκ νέου σε άλλο χώρο, και αυτή την εβδομάδα επιστρέφουμε στην Αθήνα στο θέατρο ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΒΑΣΙΛΑΚΟΥ, για τις τελευταίες πέντε παραστάσεις μας. Δεν μπορώ να σου πω για κέρδος. Είμαι ακόμα μέσα της. Μπορώ να σου πω ότι χάρηκα όλη τη συνεργασία με όλους τους ηθοποιούς και τους συντελεστές. Ήταν μια απόλυτα ομαδική δουλειά. Αισθάνθηκα μεγάλη χαρά και για τη “Κωμωδία”, αλλά και για τον “Βόιτσεκ”. Συγκίνηση και χαρά, γιατί σε δύο δύσκολα “οράματα”, δύσκολα λόγω του πόσο σύνθετα ήταν ως προς την σύλληψη αλλά και ως προς την  εκτέλεσή τους από τους ηθοποιούς-είχα τη τύχη να έχω μαζί μου συνεργάτες που πίστεψαν σε μένα και έδωσαν όλη τη ψυχή και τη δύναμη τους, να δώσουν πνοή στο έργο από κάθε πόστο.

rejected: Αναφορικά με την “Κωμωδία των Παρεξηγήσεων”, η αλήθεια είναι κάτι υποκειμενικό-εξαρτάται από ποια πλευρά είσαι, και την “μεταφράζεις”;

Κ.Ε.: Η αλήθεια, πάντα, είναι κάτι το υποκειμενικό. Ακόμα και ένα αντικειμενικό γεγονός φιλτράρεται μέσα από τα μάτια και το νου, εκείνου που το παρατηρεί. Ας είμαστε ειλικρινείς…

rejected: “Κάθε άνθρωπος είναι μια άβυσσος. Σε πιάνει ίλιγγος να κοιτάξεις μέσα του”. Σε τί άλλαξες, εσύ, αυτή τη χρονιά;

Κ.Ε.:Δε νομίζω ότι άλλαξα σε κάτι. Δεν υπάρχει κάτι τόσο έντονο, να το εντοπίσω στον χαρακτήρα μου. Δεν υπάρχει. Αλλά, γενικά, μου είναι δύσκολο να μιλάω για τον εαυτό μου.

rejected: Τί σε δυσκόλεψε, τελικά, στον “Βόιτσεκ”;

Κ.Ε.: Και τα δύο έργα είχαν πολλές δυσκολίες. Ο “Βόιτσεκ” είχε πολλά επίπεδα δυσκολίας. Το πρώτο ήταν το κομμάτι της δραματουργίας, που έπρεπε να φτιάξουμε μια καινούργια δραματουργία να υποστηρίξει την υπαρξιακή οπτική που θέλαμε να δώσουμε στο έργο. Το άλλο κομμάτι, ήταν η εργασία που θέλαμε να κάνουμε με τους ηθοποιούς πάνω στο λόγο. Όλο το αυτό το “σύμπαν”, το τόσο ακραίο που είναι ένα τσίρκο στο μυαλό του Βόιτσεκ, και είμαι ευτυχής που η Εύα Μανιδάκη ,Πατρίτσια Απέργη, ο Γιώργος Πούλιος, η Βασιλική Σύρμα, η Ελευθερία Ντεκώ, έβαλαν το “λιθαράκι” τους-είναι οι ίδιοι άνθρωποι και για τα δύο έργα. Ηθοποιοί και συνεργάτες με βοήθησαν να φτιάξουμε κάτι τόσο ολοκληρωμένο.  Αν δεν τους είχα, δεν θα γινόταν κάτι τόσο δυνατό.

rejected: Πλέον, δεν χρειάζονται επεξηγήσεις με τους σταθερούς σου συνεργάτες…

Κ.Ε.: Είναι πολύ ωραίο, να έχεις ανθρώπους που μαζί τους συνεχίζεις μια πορεία, χωρίς να σημαίνει πως δεν υπάρχουν κι άλλοι άνθρωποι που βρίσκεις στη πορεία. Είναι ωραίο για ηθοποιούς και συνεργάτες να αισθάνεσαι ότι μαζί τους βαδίζεις χέρι-χέρι και  προχωράς στο δρόμο της Τέχνης, με πρόσωπα που εκτιμάς και θαυμάζεις.

rejected: Μία παράσταση μπορεί να έχει την σούπερ καλλιτεχνική αποδοχή, μα όχι την αντίστοιχη εισπρακτική, σε στεναχωρεί; Σε “καίει” το ταμείο;

Κ.Ε.: Και ποιον δεν “καίει” το ταμείο; Φυσικά και με απασχολεί. Απλώς, υπάρχουν παραστάσεις που ξέρεις ότι απευθύνονται σε πιο μεγάλο κοινό, όπως και παραστάσεις που αφορούν μικρότερο κοινό. Δεν είναι το ίδιο να κάνεις μια σύγχρονη πειραματική όπερα και μια κωμωδία του Σαίξπηρ-προφανώς!

rejected: Τί σου “άφησε” η Κύπρος;

