Aποχωρείς από την αίθουσα … καμία φωνή. Άνθρωποι ζαλισμένοι, σοκαρισμένοι. Το Girl έκανε την πανελλήνια πρεμιέρα του στο 59ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου κι από σήμερα παίζεται στις αίθουσες Αθήνας και Θεσσαλονίκη. Ένα καθ΄όλα τολμηρό σκηνοθετικό ντεμπούτο από τον Λουκάς Ντοντ, που κέρδισε τις Κάννες (Χρυσή Κάμερα, Queer Palm, Βραβείο καλύτερης ανδρικής ερμηνείας και το FIPRESCI του τμήματος Ένα Κάποιο Βλέμμα) . Υποψήφιο στα Ευρωπαϊκά Βραβεία Κινηματογράφου κι επίσημη Υποψηφιότητα του Βελγίου για τo OSCAR ξενόγλωσσης ταινίας.

Μία σκληρή ιστορία ενηλικίωσης. Η 15χρονη Λάρα έχει αποφασίσει να αλλάξει τα πάντα στην καθημερινότητά της, με κάθε κόστος για την προσωπική της εικόνα. Δε φοβάται, δε λυγίζει, είναι αποφασισμένη. Έχει βάλει στόχο να ζήσει στο σώμα, που της έχει επιβάλλει η φύση. Πιστός συνοδοιπόρος στον αγώνα της, ο πατέρας της. Με δύναμη ψυχής από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό να της κρατάει το χέρι και να την ενθαρρύνει να γίνει η κορυφαία μπαλαρίνα.

Μία μάχη με τον χρόνο και τον εαυτό της για την πρωταγωνίστρια. Τίποτα δεν είναι ικανό να τη σταματήσει, απλά θέλει να επισπεύσει τις εξελίξεις. Θέλει να γίνει άμεσα από κορίτσι, γυναίκα. Να περάσει αυτό το δύσκολο μεταβατικό στάδιο. Η κοινωνία όμως δεν είναι έτοιμη να δεχθεί όλο αυτό. Κι αναφέρομαι τόσο σε αυτήν της ταινίας, όσο και σε αυτήν της αίθουσας, των θεατών. Πραγματικά ακόμα κι εμένα σε κάποιες στιγμές σφίχτηκε η καρδιά μου. Η ένταση μεταφέρεται από τα μάτια στον εγκέφαλο κι από εκεί σε ολόκληρο το σώμα.

Διπλή ζωή. Η «αλλαγή» στο σπίτι κι η σκληρή προπόνηση στο χορό. Στο πρόσωπο της προπονήτριας είδα μάλιστα, μπορεί να΄μαι κι ο μόνος, το μητρικό πρότυπο, που τόσο έλειπε στη Λάρα. Με τις φωνές, με την πίεση, με την πρόκληση άγχους, αλλά και την παρότρυνση, την αγκαλιά, την επιβράβευση. Πλάι στον Βίκτορ Πόλστερ, εγώ θα αποθεώσω και τον Αrieh Worthalter, στον ρόλο του τραγικού πατέρα. Ένα τέρας ψυχραιμίας με ιώβεια υπομονή, έτοιμος να θυσιαστεί για το καλό της οικογένειάς του.

Ξεχωριστή μνεία θέλω να κάνω στην κάμερα, στη φωτογραφία. Ακολουθεί πιστά στο πρόσωπο τη Λάρα. Αυτή ναι μεν κρατάει δεν εκδηλώνεται, δε ξεσπάει, αλλά ο ψυχισμός της όλος αντικατοπτρίζεται στα πλάνα. Η χαρά, η αγωνία, τα δύσκολα βράδια, η απογοήτευση, η δύναμη, ο πόνος κι εν τέλει το χαμόγελο της ελπίδας και της δικαίωσης. Τα πάντα. Μία ταινία που σηκώνει συζήτηση, γιατί αν μιλήσεις με δέκα σινεφίλ, όλοι τους μπορεί να την παρακολούθησαν από διαφορετική οπτική γωνία.

Πολλές φορές νιώθουμε ότι ο χρόνος σταματάει. «Επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται όμως να σηκωθείς», να συνεχίσεις και στο τέλος να κερδίσεις. Αυτό μας διδάσκει – μας θυμίζει ο νεαρός Βέλγος σκηνοθέτης. Οι έχοντες ανοιχτούς ορίζοντες αυτό θα λάβουν ως το επιμύθιο. Δε θα μείνουν στα πρόσωπα, στην ιδιαίτερη θεματολογία, αλλά θα πάνε στο καθολικό μήνυμα. Κι όποιος προσπαθεί και κερδίζει τις μικρές μάχες της ζωής. καταφέρνει να είναι πρώτα απ΄όλα καλά με τον εαυτό του.