at a glance
Top

O Δημήτρης Αναγνωστόπουλος αυτοσκανάρεται

κείμενο | δημήτρης αναγνωστόπουλος */* φωτογραφίες | δημήτρης γκέλμπουρας (//www.instagram.com/forbidden.designs) + δημήτρης αναγνωστόπουλος */* επιμέλεια | γιώργος παπανικολάου

Έχεις τρεις επιλογές

Ο Δημήτρης αποκαλύπτει τρία πράγματα που θα βάλει στο σάκο του για να φύγει έξω, τρία τραγούδια που θα ακούσει στο δρόμο κι άλλα τρία πράγματα που θέλει να κάνει αυτή τη χρονιά. Α! Και έβγαλε τρεις φωτογραφίες με ό,τι «έλαμψε» στα μάτια του, τελευταία! Three, two, one, action!

Πάνω-κάτω η Πατησίων, από την Πλατεία Αμερικής ως το κέντρο, ένας μεγάλος κύκλος Μοναστηράκι-Θησείο-Ακρόπολη-Σύνταγμα, και πάλι πίσω. Μέρα παρά μέρα, σχεδόν ανελλιπώς. Η ρουτίνα μου γι’ αυτό το καλοκαίρι. Περπατώντας… Έτσι αναδεύεται η ψυχή. Περιδιαβαίνω τη θλιβερά, μα και υπέροχα ήσυχη Αθήνα του Αυγούστου. Αυτή η πόλη είναι μια άσχημη πόλη γεμάτη ομορφιές. Εναλλασσόμενες αισθήσεις, έτοιμες να αποτυπωθούν ξανά και ξανά σε ένα μυθιστόρημα, σε ένα τραγούδι, σε ένα φιλμ, οπουδήποτε. Βήμα το βήμα, τη σφυγμομετρώ. Καταγράφω τις ανάσες της. Κοιτάζω στα μάτια τους ανθρώπους που της έχουν απομείνει. Καμιά φορά επίμονα, ώσπου να αποσπάσω την αμηχανία τους. Φτιάχνω με το μυαλό μου πιθανότητες για τις ζωές τους. Τους ξέρω όλους καλά, κι ας μην τους γνωρίζω. Αυτή άλλωστε είναι η δουλειά μου. Κι η διαδρομή μου δεν είναι ποτέ μια απλή βόλτα. Είναι λαφυραγώγηση.

 

Στο σακίδιό μου έχω πάντοτε ένα μπουκαλάκι φυσικό μεταλλικό νερό. Η διαλειμματική νηστεία επιβάλλει τακτική ενυδάτωση και καλορυθμισμένους ηλεκτρολύτες. Ένα βιβλίο, επίσης, με ακολουθεί όπου κι αν πάω. Πέρασαν διάφοροι πρόσφατα από το σακίδιό μου: ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, η Μαρία Ιορδανίδου, ο Γιάννης Ξανθούλης, ο Κώστας Ταχτσής. Έχω βρει επιτέλους την εσωτερική ηρεμία που χρειάζομαι για να μπορώ να απολαύσω τη διαδικασία της ανάγνωσης, ακόμη και εκτός σπιτιού. Στο Ζάππειο συνήθως, ή έξω από το Ηρώδειο. Παλιότερα, κουβαλούσα παντού ένα πορφυρό Moleskine για να σημειώνω εκεί τις ιδέες μου. Τώρα -ω καιροί, ω ήθη!- αρκούμαι στο κινητό μου τηλέφωνο που κάνει για όλα. Είναι και σημειωματάριο και ρολόι και φωτογραφική μηχανή και όλη η μουσική μου, “κατεβασμένη” μέσα σε μια πράσινη εφαρμογή. Το κινητό μου λοιπόν, χωρίς ίντερνετ όμως τις ώρες που περπατάω.

Φωτογραφία 1:

Χρώμα στα σκονισμένα Εξάρχεια. Οι τοίχοι λένε ιστορίες.