Κ.Ε.: Στην Κύπρο έζησα μια ωραία εμπειρία, γνώρισα πολλούς ενδιαφέροντες νέους ηθοποιούς και είχα γόνιμες συζητήσεις με τη Μαγδαλένα Ζήρα και την Αθηνά Κάσσιου, που είναι δύο γυναίκες-σκηνοθέτιδες, που ονομάζουν αυτό το project “Γυναίκες Σεζόν 19-21”, έχουν ωραίες ιδέες στο μυαλό τους , διοργανώνουν πολύ ενδιαφέρουσες δράσεις στο νησί. Ανοίξαμε γόνιμο διάλογο, τρεις γυναίκες που κάνουμε το ίδιο επάγγελμα. Μου άρεσε πολύ…

rejected: Και τώρα, είσαι στο Τμήμα Ελληνικών Σπουδών, στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης, όπου για τρεις εβδομάδες, θα κάνεις σεμινάριο πάνω στο αρχαίο δράμα, αλλά και στην “Άλκηστη” που παρουσίασες στο Εθνικό Θέατρο, πριν δύο καλοκαίρια.

Κ.Ε.: Είναι μια μεγάλη πρόκληση και μεγάλη τιμή για μένα. Η διευθύντρια του Τμήματος Ελληνικών Σπουδών του NYU, η κ.Λιάνα Θεοδωράτου σε συνεργασία με τον καθηγητή Στέφανο Γερουλάνο με προσκάλεσαν. Πρόκειται για ένα artistic residency 20 ημερών. Θα δουλέψω  πάνω στο αρχαίο Δράμα με φοιτητές διαφόρων τμημάτων και κυρίως από το Tisch School of the Arts και το τμήμα Ελληνικών Σπουδών. Μια εμπειρία που θα περιλαμβάνει πολλά διαφορετικά πεδία . Ένα από αυτά, είναι μια μεγάλη δημόσια διάλεξη με αφορμή την “Άλκηστη”, το πώς κάποιος μπορεί να σκηνοθετήσει αρχαίο δράμα, στις μέρες μας. Συγκινούμαι, γιατί ξανασχολούμαι με το έργο αυτό, θυμάμαι τη παράσταση και…ήταν άλλη μια τολμηρή παράσταση. Είναι ωραίο να βλέπεις μια δουλειά να “ακουμπά” και να εξακολουθεί να συζητιέται, δύο χρόνια μετά, και ελπίζω και για περισσότερα. Θα ήθελα πολύ, να είχα την ευκαιρία, να την ξανακάνω αυτή τη παράσταση.

rejected: Έχεις απενοχοποιηθεί φουλ από το οτιδήποτε, στη τόλμη που σου ζητάει το θέατρο…

Κ.Ε.: Ένα από τα πράγματα που με ενδιαφέρει στο θέατρο, είναι να βλέπω κάτω από την επιφάνεια. Προσπαθώ να το κάνω. Πολλές φορές, μπορεί να είναι ενοχλητικό ή να φαντάζει σε κάποιους εντελώς μακριά από ότι έχουν συνηθίσει. Έτσι μου αρέσει να κάνω Τέχνη. Με το τρόπο μου.

rejected: Ποιός είναι ο πήχης που έχεις θέσει στον εαυτό σου, για αυτές τις τρεις εβδομάδες σεμιναρίων στη Νέα Υόρκη;

Κ.Ε.:Δεν λειτουργώ με το τρόπο που λες. Δεν έχω τέτοιου είδους οργανόγραμμα στο κεφάλι μου, ούτε κάνω “προγραμματικές δηλώσεις” σε σχέση με τις προσωπικές μου επιδιώξεις. Ούτε καν απολογιστικές σε σχέση με τα επιτεύγματα. Δεν πολυπαρατηρώ. Είμαι άνθρωπος που “τρέχει”, προχωράει πάνω στα πράγματα…δεν κάνω αυτό που λες. Αν εσύ ή ο κόσμος έχει αυτή την άποψη του φουλ οργανωτικού ανθρώπου με βήματα που θέλει να κερδίζει σταδιακά, συμβαίνει ασυνείδητα. Ναι, είμαι οργανωμένος άνθρωπος και οργανωτικός. Βεβαίως, υπάρχουν τομείς στη ζωή μου που είμαι παντελώς ανοργάνωτη. Τομείς που μου φαίνονται άχαροι και ανιαροί. Δεν είναι όλες οι εκφάνσεις της προσωπικότητας μου, σε τόση τάξη, παρά στα επαγγελματικά μονάχα. Μα και εκεί, δεν θέτω στόχους, “τώρα θα κάνουμε αυτό, για να έρθει το επόμενο” και “έπειτα θα κάνουμε το άλλο, για να έρθει το μεθεπόμενο”. Δεν είναι το στυλ μου, μπορεί να φαίνεται έτσι, ακριβώς γιατί προκύπτουν τολμηρές παραστάσεις που συζητιούνται ή κάποια “βήματα” που έχουν ακαδημαϊκό ενδιαφέρον. Μα δεν προκύπτουν από προσωπική στοχοθεσία. Ασυνείδητα ρέουν..