Όταν δε δουλεύω πάνω σε μια μελωδία που μου έχει εμπιστευτεί κάποιος συνθέτης (γιατί στον δρόμο χτίζεται συνήθως το σώμα ενός τραγουδιού), είτε θα ακούσω συγκεντρωμένες σε ένα playlist τις νέες κυκλοφορίες της Παρασκευής (η γνωστή σε όλους μας καλλιτεχνική ενημέρωση), είτε θα ακούσω αποθηκευμένα podcasts που αγαπώ να παρακολουθώ. Χρόνια τώρα, ακούω πού και πού στον περίπατό μου μια ραδιοφωνική εκπομπή του France Inter, “Les p’tits bateaux” λέγεται, με τις απαντήσεις σύγχρονων φιλοσόφων και λοιπών ειδικών στα ευφάνταστα ερωτήματα που υποβάλλουν από τηλεφώνου μικρά παιδιά: «Γιατί είναι τόσο διάσημη η Τζοκόντα;», «Γιατί γράφουν στους τοίχους οι άνθρωποι;», «Γιατί υπάρχουν νικητές και χαμένοι στα παιχνίδια;», «Γιατί τα γουρούνια είναι ροζ;», «Η πριγκίπισσα είναι επάγγελμα;». Και ναι, πολλές φορές βαδίζω χαμογελαστός! Θα ακούσω βέβαια και παλιά άλμπουμ στα οποία θέλω εμμονικά να επιστρέφω γιατί ακόμη με τροφοδοτούν, ή γιατί θα με οδηγήσει σε αυτά μια ανάμνηση της ημέρας, μια κουβέντα, μια μυρωδιά. Jean-Jacques Goldman, Félix Leclerc… οι τραγουδοποιοί που ξαναμελέτησα σε βάθος αυτό το καλοκαίρι. Ελένη Καραΐνδρου, André Gagnon, Carles Viarnès, Alexandre Tharaud… για τις στιγμές που δε σήκωνα λόγια, αλλά χρειαζόμουν οπωσδήποτε τις εικόνες της μουσικής. Η μουσική μόνη της… Αυτή η μαγική σκηνοθεσία χωρίς το σενάριο. Αυτό το ρούχο χωρίς το σώμα. Αυτή η τόσο πλήρης ελλειμματικότητα. Τρεις μουσικές που θα πρότεινα σε κάποιον για τη βόλτα του: Αν βγει πρωί, το In bicicletta του Luis Bacalov από τον Ταχυδρόμο· αν βγει μεσημεράκι, το Lonely girl του πρότζεκτ Avital meets Avital· αν βγει νύχτα, το Facades του Philip Glass.

Φωτογραφία 2:

Άγιος Νικόλαος, πλημμυρισμένος δειλινό. Πόση ομορφιά μέσα στο Τίποτα!

.

Το φθινόπωρο είναι κιόλας εδώ, και μου υπόσχομαι να προσπαθήσω να μη χάσω αυτή τη γαλήνη που έχει κατακλύσει τη ζωή μου τελευταία. Αυτή την αίσθηση ότι δεν έχω να αποδείξω τίποτα πια σε κανέναν. Να συνεχίσω να πορεύομαι έτσι ήρεμα, στωικά. Στην ερημιά με χάρη, που λέει και ο αγαπημένος μου Κωνσταντίνος Τζούμας. Να το διασκεδάζω, το μάταιο. Να το τρυγήσω. Και, αυτή τη νέα σεζόν, να μοιραστώ τους χυμούς του με νέους συνεργάτες. Νέους συνθέτες, συνδημιουργούς σε νέα πρότζεκτ, καινούργιους πειραματισμούς, όμορφες ανταλλαγές. Αυτό μου εύχομαι. Και καινούργια μονοπάτια ίσως στις βόλτες μου.

Φωτογραφία 3:

Αιόλου και Σταδίου. Τη νύχτα, οι ζωγραφιές ζωντανεύουν. Τα λίγα αυτοκίνητα, περνούν ψιθυριστά.

 * Ο Δημήτρης Αναγνωστόπουλος είναι τραγουδοποιός (στιχουργός, διασκευαστής, παραγωγός) με ποικίλες συνεργασίες (Μαρία Φαραντούρη, Δήμητρα Γαλάνη, Ευρυδίκη, Ερωφίλη, Παυλίνα Βουλγαράκη, Nalyssa Green). Τραγουδιστής και χορωδός.