rejected: Γιατί του χρόνου επέλεξες να καταπιαστείς σκηνοθετικά με τον “Άμλετ”;

Κ.Ε.: Είναι νωρίς να μιλήσουμε για τον “Άμλετ”-είναι ένα έργο που το αγαπάω από μικρή, το διαβάζω και το ξαναδιαβάζω. Ονειρεύομαι τον κόσμο του. Είναι ένα έργο που θέλω καιρό να το κάνω, και ήρθε η στιγμή.

rejected: Ποιά είναι κακή παράσταση για σένα;

Κ.Ε.: Είναι βαρύς ο χαρακτηρισμός η “κακή” παράσταση. Θα σου έλεγα, πως κακή παράσταση είναι πρωτίστως η κακόγουστη , πρόχειρη, μη ενδιαφέρουσα, μη προσωπική δηλαδή…διότι ανιαρή παράσταση δεν σημαίνει και απαραίτητα κακή. Κακή παράσταση είναι αυτή που νιώθεις ότι ο άλλος βρίσκεται σε μια κατάσταση που δεν έχει να κάνει κάποια πρόταση.  Κακή παράσταση, θα μπορούσε να είναι αυτή, που νιώθεις ότι όλα γίνονται για εντυπωσιασμό, χωρίς να υπάρχει βάση και βάθος. Εκεί όπου οι ηθοποιοί είναι ακαθοδήγητοι. Εκεί όπου δεν είναι “χωνευμένα” τα πράγματα, το έργο δεν έγινε προσωπική υπόθεση για τους συντελεστές. Κακή παράσταση είναι μια αδούλευτη, άκοπη παράσταση.Εκεί που βιαστικά φτιάχτηκε ένα έργο, και δεν ήταν έτοιμο να “βγει” στο κοινό.

rejected: Για σένα, ως θεατή, χειρότερη είναι μια κακή ή μια αδιάφορη παράσταση;

Κ.Ε.: Εξαρτάται, πάντως μια  κακή παράσταση μπορεί να γίνει πολύ βασανιστική για τον θεατή  καμιά φορά…Αν δεις τους ηθοποιούς αβοήθητους ή σε κάτι κακόγουστο ή και κάτι που μπορεί να γίνεται επιτηδευμένα  μόνο και μόνο για να εντυπωσιάσει, μπορεί να γίνει βασανιστικό…    Για μένα, αυτό είναι πιο δύσκολο, σε σχέση με μια συμβατική-αδιάφορη παράσταση.

rejected: Τί προσδοκάς από το ελληνικό θέατρο; Τί θέλεις να αλλάξει;

Κ.Ε.: Δεν μου αρέσουν αυτού του είδους οι δηλώσεις. Είναι τόσα αυτά που πρέπει να αλλάξουν στο θέατρο, που πραγματικά, από που να το πιάσει κανείς και να μην πει “καλά μόνο αυτό είπαν;”…Τα βασικά πράγματα, τα έχουμε πει τόσες φορές, κι όμως δεν αλλάζουν. Είναι και λίγο πια βλακεία να τα συζητάμε. Ή θα κάνουμε κάτι να τα αλλάξουμε ή δεν έχει κανένα νόημα. Διαβάζω δέκα χρόνια συνεντεύξεις μου και διαβάζω τα ίδια πράγματα. Δεν θέλω να το ξανασυζητήσω αυτό το θέμα.

rejected: Πόσο άγχος έχεις κατά τη διάρκεια των παραστάσεων;

Κ.Ε.: Το άγχος μου είναι μεγάλο στις πρώτες παραστάσεις. Πολύ μεγάλο, μέχρι να υπάρξει κάτι το κατεκτημένο σε σχέση με αυτό που κάνουμε με τους συνεργάτες μου, να νιώσουν και αυτοί καλά, “να λυθούν”. Οι πρώτες παραστάσεις-όχι μόνο η πρεμιέρα- διαθέτουν το έντονο άγχος που περιορίζεται στη διάρκεια των εβδομάδων-δεν έχω την ίδια ένταση, μα πάντα, όταν ξεκινά η παράσταση και είμαι μέσα στο θέατρο, πάντα έχω ένα “τσίμπημα”…σκέψεις…”σήμερα το κοινό πώς θα αντιδράσει;”…”τί παράσταση θα γίνει απόψε;”…απλά τις πρώτες μέρες παρατηρώ και περιμένω τις αντιδράσεις των πρώτων θεατών. “Έδεσε το όλον;”…Πάντως, έχω άγχος…πάντα…αυτό είναι αλήθεια- όχι της ίδιας εντάσεως, αλλιώς θα είχα πεθάνει!

• “Η Κωμωδία των Παρεξηγήσεων” στο θέατρο ΒΑΣΙΛΑΚΟΥ και ο “Βόιτσεκ” στο ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ ΠΕΙΡΑΙΑ, σε σκηνοθεσία Κατερίνας Ευαγγελάτου, ολοκληρώνουν τις παραστάσεις τους, την Κυριακή των Βαΐων.